سید جلیل و فاضل نبیل، جناب آقای سید حسن برقعی واعظ، ساکن قم، چنین مرقوم داشته‏اند:
آقای قاسم عبدالحسینی، پلیس موزه آستانه مقدسه فاطمه معصومه(سلام الله علیها) و در حال حاضر، یعنی سنه 1348، به خدمت مشغول است و منزل شخصی او در خیابان تهران، کوچه آقا بقال برای این جانب حکایت کرد که در زمانی که متفقین محمولات خود را از راه جنوب به شوروی می‏بردند و در ایران بودند من در راه آهن خدمت می‏کردم. در اثر تصادف با کامیون سنگ کشی یک پای من زیر چرخ کامیون رفت و مرا به بیمارستان فاطمی شهرستان قم بردند و زیر نظر دکتر مدرسی، که اکنون زنده است، و دکتر سیفی معالجه می‏نمودم، پایم ورم کرده بود، به اندازه یک متکا بزرگ شده بود و مدت پنجاه شبانه روز از شدت درد ناله و فریاد می‏کردم. امکان نداشت کسی دست به پایم بگذارد؛ زیرا آن چنان درد می‏گرفت که بی‏اختیار می‏شدم و تمام اطاق و سالن را صدای فریادم فرا می‏گرفت و در خلال این مدت به حضرت زهرا و حضرت زینب و حضرت معصومه - سلام الله علیهم اجمعین - متوسل بودم و مادرم بسیاری از اوقات به حرم حضرت معصومه می‏رفت و توسل پیدا می‏کرد و یک بچه که در حدود سیزده الی چهارده سال داشت و پدرش کارگری بود در تهران، در اثر اصابت گلوله‏ای، مثل من روی تخت خواب پهلوی من، در طرف راست بستری بود و فاصله او با من در حدود یک متر بود و در اثر جراحات و فرو رفتن گلوله، زخم تبدیل به خوره و جذام شده بود و دکترها از او مأیوس بودند و چند روزی در حال احتضار بود و گاهی صدای خیلی ضعیفی از او شنیده می‏شد و هر وقت پرستارها می‏آمدند می‏پرسیدند: تمام نکرده است؟ و هر لحظه انتظار مرگ او را داشتند.
شب پنجاهم بود. مقداری مواد سمی برای خود کشی تهیه کردم و زیر متکای خود گذاشتم و تصمیم گرفتم که اگر امشب بهبود نیافتم خود کشی کنم؛ چون طاقتم تمام شده بود. مادرم برای دیدن من آمد. به او گفتم: اگر امشب شفای مرا از حضرت معصومه(سلام الله علیها) گرفتی، فبها؛ و الا صبح جنازه مرا روی تختخواب خواهی دید و این جمله را جدی گفتم، تصمیمم قطعی بود.
مادرم غروب به طرف حرم رفت. همان شب مختصری چشمانم را خواب گرفت، در عالم رؤیا دیدم سه زن مجلله از درب باغ (نه درب سالن) وارد اطاق من که همان بچه هم پهلوی من روی تخت خوابیده بود آمدند، یکی از زنها پیدا بود شخصیت او بیشتر است و چنین فهمیدم اولی حضرت زهرا و دومی حضرت زینب و سومی حضرت معصومه - سلام الله علیهم اجمعین - هستند، حضرت زهرا جلو، حضرت زینب پشت سر و حضرت معصومه ردیف سوم می‏آمدند مستقیم به طرف تخت همان بچه آمدند و هر سه پهلوی هم جلو تخت ایستادند، حضرت زهرا(سلام الله علیها) به آن بچه فرمودند: بلند شو: گفت: نمی‏توانم. فرمودند: بلند شو. گفت: نمی‏توانم. فرمودند: تو خوب شدی، در عالم خواب دیدم بچه بلند شد و نشست. من انتظار داشتم که به من هم توجهی بفرمایند، ولی برخلاف انتظار حتی به سوی تخت من توجهی نفرمودند، در این اثناء از خواب پریدم و با خود فکر کردم، معلوم می‏شود آن بانوان مجلله به من عنایتی نداشتند.
دست کردم زیر متکا، سمی را که تهیه کرده بودم بردارم و بخورم. با خود فکر کردم ممکن است چون در اطاق ما قدم نهاده‏اند، از برکت قدوم آنها من هم شفا یافته‏ام. دستم را روی پایم نهادم، دیدم درد نمی‏کند، آهسته پایم را حرکت دادم، دیدم حرکت می‏کند. فهمیدم من هم مورد توجه قرار گرفته‏ام، صبح که شد، پرستارها آمدند و گفتند: بچه در چه حال است؟ به این خیال که مرده است. گفتم: بچه خوب شد. گفتند: چه می‏گویی؟! گفتم: حتماً خوب شده، بچه خواب بود. گفتم: بیدارش نکنید تا این که بیدار شد. دکترها آمدند هیچ اثری از زخم در پایش نبود، گویا ابداً زخمی نداشته اما هنوز از جریان کار من خبر ندارند. پرستار آمد باند و پنبه را طبق معمول از روی پای من بردارد و تجدید پانسمان کند، چون ورم پایم تمام شده بود، فاصله‏ای بین پنبه‏ها و پایم بود. گویا اصلاً زخمی و جراحتی نداشته.
مادرم از حرم آمد، چشمانش از زیادی گریه ورم کرده بود، پرسید: حالت چطور است؟ نخواستم به او بگویم شفا یافتم؛ زیرا از فرح زیاد ممکن بود سکته کند. گفتم: بهتر هستم. برو عصایی بیاور برویم منزل. با عصا (مصنوعی) به طرف منزل رفتم و بعداً جریان را نقل کردم.
و اما در بیمارستان، پس از شفا یافتن من و بچه، غوغایی از جمعیت و پرستارها و دکترها بود. زبان از شرح آن عاجز است، صدای گریه و صلوات، تمام فضای اطاق و سالن را پر کرده بود(425).