نامه دین و فرهنگ

یکی از فرهنگ سازی امر به معروف پرسید.

گفتم:

همین! اصل قضیه اینجاست. فرهنگ سازی امر به معروف و نهی از منکر. یعنی اینکه امر به معروف بشه فرهنگ ما، مشخصه ما. به اصطلاح تخصصی، امر و نهی بخشی از هنجارهای پذیرفته جامعه ما بشن. در مرحله اول، ما مردم باید چنین تصویری را بپذیریم. تصویر جامعه آمر و ناهی را بپذیریم. خوشبختانه یا متاسفانه امروزه نقش رسانه به ویژه سینما و تلویزیون (شبکه خانگی و...) تو این قضیه تصویرسازی پررنگ شده است. هم فرصت است و هم تهدید. تهدید است چون تصویر فعلی از آمر و ناهی در رسانه به شدت منفی است. فرصت است چون از ده ها منبر موثر است. فرض کنید بتونیم مثلا تو یک سریال، تصویر امر به معروف را درست نشون بدیم! مثلا امام صادق می فرمایند: با امربه معروف، شهرها آباد میشن. فرض کنید اینو تو سریال، یا حتی تو یه پویانمایی 60 ثانیه ای نشون بدیم. مرحله اول همینه که مردم ما تصویر درست امر به معروف (و نتایج آن) را ببینند. باور دینی ما میگوید اگر ببینند، می پذیرند. علوم ارتباطات هم نظر مشابهی دارد. مرحله اول که خوب برداشته بشه، برای مراحل بعدی (آموزش شیوه های امر و نهی، مواقع آن، چگونگی و دیگر ابعاد آن) باید کار کرد و به شیوه های روز رسید. البته کارهای فراوانی شده است، اما عمده آنها مربوط به عصر قبل از رسانه های جمعی است. مثلا نارضایتی قلبی و در سطح ایما و اشاره، برای رسانه جمعی کاربرد ندارد. باید دید مراحل آن متناسب با رسانه های جدید چه میشود.