خوش آمدید

مردم قم به دلیل عشق و علاقه ای که بر اقامه ی شعائر مذهبی، خاصه مجالس و مراسم عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین دارند، همه ساله با فرا رسیدن ماه محرم ـ که ماه حزن آل محمد است ـ در حسینیه ها و تکایا، و نیز بسیاری از منازل شخصی علما و بزرگان، به اقامه ی عزای حضرت سیدالشهداء می پردازند؛ تکیه بندی می کنند، اطراف تکیه را با کتیبه هایی از اشعار محتشم، یا لعن و سلام های زیارت عاشورا زینت می دهند و پرچم های سرخ و سیاه حسینی را بر فراز مجالس و معابر مجاور آن نصب می نمایند و محافل مفصّل و باشکوهی را در ماه محرم و بالاخص در دهه اول آن، منعقد می نمایند.

با گذشت زمان، امید آن می رفت که در پرتوی تکامل علوم بشری، زوایای حیات انسان نورانی تر گردد؛ اما متأسفانه هر روز که از این قافله ی عمر سپری می شود، با شرایط موجود بیش از پیش بر ظلمت و تاریکی آن افزوده می شود و این دانش و صنعت فن آوری، نه اینکه چراغی برنیفروخت، که خود ظلمتی شد بر آن حیات تاریک.

داد زدم: بنشین دید دارن. اگر ببینن می زننت.

گفت: نترس نمی زنن! اولاً که اینجا شهید نمی شم، توی درگیری شهید می شم، دومش هم تیر می خوره توی پیشونیم؛ می افتم به سجده و می گم «یا حسین» بعد شهید می شم.

در این بخش قریب به صد اصطلاح که در جمع مداحان اهل بیت(علیهم السلام) زبانزد است و می توان از آن به عنوان «فرهنگ مداحی» یاد کرد، نقل می شود. ذکر این نکات نیز ضروری است که:

1. برخی از این اصطلاحات مربوط به فنّ مداحی است:

2. برخی از اصطلاحات، تکیه کلام بسیاری از مداحان است و به فن مداحی ارتباط ندارد.

من چرا با شهیدان نرفتم

من چرا زیر باران نرفتم

حق من نیست چیزی بگویم

من که تا خط پایان نرفتم

مأموریتی داشتیم در شمال مهران، جاده رباطیه مهران را تحویل گرفتیم که در صورت حرکت دشمن از این جاده به طرف مهران، جلوی حرکت او را بگیریم. لشگر، خاکریز زد و ما هم با حدود پنجاه نفر از بچه های تخریب.

نجوا با عاشورا و سخنی در ابعاد و اکنون را با یاری بس گران و طاقت سوز، از اندوهان و تجربه ها و چگونگی رویدادها... . دوست دارم با عاشورا نجوا کنم، و در معبر جلیل این حضور عظیم، سر بر آستان لحظه های صیرورتهای متعالی نهم، و فیضان ایات عدل را در این منشور خونین لمس کنم، و دردهای تراکم یافته در استخوان انسان محروم و مظلوم را، و مظلومیت تعالیم مغفول و مکتوم را ، با فریاد باز گویم، و همه ی بیدادهایی را که ستمدیدگان رفته است و می رود - دوباره - در گوش عاشورا زمزمه کنم، و خون دلی را که برگونه های انسان بی پناه روانست بر لوح عاشورا بنگارم ... و لحظه هایی در جاذبه ی این حضور شگرف انسانیت محو گردم:

خوشحالیم که باز هم پرچم سرخ حسین را بر بالای سر در خیمه زده ایم و ایستاده ایم تا یک به یک، کفشهای محبت و همدلیتان را با دست ارادت خویش جفت کنیم.

«سال از هزار بیش و غمش یار جان، هنوز

در یاد دوستان تو ین داستان هنوز»

هنوز پرچم خونین استنصار در دورترین کویر غربت برافراشته است. هنوز رد پی عبور کاروانی خونین و زخمی تا چهل منزل آن سوتر از مظلومیت پیداست.

گزیده ای از بیانات مقام معظم رهبری

زنده بودن نام و یاد امام حسین(ع)

هر جا فسادی باشد، امام حسین علیه السلام زنده است؛ با شیوه و عمل خود دارد می گوید که شما باید چه کار کنید، تکلیف این است؛ لهذا باید یاد امام حسین و یاد کربلا زنده باشد، چون یاد کربلا درس عملی را جلوی چشم می گذارد. متأسفانه در کشورهای اسلامی دیگر، درسهای عاشورا آنچنان که باید شناخته شده باشد، شناخته شده نیست! در کشور ما شناخته شده بود. مردم در کشور ما امام حسین علیه السلام را می شناختند و قیام امام حسین علیه السلام را می دانستند، روح حسینی بود؛ لذا وقتی امام علیه السلام فرمود که محرم، ماهی است که خون بر شمشیر پیروز است، مردم تعجب نکردند، حقیقت هم همین شد؛ خون بر شمشیر پیروز شد.

امام حسین علیه السلام با عملی بزرگ تکلیف را روشن ساخت

ملتی که اسیر است، ملتی که در بند است، ملتی که دچار فساد سران است، ملتی که دشمنان دین بر او حکومت می کنند و زندگی و سرنوشت او را در دست گرفته اند، باید از طول زمان بفهمند که تکلیفشان چیست؟ چون امام حسین علیه السلام نشان داد که در چنین شرایطی باید چه کار کرد؟ با زبان نمی شود. اگر این مطلب را با صد زبان می گفت و خودش نمی رفت، ممکن نبود این پیغام، از تاریخ عبور کند و برسد، امکان نداشت. فقط نصیحت کردن و به زبان گفتن، از تاریخ عبور نمی کند، هزار جور توجیه و تأویل می کنند باید عمل باشد؛ آن هم عملی چنین بزرگ، عملی چنین سخت، فداکاری با چنین عظمت و جانسوز که امام حسین علیه السلام انجام داد.

واجب ترین کارها را امام حسین علیه السلام نشان داد

حسین بن علی علیه السلام در بیانات خود فهماند که برای دنیای اسلام در چنین شرایطی، مبارزه با اصل قدرت طاغوتی و اقدام برای نجات انسانها از سلطه ی شیطانی و اهریمنی آن، قدرت، واجب ترین کارهاست.

نباید در شناخت دشمن اشتباه کنیم

هر زمانی یک حرکت برای جامعه ی اسلامی، معین است. یک دشمن و یک جبهه ی خصم، جهان اسلام و مسلمین را تهدید می کند، آن را باید شناخت. اگر در شناخت دشمن اشتباه کردیم و در جهتی که اسلام و مسلمین، از آن خسارت می بینند و به آنها حمله می شود، دچار اشتباه شدیم، خسارتی که پیدا خواهد شد جبران ناپذیر است.

خط نشان نهضت عاشورا

یکی از خطوط روشن و بلکه نشان نهضت عاشورا، عبارت از استقامت امام حسین علیه السلام است. خط نشان این است که امام خمینی(ره) همین خط نشان حسینی را در نهضت و منش و زندگی خود انتخاب کرد و لذا توانست جمهوری اسلامی ایران را بیمه کند.

عاشورا صحنة عبرت

عاشورا به غیر از درس، یک صحنه ی عبرت است. باید انسان در این صحنه نگاه کند تا عبرت بگیرد. یعنی چه عبرت بگیرد؟ یعنی خود را با آن وضعیت مقایسه کند، بفهمد در چه حال و وضعیتی است. چه چیزی او را تهدید می کند و چه چیزی برای او لازم است. این را عبرت می گویند.

عوامل اصلی گمراهی مردم در زمان امام حسین علیه السلام

عوامل اصلی این گمراهی و انحراف عمومی دو چیز است: یکی دور شدن از ذکر خدا که مظهر آن نماز است. فراموش کردن خدا و معنویت، حساب معنویت را از زندگی جدا کردن، توجه و ذکر و دعا و توسّل و توکّل به خدا و محاسبات خدایی را از زندگی کنار گذاشتن و دوّم «واتّبعوا الشَّهَوات»، دنبال شهوترانی ها رفتن، دنبال هوسها رفتن و در یک جمله، دنیاطلبی، به فکر جمع آوری ثروت، مال و التذاذ به شهوت دنیا. اینها را اصل دانستن و آرمانها را فراموش کردن.

وقتی معیارها عوض می شود

یک روزی برای مسلمین پیشرفت اسلام، رضای خدا، تعلیم دین و معارف اسلامی و آشنایی با قرآن و معارف اسلامی مطرح بود. دستگاه حکومت و دستگاه اداری کشور، دستگاه زهد و تقوی و بی اعتنایی به زخارف دنیا و شهوات شخصی بود، نتیجه ی آن هم حرکت عظیم مردم به سمت خدا بود. اما وقتی معیارهای خدایی عوض بشود و هر کس که دنیا طلب تر، شهوت رانتر و برای به دست آوردن منافع شخصی زرنگتر است سرکار آید نتیجه این می شود که افرادی مثل عمر بن سعد و شمر و عبیدالله بن زیاد می شوند رؤسا، و شخصی مثل حسین بن علی علیه السلام به مذبح می رود و در کربلا به شهادت می رسد.

ماه محرم، ماه حماسه و شجاعت و فداکاری آغاز شد، ماهی که خون بر شمشیر پیروز شد. ماهی که قدرت حق، باطل را تا ابد محکوم و داغ باطله بر جبهه ی ستمکاران و حکومتهای شیطانی زد، ماهی که به نسلها در طول تاریخ، راه پیروزی بر سرنیزه را آموخت، ماهی که شکست ابرقدرتها را در مقابل کلمه ی حق به ثبت رساند، ماهی که امام مسلمین، راه مبارزه با ستمکاران تاریخ را به ما آموخت، ماهی که باید مشت گره کرده ی آزادیخواهان و استقلال طلبان و حق گویان بر تانک ها و مسلسلها و جنود ابلیس غلبه کند و کلمه ی حق، باطل را محو نماید.

آرامش اكسير نجات و هماى سعادت حيات انسان است كه درخواسته‏ هاى اولياء الهى جلوه خاص يافته است. در زيارت «امين الله‏» كه در شمار زيارتهاى معتبره است، چنين مى‏خوانيم: اللهم فاجعل نفسى مطمئنة بقدرك راضية بقضائك (2) : بارالها جانم را به تقديرت آرامش بخش و به حكم و قضايت مرا خشنود گردان. حضرت ابراهيم(ع) كه خود در اوج بندگى و آرامش قرار دارد، در خصوص چگونگى احياء مردگان، اطمينان و دل آرامى جان را خواستار است و در پاسخ خداوند كه مى‏فرمايد: «اولم تؤمن‏». آيا ايمان نياورده‏اى؟ اظهار مى‏دارد: «بلى ولكن ليطمئن قلبى‏» (3) «ايمان دارم و لكن دوستدار آن هستم كه قلب من به آن آرامش يابد.»

این مقاله به نقش معنویت در نهضت عاشورا می‌پردازد و اینکه رمز و راز بقا و ماندگاری و گذر از مرز زمان و مکان این نهضت در معنویت و خدایی بودن آن نهفته است و این مسئله می‌تواند، الگویی برای پیروزی پیروان آن حضرت در هر زمان و مکان در برابر ظالمان و ستمگران باشد. مقاله موجود ابعاد وجودی انسان را به دو بعد مادی و معنوی تقسیم کرده و عاشورائیان را افرادی معنویت خواه و یزیدیان را گروهی مادی‌گرا دانسته، سپس به یکی از ابعاد مهم معنویت عاشورائیان که یاد و ذکر خدا باشد، از سخنان امام حسین(ع) و برخی از یاران آن حضرت در طول قیام اشاره شده است. کلید واژه‌ها: امام حسین، عاشورا، معنویت، مادیت، ذکر و یاد خدا، نماز

ماجراى عاشورا نمايش عالى ترين و زيباترين حماسه هاست. شمع وجود امام حسين(ع) پروانه هايى را به گرد خود جمع كرده بود كه سر از پا نمى شناختند و در راه عشق به معبود, هر نيشى را نوش مى دانستند و با فداكارى بى نظير و ايمان بى بديل خود, جامعه بشرى را از لحاظ سازندگى سربلند كردند و ملكوتيان را در برابر خود به تعظيم واداشتند.(1)

نهضت سالار شهيدان حضرت امام حسين(ع) از سه ركن اصلى تشكيل شده است:
1ـ رهبر قيام;
2ـ حضرت امام زين العابدين(ع) و زينب كبرى(س);
3ـ ياران وفادار و فداكار.
در اين مقاله برآنيم تا اندكى درباره ركن سوم اين قيام, يعنى ياران فداكار امام حسين(ع) بحث كنيم.