خوش آمدید

محاصره ى مکه و سنگ باران کعبه از سوى سپاهیان یزید بن معاویه (۶۴ ق)

 یزید بن معاویه پس از شهادت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) و یارانش در کربلا و اسیر نمودن اهل بیت و بازماندگان آنان، خود را نزد مسلمانان بى مقدار و بى اعتبار کرد از سوى دیگر افشا گرى هاى خاندان عصمت و طهارت و طرفداران اهل بیت ، مردم را بر ضد حکومت یزید وادار به قیام نمود . به همین جهت در سال ۶۳ ق شورش ها و جنبش هایى بر ضد یزید در حجاز به وجود آمد . سر انجام اهالى مکه و مدینه اقدام به مخالفت هاى علنى و درگیرى مسلحانه با سپاهیان و عاملان یزید نمودند . در مکه ، عبدالله بن زبیر با پرداختن به عبادت و مخالفت با یزید بن معاویه، مردم را به گردخود جمع کرد و به تدریج قوت یافته بود و توانست شهر مکه را از دست عامل یزید بیرون آورد و خود بر آن استیلا یابد ، سپاهیان شام به مکه هجوم آورده و آن را در محاصره خویش قرار دادند و بر اهالى آن بسیار سخت گرفتند . آنان بر بلندى هاى اطراف مکه ، منجنیق ها و سنگ اندازهاى بزرگى نصب کرده و به وسیله ى آنها شهر را سنگ باران کردند . عبدالله بن زبیر و بسیارى از مردم به مسجد الحرام پناه آورده تا از شدت سنگ باران دشمن در امان باشند، ولى حصین بن نمیر دستور داد که مسجد الحرام و کعبه را نیز نشانه گرفته و زیر ضربات خویش قرار دهند ، سپاهیان یزید با این اعمال ننگین خود کارى از پیش نبرده و متقابلا موجب تقویت عبدالله بن زبیر و قیام او گردیدند . سر انجام یزید در ربیع الاول همان سال به هلاکت رسید و نیروهاى شامى به شام باز گشت نمودند و عبدالله بن زبیر، زمام امور حجاز را به دست گرفت.

حرکت کاروان اسیران کربلا از کوفه به طرف شام (۶۱ ق)

شهادت “عبدالله بن عفیف” به دست “عبیدالله بن زیاد” (۶۱ ق) //

 نخستین اعتراض آشکار نسبت به جنایت عبید الله بن زیاد در شهادت امام حسین (علیه السلام) ، از سوى یکى از شیعیان کوفه به نام عبدالله بن عفیف برخاست . عبید الله بن زیاد پس از آن که اسیران واقعه ى کربلا را در مجلس خود با کلمات درشت و خشن ، مورد اذیت و آزار قرار داد و آنان را سرزنش کرد ، عبدالله بن عفیف که از شیعیان دلیر امیر مؤمنان و از زاهدان و عبادت پیشه گان کوفه بود ، همین که نعره هاى نفرت انگیز عبید الله را شنید ، به خشم آمد و پاسخ عبیدالله را داد . عبیدالله بن زیاد که انتظار چنین پیش آمدى را نداشت و خیال مى کرد که دیگر نفس در سینه هاى دوستان اهل بیت حبس شده است ، با تکبر و خود خواهى تمام دستور داد او را دستگیر کرده و به نزدش ببرند . تلاش مأموران حکومتى براى دستگیرى وى به خاطر حمایت افراد قبیله عبدالله ناکام ماند اما ، ماموران عبید الله شبانگاه به سوى خانه عبدالله بن عفیف هجوم آورده و او را از خانه اش به بیرون کشیده و با ضربات شمشیر به شهادت رسانیدند . جنایت کاران حکومتى ، سرش را از بدن جدا کرده و بدن او را به دار آویختند . بدین گونه نخستین جرقه اى که مى رفت کوفه را بار دیگر به حرکت درآورد و جنبش عظیمى را پى افکند ، به دست مزدوران پلید اموى به خاموشى گرایید . ولى شش سال بعد ، شیعیان کوفه و دوستداران اهل بیت انتقام خونش را از عاملان جنایت کربلا گرفتند و آنان را به دست مختار بن ابى عبیده ثقفى به اشد مجازات رسانیدند.

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

چون حاملان سر مقدس امام حسين (ع) به بعلبك رسيدند، والي آنجا را از ورود خود ‏باخبر ساختند و او اهالي آنجا را به پيشواز فرستاد در حالي كه پرچمهايي را با خود حمل ‏مي‌كردند و فرزندان خود را به تماشاي اسيران آورده بودند.‏

در بحارالانوار آمده است كه ام‌كلثوم گفت: اباد الله خضراتهم ولا ‏اعزب الله شرابهم ولارفع الله ايدي الظلمه عنهم، خداوند عمران و آباداني آنها را نابود و آب ‏آنها را شيرين نگرداند و دست ستمگران را از سر آنها كوتاه نكند.‏

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

كاروان اسرا پس از عبور از حلب و قنسرين به معره النعمان رسيدند چون حاملان سر به اين منزل رسيدند، اهالي آنجا به آنان خدمت كرده و خوراك و خواركي در اختيار آنان قرار دادند. كاروان اسرا پاسي از روز را در معره‌النعمان ماندند و از آنجا رهسپار شيزر شدند چون به شيزر رسيدند، پيرمردي گفت: اين سر كه با آنان است، سر حسين‌بن‌علي(ع) است. اهالي آنجا با هم سوگند خوردند كه به هيچ روي، آنان را به منطقه خود راه ندهند، لذا آنان بدون آنكه در آنجا توقف كنند‌، به حركت خود ادامه دادند تا به كفر طالب رسيدند.

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

كاروان حامل سر شهدا و اسرا پس از عبور از مشهدالنقطه و وادي النخله به موصل رسيدند. صبحگاه از راهي ديگر، قصد كحيل كرده جانب جهينه را در پيش گرفتند و والي موصل را از ورود خود باخبر ساختند، وي دستور داد شهر را زينت كرده و گروهي را به بيرون از شهر فرستاد. مردم گفتند: بدون ترديد اين سر حسين بن علي (ع) است كه او را خارجي گويند!

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

ابن زياد حربن قيس را خواند تا سر مبارك امام حسين (ع) را با سرهاي ‏ساير شهداي كربلا به شام نزد يزيد بن معاويه ببرد و ابوبرده بن عوف ازدي و طارق بن ‏ابي ظبيان ازدي را با او همراه كرد..‏

سيد ابن طاووس مي‌گوييد چون يزيد بن معاويه نامه عبيدالله را ‏دريافت كرد و بر مضمون آن اطلاع يافت، پاسخ آن نامه را فرستاد. به عبيدالله بن زياد ‏فرمان داد كه سر امام حسين (ع) و سرهاي ياران آن حضرت را به همراه زنان و كودكان به ‏شام بفرستد. ابن زياد محفربن ثعلبه را خواند و آن سرهاي پاك و اهل بيت (ع) آن حضرت ‏را به او سپرد و او آنان را همانند اسيران كفار در حالي كه اهالي شهرها به تماشاي ‏ايشان و سرهاي مبارك مي‌پرداختند به شام برد.‏

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

عبيدالله بن زياد دستور داد كه اهل بيت (ع) را به زندان برگردانند و توسط ‏قاصدان خبر قتل امام حسين (ع) را در همه جا منتشر كرد.‏ طبري نقل كرده است كه پس از شهادت امام حسين (ع) و ورود ‏كاروان اسيران به كوفه، عبيدالله دستور داد آنان را زنداني كنند، اهل بيت (ع) در زندان به ‏سر مي‌بردند كه ناگهان سنگي در زندان افتاد و به آن نامه‌اي بسته شده وقتي نامه را ‏گشودند در آن نوشته بود كه پيكي تندرو به سوي شام نزد يزيد رفته است و جريان شما ‏را براي او گزارش كرده‌اند، آن قاصد در فلان روز از كوفه بيرون رفت و در فلان روز به كوفه ‏مي‌رسد پس اگر صداي تكبير شنيدند بدانيد فرمان كشتن شما را آورده است و اگر صداي ‏تكبير نشنيديد امان و سلامتي است ان شاءالله.‏

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

امام زين‌العابدين (ع) پس از ورود به كوفه پس از حمدوثناي الهي ‏و درود بر رسول خدا (ص) خطاب به مردم كوفه فرمودند: اي مردم! هر كس مرا ‏مي‌شناسد، مي‌داند كه من كيستم و آن كه مرا نمي‌شناسد بداند كه من علي فرزند ‏حسين هستم كه او را در كنار فرات با كامي خشكيده و عطشناك بدون هيچ گناهي از ‏دم شمشير گذراندند، من فرزند آن كس هستم كه پرده حريم حرمت او را دريدند و اموال ‏او را به غارت بردند و افراد خانواده او را به زنجير اسارت كشيدند. من فرزند آن كسي ‏هستم كه او را به زاري كشتند و همين افتخار ما را بس است.‏

در كوفه, كاروان عزا چون گذار كرد
دور ستيزهاى نهان, آشكار كرد
در پرده, سر حق چو نديدند كوفيان
بى پرده, جلوه حجت پروردگار كرد1

قبـل از آنكه بـه متن, ترجمه و شرح و تحليل خطابـه حضرت زينب كبـرا(س)در ((كوفه)) بـپـردازيم, تـوجه بـه چند نكتـه لازم است.

ورود کاروان اسیران کربلا به کوفه (۶۱ ق)

 در روز دوازدهم محرم سال ۶۱ قمرى ، کاروان اسیران کربلا که شامل زنان و کودکان شهیدان قیام کربلا بود ، وارد شهر کوفه شد . سرپرستى این کاروان را امام سجاد (علیه السلام) فرزند امام حسین (علیه السلام) و حضرت زینب (علیها السلام) خواهر آن امام ، بر عهده داشتند . این دو بزرگوار ، با وجود سختى ها و ناملایمات فراوان که از سپاهیان یزید دیده بودند ، در کوفه با شجاعت و صراحت ستم ها و جنایات حکومت اموى را افشاء و مردم این شهر را به خاطر یارى نکردن امام حسین (علیه السلام) و مقابله با ایشان سر زنش کردند . امام سجاد (علیه السلام) و حضرت زینب در مدت اقامت در کوفه ، وظیفه و رسالت خود را مبنى بر ابلاغ و نشر پیام امام حسین (علیه السلام) در جامعه ، به شایستگى انجام دادند.

دفن اجساد مطهر شهداى کربلا در شب دوازدهم (۶۱ قمرى)

 در روز ۱۲ محرم سال ۶۱ قمرى ، هنگامى که نیروهاى یزید ، کربلا را ترک کردند ، مردم قبیله ى بنى اسد از روستاى غاضریه که نزدیک کربلا بودند اجساد شهداء را دفن کردند . پیکرهاى مطهر یاران وفادار امام حسین (علیه السلام) در کنار بدن پاک آن سرور به خاک سپرده شدند.

محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

عمر بن سعد با بازماندگان امام حسين (ع) آماده رفتن شد، گليم‌ها بر جهاز شتران انداخته و كاروانيان به هنگام ترك سرزمين كربلا با آن همه داغها، مصيبتها و خاطراتي كه از عزيزان خود به خاطر داشتند، آن سرزمين را ترك مي كردند.