نماز مستحبی روزهای ماه رجب

نماز مستحبی روزهای ماه رجب

 

1.jpg

رسول خدا صل الله علیه و آله فرموده اند : اگر کسی در تمام ماه مبارک رجب 60 رکعت نماز به این طریق بخواند که در هر شب دو رکعت و در هر رکعت حمد یک مرتبه و قل یا ایها الکافرون سه مرتبه و قل هو الله احد یک مرتبه باشد و پس از سلام نماز دست ها را بلند کند و بگوید :

لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیكَ لَهُ لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ یُحْیِی وَ یُمِیتُ وَ هُوَ حَیٌّ لا یَمُوتُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدِیرٌ وَ إِلَیْهِ الْمَصِیرُ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ النَّبِیِّ الْأُمِّیِّ وَ آلِهِ

و سپس دست ها را به صورت بکشد خداوند سبحان دعای او را به اجابت برساند و ثواب شصت حج و شصت عمره را به او عطا فرماید .

منبع : مفاتیح الجنان حاشیه ص286


ادامه مطلب


[ یک شنبه 29 فروردین 1395  ] [ 9:19 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(1) ]

چهار دلیل برای سلب توفیق نماز شب

چهار دلیل برای سلب توفیق نماز شب

http://file.tebyan.net/a433b6090c/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D9%87%20%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86%20%D9%86%D8%A7%D9%85/%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%B2/shutterstock_40885501.jpg

شاید شما نیز افرادی را دیده باشید که خواهان بیدار شدن در دل شب و بجا آوردن نماز شب می باشند اما این توفیق از آن ها سلب شده است؛ اما این افراد باید بدانند بعضی از اموری که خود آن ها در زندگی روزمره انجام می دهند مانع از این توفیق می گردد!

گناه
کسی که در طول روز دنبال گناه برود، روحش را با گناه آلوده کند، با اعضای بدنش دست به گناه بزند، یا با چشمش یا با زبانش و غیره، گناه اثرش را بر انسان می گذارد و روح انسان را می میراند.

امام صادق (ع) در حدیثی می فرماید: «اِنّ الرّجُلَ لَیُذنِبُ الذّنبَ فَیُحرَمُ صَلاة الَلّیلِ وَ اِنّ العَمَلَ السّیّئ اَسرَعُ فی صاحِبِهِ مِنَ السّکّینِ فِی اللَّحم»؛ شخصی که به عصیان روی می آورد، از خواندن نماز شب محروم می شود و التبه اثر کار بد در انسان، از اثر چاقوی تیز بر روی گوشت سریعتر است.

و در حدیث دیگر آمده است: «جاء رَجُلٌ اِلی اَمیرالمؤمنین- علیه السلام- فَقال: یا اَمیرالمومنین! اِنّی قَد حَرُمتُ الصَّلاة بِالَلّیلِ فَقال اَمیرالمؤمنین: اَنتَ رَجُلٌ قَد قَیّدَتکَ ذُنُوبُکَ»؛ مردی به خدمت امیرالمؤمنین (ع) آمد و گفت: ای امیر مؤمنان! من از نماز شب محروم شدم، علی(ع) در پاسخ وی فرمود: تو مردی هستی که گناهانت تو را به بند کشیده است.

دروغ
دومین چیزی که مانع نماز شب می شود، دروغ گفتن است. امام صادق (ع) می فرماید: «اِنّ الرَّجُلُ لَیَکذِبُ الکَذَبَة فَیَحرُمُ بِها صَلاةَ الَلّیل» چه بسا مردی به وسیله گفتن دروغی از انجام اقامه نماز شب محروم ماند.

زیاد خوابیدن در شب
خوابیدن یکی از نعمت های الهی است که به انسان عطا شده است؛ خصوصاً شب برای استراحت و خوابیدن قرار داده شده، همان طور که ارزش خواب در شب از خوابیدن در روز بیشتر است، عبادت و شب زنده داری در شب از روز با ارزشتر است.

از این رو بهتر است انسان شب را تقسیم کند و مقدار از آن را برای عبادت و مقداری از آن را برای استراحت قرار بدهد چنانچه اگر همه شب را بخوابد زیان کرده، و به روح خود ضربه زده است به نحوی که رسول خدا (ص) آفات زیاد خوابیدن را چنین بیان می دارند:

«قالَت اُمّ سُلیمان بن داوُد: یا بُنَیّ! اِیّاکَ وَ کَثرَة النُّومِ بِالَلّیلِ فَاِنّ کَثرَهَ النُّومِ بِالَلّیلِ تَدَعُ الرَّجُلَ فَقیراً یَومَ القِیامَة»؛ مادر سلیمان بن داود (ع) به سلیمان می گفت: فرزندم! از زیاد خوابیدن در شب بپرهیز، همانا زیاد خوابیدن در شب، باعث تهیدستی و فقر در روز قیامت می شود.

پرخوری
وقت را تلف کردن و معده را تا به حلقوم از خوردنی ها پر نمودن، و سپس در بستر نرم و مکان راحتی به خواب رفتن، انسان را از توفیق نماز شب باز می دارد. پرخوری سبب بخار معده و سستی می شود و نتیجه آن خواب زیاد است که آفت های زیادی دارد؛ از جمله قساوت می آورد، و روح را کسل می کند و مانع نماز شب انسان می شود چنانچه در حدیثی حضرت علی (ع) می فرماید: «از پرخوری دوری کنید که موجب قساوت قلب، تنبلی در نماز و سبب تباهی بدن است».

پی نوشت:
1- بحارالانوار، ج 87: 146، 152.
2- امالی الصدوق: 140.
3- غررالحکم: 80، 420.
4- فضایل و آثار نماز شب: 85- 87.


ادامه مطلب


[ یک شنبه 29 فروردین 1395  ] [ 8:54 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]

برترین سحرخیزی نزد خدا

برترین سحرخیزی نزد خدا

http://file.tebyan.net/a433b6090c/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D9%87%20%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86%20%D9%86%D8%A7%D9%85/%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%B2/shutterstock_99145937.jpg

امیرمومنان (علیه السلام) می فرمایند: صبح زود در پی روزی رفتن، روزی را افزون می کند؛ همچنین می فرمایند: کسی که خواستار جاودانگی است باید سحرخیز باشد؛ هیچ سحرخیزی در راه خدا برتر از سحرخیزی برای تامین معاش فرزندان و خانواده نیست.

اسلام با تاکید بر تضمین روزی بندگان از سوی خدای متعال، سعی و تلاش را توصیه کرده و در قرآن می فرماید: "وَأَن لَّیْسَ لِلْإِنسَانِ إِلَّا مَا سَعَی"؛ انسان جز محصول کوشش خویش مالک چیزی نیست. (نجم، 39)

در بسیاری از روایات از کار و تلاش برای روزی حلال به عبادت برتر تعبیر شده است، امیرمومنان (علیه السلام) آن را از سحرخیزی در راه خدا کمتر ندانسته و امام رضا (علیه السلام) نیز اجرش را بیش از جهاد در راه خدا دانسته است. (الکافی، ج 5، ص 88)

روایاتی نیز کم اهمیتی را مانع پیشرفت و تنبلی را مایه حقارت و سربار دیگران بودن را ناشایست می شمارند، چنانکه در روایاتی دیگر از تلاش توانفرسا و کار مداوم شبانه روزی که باعث نادیده گرفتن حق اعضای بدن شود باز می دارد و آن را حرام می داند. (الکافی، ج 5، ص 127)

خدای تبارک و تعالی در قرآن می‌فرماید: "وَ أَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُری" (نجم، 40) و آیا خبر ندارد که سعی و کوشش او به زودی دیده می‌شود.

مرحوم علامه در مورد معنای سعی بیان لطیفی دارد که می‌فرماید: منظور از "سعی"، آن عملی است که در انجامش جد و جهد و تلاش بسیار زیادی نمود، یعنی هر کاری که در آن جد و جهد زیادی شود و دارای تلاش و کوشش بسیار باشد، دارای ارزش است.

