خوش آمدید

ﺩﺧﺘﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ :
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ X ﺭﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﯾﺪ؟
ﻧﺎﺯﯼ : 23.5
ﮔﻠﯽ : 23.5
ﻣﻬﻨﺎﺯ : 23.54
ﭘﺴﺮﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ :
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ X ﺭﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﯾﺪ؟
ﻏﻼﻡ :574
ﯾﻮﺳﻒ : 0.29
ﻣﺤﻤﻮﺩ :138-
جعفر : كدوم X حاجي؟؟؟ مگه ضربدر نبود؟؟


عاشق این جعفرم😳😂😂😂

10 سال بعد

نازی=خانه دار
گلی =خانه دار
مهناز=خانه دار

غلام =جراح دیسک و ستون فقرات
یوسف =خلبان
محمود=مهندس نانو
جعفر = کارمندسازمان فضایی ناسا
 

" فقط مردها غیرت ندارند "... باورکن زنها هم رگ غیرتی دارند... که اگر گل کند ....!
همه ی مردانگی ات زیر سوال میرود ...!!!

دلبرا
درهوس دیدن رویت
دل من تاب ندارد
نگهم خواب ندارد
قلمم
گوشه دفتر
غزل ناب ندارد
همه گویند به انگشت اشاره
مگر
این عاشق دلسوخته ارباب ندارد
در گذر گاه زمان
خیمه شب بازی دهر
باهمه تلخی وشیرینی خود میگذرد
عشقها میمیرند
رنگها رنگ دگر میگیرند
وفقط خاطره هاست
که چه شیرین وچه تلخ
دست ناخورده به جا میمانند
 

بیچاره پاییز ... دستش نمک ندارد...
این همه باران به آدم ها میبخشد، اما همین آدم ها تهمت ناروای خزان را به او میزنند.
خودمانیم ...
تقصیر خودش است ؛
بلد نیست مثل " بهار" خودگیر باشد
تا شب عیدی زیر لفظی بگیرد و
با هزار ناز و کرشمه سال تحویلی را هدیه دهد ...
سیاست " تابستان " را هم ندارد
که در ظاهر با آدم ها گرم و صمیمی باشد
ولی از پشت خنجری سوزناک بزند

بیچاره .....
بخت و اقبال " زمستان " هم نصیبش نشده
که با تمام سردی و بی تفاوتیش این همه خواهان داشته باشد !

او " پاییز " است
رو راست و بخشنده ...
ساده دل
 فکر میکند اگر تمام داشته هایش را زیر پای
آدم ها بریزد،
روزی ؛
جایی ؛
لحظه ای ؛ از خوبی هایش یاد میکنند ...
خبر ندارد آدم ها رو راست بودن و بخشنده بودنش را به پای محبتش نمیگذارند ... یکی به این پاییز بگوید...
آدم ها یادشان میرود که تو رسم عاشقی را یادشان داده ای ....
تنها یادگاری که برایت میماند " صدای خش خش برگ های تو بعد از رفتن آنهاست "

گفتی بیا ، گفتم کجا ؟ گفتی میان جان ما ...
گفتی مرو ، گفتم چرا ؟ گفتی که میخواهم تو را ...
گفتی که وصلت میدهم ، جام الستت میدهم ...
گفتم مرا درمان بده ، گفتی چو رستی میدهم ...
گفتی پیاله نوش کن ، غم در دلت خاموش کن ...
گفتم مرامستی دهی ، با باده ای هستی دهی ...
گفتی که مستت میکنم ، پر زانچه هستت میکنم ...
گفتم چگونه از کجا ؟ گفتی که تا گفتی خودا ...
گفتی که درمانت دهم ، بر هجر پایانت دهم ...
گفتم کجا ، کی خواهد این ...؟؟
گفتی صبوری باید این ...
گفتی تویی دردانه ام ، تنها میان خانه ام ...
مارا ببین ، خود را مبین در عاشقی یکدانه ام ...
گفتی بیا ، گفتم کجا ...؟؟
گفتی در آغوش بقا ، گفتی ببین ...
گفتم چه را ...؟ گفتی خدا را در خوداا ...!!!
 

