نامه دین و فرهنگ

یادداشت اختصاصی استاد اکبرنژاد در پی پاسخ بیوت مراجع معظم به درخواست دیدار عمومی طلاب

خدمت مراجع معظم (دامت تاییداتهم)
عرض سلام و ادب
🔹نامه ای در تاریخ 96/05/19 خدمت حضرات عالی ارسال گردید، مبنی بر درخواست دیدار عمومی با طلاب. مقصود این بود که طلاب فرصتی برای گفتگو با مراجع بزرگوار بیابند و ناگفته های خود را با ایشان در میان بگذارند. ولی این درخواست مقبول نیفتاد و با پاسخ هایی چون کمبود فرصت و کسالت و امثال آن مواجه گردید!
🔹مانند شاگردی که از سعه صدر استاد خویش بهره می گیرد و حرفهایش را بی پروا بیان می کند، خدمت حضرات عالی عارضم که؛ 
ما از شما آموخته ایم که پیامبر اسلام(ص) طبیب دوره گرد بود نه خانه نشین. او نه تنها منتظر درخواست ملاقات نبود که خود به میان مردم می رفت. اگر کسی تنها سه روز در نماز جماعت شرکت نمی کرد، از حال او می پرسید و سراغش را می گرفت و گاه به دیدارش می شتافت! 
ما از شما آموخته ایم که اهل بیت(ع) خود را در معرض مردم قرار می دادند بماند به شاگردانشان که جای خود دارد. 
ما از شما آموخته ایم که متولیان امور مسلمین خواه حاکمان باشند یا عالمان، باید درهای خود را به روی مردم باز بگذارند و چنان رفتار کنند که ضعفای مردم هم در بیان ما فی الضمیر خویش دچار واهمه نگردند.
🔹اما آیا امروز مراجع معظم تقلید(دامت تاییداتهم) اینگونه اند؟
مردم که تقریباً مراجع خود را نمی بینند از آنها بگذریم. اما طلبه ها که در همین قم و در همین حوزه درس می خوانند، چطور؟ ما شما را در محراب نماز و منبر درس می بینیم و بس! چرا طلبه ها باید همیشه شنونده باشند و بزرگان همیشه گوینده؟ چطور بزرگان ما برای گفتن فرصت دارند و کسالت هم ندارند، اما برای شنیدن نه فرصت دارند و نه سلامتی!!
🔹عمق رابطه ای که میان مردم و مراجع لازم است و بالاتر از آن، باوری که طلبه و استاد باید به مراجع معظم داشته باشند، یک رابطه تشریفاتی و دستوری نیست. رابطه ای از جنس محبّت است. از جنس باور است. اگر طلبه از آغوش گرم مراجع معظّم محروم بماند و از مجلس انس با او رانده شود و دیدارها به گذرها و نمازها و درس ها محدود گردد، نباید انتظار ارادت سابق و باور پیشین را داشت. بنده متأسّفم از گفتن اینکه امروز نه تنها فرهیختگان جامعه که حتی طلبه ها پرسش های جدی در این رابطه دارند. ابهاماتی که چون موریانه بر پیکر باورهای آنان رخنه کرده است. 
🔹طلبه امروز به راحتی نمی پذیرد که بزرگان حوزه برای درس و پژوهش وقت می کنند و مسئولان مملکتی را راست و چپ به حضور می پذیرند اما برای طلبه نه فرصت می کنند و نه باور دارند! چطور باید بپذیرد که مراجع بزرگوار در طول یک سال به اندازه یک جلسه گفتگوی صمیمانه با فرزندان معنوی خود فرصت نمی کنند؟! آیا نگارنده حق ندارد این طور نتیجه بگیرد که پس طلبه ها یتیم شده اند؟!
🔹اگر مشکل، حقیر یا مؤسسه فقاهت است که به این ضرورت روی زمین مانده اقدام کرده است؛ از مرکز مدیریت بخواهید تا این کار را انجام دهد. مدیریت محترم حوزه متکفّل برگزاری این جلسات باشد تا هیچ شائبه ای پیش نیاید.
در پایان ضمن عرض ارادت مجدد تأکید می کنم که حقیر قصد کم ترین جسارتی را نداشتم و غرض، بیان برخی معضلاتی است که همه می دانند اما در بیان آن گرفتار ملاحظه می گردند.
▪️ارادتمند، محمد تقی اکبرنژاد،19مهر96