خوش آمدید

نه باده نه جام باده ماند باقی

نه ساده نه نام ساده ماند باقی

ما زادهٔ مام روزگاریم ولی

نه زاده نه مام‌زاده ماند باقی

تو مردمک چشم من مهجوری

زان با همه نزدیکیت از من دوری

نی نی غلطم تو جان شیرین منی

زان با منی و ز چشم من مستوری

شوخی که بیاض گردن روشن او

آغشته به صندل شده پیرامن او

صبحست و به سرخی شفق آلوده

یا خون خلایقست در گردن او

تاکی غم زید و گه غم عمرو خوریم

آن به که به جای غم ز خم خمر خوریم

خوش باش به نیش‌ و نوش کز نخل حیات

فرضست که گه خار و گهی تمر خوریم

بگذارکه تا می خورم و مست شوم

چون مست شوم به عشق پابست شوم

پابست شوم به کلی از دست شوم

از دست شوم نیست شوم هست شوم

تا دست ارادت به تو دادست دلم

دامان طرب زکف نهادست دلم

ره یافته در زلف دلاویز کجت

القصه به راه کج فتادست دلم

بگذار که خویش را به خواری بکشم

مپسند که بار شرمساری بکشم

چون دوست به مرگ من به هر حال خوشست

من نیز به مرگ خود به هر حال خوشم

گاهی هوس‌ بادهٔ رنگین دارم

گاه آرزوی وصل نگارین دارم

گه سبحه به دست و گاه زنار به دوش

یارب چه کسم کیم چه آیین دارم

از کشت عمل بس است یک خوشه مرا

در روی زمین بس است یک گوشه مرا

تا چند چو گاو گرد خرمن گردیم

چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

با آنکه هنوز از می دوشین مستم

در مهد طرب به خواب نوشین هستم

ای دست خدا بگیر لختی دستم

کز سخت‌دلی و سست‌بختی رستم