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

او که هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

از رقیبان کمین کرده عقب می ماند

هر که تبلیغ کند خوبی ِ دلبندش را

مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر

هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

مادرم تاب ندارد غم فرزندش را

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

به تو اصرار نکرده است فرآیندش را

قلب ِ من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

بفرستند رفیقان به تو این بندش را :

«منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

لای موهای تو گم کرد خداوندش را »
 

عاشقان مستند و ما دیوانه ایم

عارفان شمعند و ما پروانه ایم

چون ندارم با خلایق الفتی

خلق پندارند ما دیو انه ایم

در ازل دادند چون جام الست

تا ابد ما مست آن پیما نه ایم

ظاهر سستی مارا خود مبین

درشکست نفس خود مردانه ایم

کس نگردد واقف اسرار ما

زانکه هچون گنج در ویرانه ایم
 

فقط یک بوسه با من باش، ترانه ساز دیروزم
که من آواره ی لبهات، در اوج گریه میسوزم
 
 فقط یک بوسه با من باش، به قدّ عمر یک لبخند
 به قد عمر یک بوسه ، در این مرداب بی پیوند
 
 در این وحشت،در این تقدیر، تویی معنای ما بودن
 در این غربت زده قلبم ، مثال ِ آشنا بودن
 
 در این دوزخ ، تمامَم را به برق چشم تو دادم
 سکوتم خواهشی گنگ است، برس امشب به فریادم
 
 در این کُنج خراب آباد، فقط یک بوسه با من باش!
 مرا یک لحظه تو ما کن و کل عمر دشمن باش!
 
 نگو : از عُمقِ چشمانت ، تو را دیدم وَ ترسیدم !
 تمنای لبانت را خودم با چشم خود دیدم !
 
 همین امشب پناهم باش ، که جانم آمده بر لب
 مرا گم کن در آغوشت، در آن آتش، همین امشب!
 
 شبی مست از صدای ساز،شبی مست از شراب ناب
 تو را دیدم ، تو را بودم ، تو را بوسیدمت در خواب
 
 شریک راوی قصه ، خیال خوب شبهایم
 همین یک بوسه با من باش که من راضی به رویایم!؟؟؟؟؟؟

مردانه زمین خورده ام ای عشق دمت گرم
رسوای جهان گشته ام ای عشق دمت گرم.

هر روز و شبم ذکر دو چشم و خم ابرو
چندیست که آشفته ام ای عشق دمت گرم.

یک چهره ی پیر و زخم در آینه خفته
مانند نفس خسته ام ای عشق دمت گرم.

هر چشم تو را پاسخ لبخند نبودم؟
خشکید به لب خنده ام ای عشق دمت گرم.

هر بار که آهسته قدم میزدی انگار
مسحور تو من بوده ام ای عشق دمت گرم.

افسوس که پایان همه قافیه ها سوخت
در آتش آن دوده ام ای عشق دمت گرم.

محکوم به تکرار شد این زندگی هیهات
ویرانه دل و خانه ام ای عشق دمت گرم.

همواره دم از مرگ زدم خسته ام اینبار
حلقه به گلو بسته ام ای عشق دمت گرم...!!

ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ ﺷﻌﺮﯼ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ " ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺒﯽ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻢ "
 
وپس از مرگش ،خانم ﻫﻤﺎ ﻣﯿر افشار ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺳﺮﻭﺩ :

ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ ...
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩﯼ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢ
ﺻﯿﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ
ﺗﻮ ﭼﻪ ﺳﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ؟

ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ
ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ
ﻗﻄﺮﻩﺍﯼ ﺍﺷﮏ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ
ﺗﺎ ﺧﻢ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ
ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪﯼ .
ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ
ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢ،
ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﻣﺪ،
ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪﯼ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﻢ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﺲ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ
ﺑﺮﻧﺨﯿﺰﺩ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﮏ ﭘﺮﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺍﯾﯽ
ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ
ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ
ﭼﻪ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ؟
ﮐﻪ ﺯ ﮐﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡ
ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ،
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺘﯿﺰﻡ
ﻣﻦ ﻭ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ؟
ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ ..