خوش آمدید

گل از تو چراغ حسن در گلشن برد

وز روی تو آیینه دل روشن برد

هر خانه که شمع رخت افروخت درو

خورشید چو ذره نور از روزن برد

شادم بدمی کز آرزویت گذرد

خوشدل بحدیثی که ز رویت گذرد

نازم بدو چشمی که به سویت نگرد

بوسم کف پایی که به کویت گذرد

گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد

منت دارم ازو که بس برجا کرد

تاج سر من خاک سر پای کسیست

کو چشم مرا به عیب من بینا کرد

دل وقت سماع بوی دلدار برد

ما را به سراپردهٔ اسرار برد

این زمزمهٔ مرکب مر روح تراست

بردارد و خوش به عالم یار برد

طالع سر عافیت فروشی دارد

همت هوس پلاس پوشی دارد

جایی که به یک سؤال بخشند دو کون

استغنایم سر خموشی دارد

از دفتر عشق هر که فردی دارد

اشک گلگون و چهر زردی دارد

بر گرد سری شود که شوریست درو

قربان دلی رود که دردی دارد

ای با رخت انوار مه و خور همه هیچ

با لعل تو سلسبیل و کوثر همه هیچ

بودم همه بین، چو تیزبین شد چشمم

دیدم که همه تویی و دیگر همه هیچ

من زنده و کس بر آستانت گذرد

یا مرغ بگرد سر کویت بپرد

خار گورم شکسته در چشم کسی

کو از پس مرگ من برویت نگرد

فردا که به محشر اندر آید زن و مرد

وز بیم حساب رویها گردد زرد

من حسن ترا به کف نهم پیش روم

گویم که حساب من ازین باید کرد

دل صافی کن که حق به دل می‌نگرد

دلهای پراکنده به یک جو نخرد

زاهد که کند صاف دل از بهر خدا

گویی ز همه مردم عالم ببرد