فارسی من بید انجیر می‏باشد، و در شیراز به من کنتو گویند، ولی در همه شهرهای ایران به نام برکی کرچک معروف می‏باشد. عربی من خورع است. گیاه من پایا است. یعنی ریشه آن سالها در زمین می‏ماند و همه ساله از آن ساقه‏ای تازه می‏روید. و پس از گل کردن و دانه دادن، خشک شده و از بین می‏رود و سال بعد مجدداً از آن ریشه ساقه‏ای نو بیرون می‏آید، در جنوب ایران نوعی از من به صورت درختچه است که چهار متر طول دارد، برگهای من بزرگ و شبیه برگ انجیر است. گلهای گیاه من خوشه‏ای بوده، و در ماههای مرداد تا شهریور ظاهر می‏شوند، و به صورت نر و ماده می‏باشند.
میوه من به صورت کپسولی خاردار است که معمولا دارای سه دانه روغنی است. در این دانه‏ها مقدار روغن تا شصت درصد هم می‏رسد. دانه‏های من علاوه بر روغن دارای مواد معدنی و سفیده‏ای و چند عامل دارویی است. برگ و دانه‏های من ملین و محلل اورام است، و خاصیت لینت دانه‏های من بیشتر از برگ است چون دو عدد مغز و دانه مرا ساییده و با عسل بنوشند، مسهل خوبی برای بلغم است و اشتها را از بین می‏برد. مقدار خوراک دانه‏های من از پنج تا ده عدد است. ولی برای اطفال خوب نیست و گاهی تولید مسمومیت شدید و خطرناک می‏کند، به طوری که مصرف 3 تا 4 دانه در اطفال و 15 داه در اشخاص بزرگ موجب مرگ می‏شود. ضماد دانه‏های من جهت زگیل و کک و مک و نرم کردن ورمهای سخت و تسکین ورم مفاصل و نقرس، و با سرکه جهت ورم پستان و اواخر باد سرخ تجویز می‏شوند. برگ من ضعیف‏تر از دانه‏های من است، ولی قدرت پادزهری آن بیشتر است. برای رفع مسمومیت تریاک، خوردن عصاره برگ من بطور مکرر و قی کردن توصیه شده است. ضماد دانه‏های من با آرد جو جهت ورمهای گرم چشم و ورم زیر گلو و سایر اعضا نافع است. مالیدن آن به بناگوش برای رفع گوش درد سودمند می‏باشد. و با کف دریا (ذبد البحر) جهت گری و با آب تره جهت بواسیر چه بخورند و چه بمالند مفید می‏باشد. داروسازان سنتی ایران جهت معالجه بواسیر چنین دستور داده‏اند که مقداری دانه‏های کرچک را در ظرف مسین ریخته روی آتش گذاشته و روی آن را با یک ظرف مسین بپوشانند و بگذارند تا خوب گرم شده روغن بیاندازد و برای هر مثقال آن 1/0 گرم کافور خالص در آن ریخته و باز سر آن را بپوشانند تا گداخته شود، بعد از روی آتش برداشته، بگذارند سرد شود و بعد از طهارت پس از قضای حاجت، موضع را خوب شسته و خشک کرده و این روغن را نیم گرم کرده بمالند تا از بین برود. مالیدن این روغن جهت پوسته شدن پوست بدن و جوشهای عصبی و کک و مک نیز مفید می‏باشد.
از دانه‏های پوست کنده من روغنی به دست می‏آید که به روغن کرچک معروف است، و در داروخانه‏ها فروخته می‏شود. برای مصارف دارویی، روغن فشار اول به کار می‏رود، و روغنهای فشار دوم و سولفوره جهت کارهای صنعتی است.
روغن فشار اول را برای مصرف بیماران بهتر آن است که با زغال حیوانی صاف و زلال نمایند و بعد آن را به قطر هفت تا هشت سانتی‏متر در برابر خورشید قرار دهند تا به کلی بی‏رنگ شود. اگر بخواهند آن را بدون بو نمایند کافی است که بخار آب را مدتی در داخل روغن نموده و جریان دهندن با توی آن به کلی از بین برود، روغن کرچک ملین و مسهل خوبی است، در معده و روده‏ها ایجاد تحرک می‏کند و به همین جهت است که بهترین مسهل برای زنان باردار می‏باشد... و این روزها برای عکسبرداری از معده بهترین مسهلی که قبلاً می‏دهند روغن کرچک می‏باشد و یگانه عیب آن بوی بد و طعم ناگوارا آن است. برای رفع این عیب معمولاً آن را با زرده تخم مرغ و آب به هم زده و مخلوط نیم محلولی درست می‏کنند.
مالیدن روغن کرچک به سر، شوره را از بین می‏برد و مو را تقویت می‏کند. مقدار خوراک روغن کرچک به عنوان ملین دو تا ده گرم و به عنوان مسهل ده تا شصت گرم و برای اطفال دو گرم ضرب در عمر آنهاست. و همین مقدار را با یک زرده تخم مرغ مخلوط کرده تنقیه می‏نمایند.