نامه دین و فرهنگ

رایانامه رسیده یکی از دوستان دانشگاه امام صادق:

جاي دوستان خالي امروز بعد نماز به دلم افتاد برم يه سوال از محضر آيت الله باقري (حفظه الله) بکنم و اين کار را انجام دادم. بعد تو رستوران دانشگاه، يکي از دوستان اصرار کرد که بگم حاج آقا چي گفت. به اون که گفتم خيلي خوشش آمد. با خودم گفتم بذار به بچه هاي ديگه هم بگم چه بسا مصداق "رب حامل فقه غير فقيه" باشم. خودم استفاده مطلوب را نکنم اما کسي باشد که استفاده کند اين شد که سوال و جواب را به صورت کوتاه در ذيل آوردم.

 ******

سوال: يه مشکلي که ما معمولا داريم اين است که وقتي در محضر علما و بزرگان مي رويم  براي يکي دو روزي سعي مي کنيم عوض بشيم ولي بعد متوجه مي شويم که جوگير شده ايم و نهايتا بعد از يکي دو روز به همان روال سابق برمي گرديم. اين اراده تغيير و عزم عوض شدند چطور در ما بوجود مي آيد؟ مشکل از چيست؟

جواب: مشکل اين است که شما مي خواهيم ظاهرتان را در اين يکي دو روز با باطنتان متفاوت کنيد که نمي شود و بعد از دو روز باطن خودش را دوباره ظاهر مي کند. بايد از درون سعي کنيد خودتان را درست کنيد تا ظاهر و باطنتان مثل هم شود.

سوال: چه کنيم که باطنمان درست شود؟

جواب: دو تا کار انجام دهيد:

يکي اينکه تا مي توانيد به ديگران خير برسانيد. به همسايه تان به رفيقتان به هم محلي تان به هرکسي هر قدري که از دستتان مي رسد خير برسانيد.

دوم اينکه همه جا خدا را ياد کنيد. حد اقل هم مثل ياد کردن ساير چيزها،‌هم عرض همان ها خدا را ياد کنيد (البته خدا هم عرض اونها نيست) ولي همين قدر هم ما در کارهايمان ياد خدا نيستيم. امام چون همواره ياد خدا بود مي گفت من در عمرم تا حالا لحظه اي نترسيدم. اگر ما يک هزارم امام ياد خدا کنيم همه زندگي مان درست مي شود.