سوید می‏گوید: روزی خدمت امام علی (علیه‏السلام) رسیدم ایامی که همه مردم با امام بیعت کرده بودند و او امام و خلیفه مسلمین بود آن حضرت را دیدم که بر روی حصیر کوچکی نشسته و چیز دیگری در آن خانه وجود نداشت.
سوید می‏گوید: عرض کردم: یا امیرالمؤمنین! بیت المال مسلمین در اختیار شماست فرشی برای اتاقهای خود تهیه نمایید می‏بینم که در خانه شما فرشی جز حصیر وجود ندارد.
امام فرمود: ای سوید! کسی که در راه است و در مسافر خانه‏ای که زود از آنجا منتقل می‏شود (دنیا)، ابزار و وسایل فراوانی برای آنجا تهیه نمی‏کند ما به زودی از این دنیا می‏رویم و به خانه آخرت رهسپار می‏گردیم چرا فرشهای قیمتی تهیه کنیم (916)
البته این سادگی در تمامی ابعاد زندگی حضرت بارز بود بهترین غذای امام شیر شتر بود که میل می‏کردند و گوشت بسیار کم می‏خوردند، غذای امام را فرزندان و یا همسران و دوستان حضرت نمی‏توانستند بخورند، پس از جنگ جمل وقتی حضرت در کوفه مستقر شد و کوفیان قصر سفیدی را برای امام بنا کردند حضرت در پاسخ به این کار آنها فرمود: من حاضر نیستم دیوار خانه‏ام از دیوار منازل بیچارگان بالاتر و خانه‏ام از خانه مستمندان بهتر باشد(917)
این وضع زندگی امام متقین علی (علیه‏السلام) است و در آنجایی که دخترش ام کلثوم نان جویی خشک را در سفره پدرش دید اشکش جاری شد در اوایل زندگی خود، امام شبها بر روی پوستی می‏خوابید که در روز از همان پوست برای علوفه دادن به شتر خود استفاده می‏کرد به راستی کسی که تمامی سرمایه بیت المال مسلمین کشور اسلامی در اختیار او بود اما خود با مقداری آرد و آب افطار می‏کرد، بنا به روایتی از امام صادق (علیه‏السلام) علی (علیه‏السلام) همیشه از دسترنج خود ارتزاق می‏کرد نه از بیت المال (918).