به همین علت است که امام باقر (علیه السلام) در روایتی می‌فرمایند: "مَن طَلَبَ الدُّنیَا استِعفَافَاً عَنِ النَّاس وَ سَعیاً عَلی أَهلِهِ، وَتعطِفاً عَلَی جَارِهِ، لَقَی الله عَزَّوجَل یَومَ القِیَامَةِ و وَجهه مِثل القَمَر لَیلَةَ البَدرِ" کسی که در راه کسب مال حلال تلاش کند و نیت او این باشد که افزون بر آن که خود و خانواده‌اش را از دیگران بی‌نیاز کند، به همسایگان خود کمک کند، روز قیامت، در حالتی خدا را ملاقات می‌کند که صورتش همانند ماه شب چهاردهم می‌درخشد. (وسایل، ج 17، ص 67)

خدا در قرآن درباره حضرت داوود (علیه السلام) می فرماید: "وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّکُمْ لِتُحْصِنَکُم مِّن بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنتُمْ شَاکِرُونَ"؛و به او فن زره سازی را که به سود شما است آموختیم، تا شما را در جنگ هایتان از آسیب های سخت سلاح ها حفظ کند، پس آیا شما سپاسگذار نعمت های ما خواهید بود. (انبیاء، 80)

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: جدیت و تلاش کنید! هر گاه نماز صبح گزاردید و باز گشتید صبحگاهان در پی روزی روید و کسب حلال کنید، چراکه خدای عز و جل روزیتان دهد و یاریتان رساند؛ همچنین آن حضرت می فرمایند: امام سجاد (علیه السلام) هنگام صبح در پی روزی بیرون می رفتند. پرسیدند: ای فرزند رسول خدا کجا می روی؟ فرمودند: برای پذیرش صدقه برای خانواده ام. پرسیدند: آیا برای خانواده ات صدقه می پذیری؟ فرمودند: هر که کسب حلال کند صدقه عایله خود را از خدا می پذیرد و به آنان می رساند

 

شخصی به امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: من نمی توانم با دستم کار کنم و راه تجارت را نیز به خوبی نمی دانم و اکنون محروم و محتاج هستم آن حضرت (علیه السلام) فرمودند: کارگری کن و بر سر خود بار ببر تا از مردم بی نیاز شوی. رسول خدا (صلی الله و علیه وآله) هم سنگی را بر شانه خود حمل کردند و در یکی از دیوارهای باغ خود به کار بردند که آن سنگ هنوز در آنجا است. (الکافی، ج 5، ص 76 و 77)

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: امیرمومنان (علیه السلام) هیزم جمع می کردند و آب از چاه می کشیدند و شخم می زدند و از دسترنج خود هزار برده آزاد کردند و به جارو کردن خانه می پرداختند و حضرت فاطمه (سلام الله علیها) نیز با دستانشان گندم را آرد و آن را خمیر می کردند و نان می پختند.

راوی گوید: وقتی امیرمومنان (علیه السلام) از جهاد فارغ می شدند به آموزش مردم و داوری در میان آنان می پرداختند و هر گاه از آن نیز فارغ می شدند و در باغ خویش مشغول به کار می شدند و با این وصف به ذکر خدای جل و جلاله اشتغال داشتند. (مفاتیح الحیات، ص 90)

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: جدیت و تلاش کنید! هر گاه نماز صبح گزاردید و باز گشتید صبحگاهان در پی روزی روید و کسب حلال کنید، چراکه خدای عز و جل روزیتان دهد و یاریتان رساند؛ همچنین آن حضرت می فرمایند: امام سجاد (علیه السلام) هنگام صبح در پی روزی بیرون می رفتند. پرسیدند: ای فرزند رسول خدا کجا می روی؟ فرمودند: برای پذیرش صدقه برای خانواده ام. پرسیدند: آیا برای خانواده ات صدقه می پذیری؟ فرمودند: هر که کسب حلال کند صدقه عایله خود را از خدا می پذیرد و به آنان می رساند. (الکافی، ج 4، ص 12)

امیرمومنان (علیه السلام) می فرمایند: صبح زود در پی روزی رفتن، روزی را افزون می کند؛ همچنین می فرمایند: کسی که خواستار جاودانگی است باید سحرخیز باشد (عیون اخبار الرضا (علیه السلام)، ج 2، ص 38)، نیز می فرمایند: هیچ سحرخیزی در راه خدا برتر از سحرخیزی برای تامین معاش فرزندان و خانواده نیست. (دعائم الاسلام، ج 2، ص 15)


منبع: خبرگزاری جوان

 


ادامه مطلب


[ یک شنبه 29 فروردین 1395  ] [ 8:51 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]

چرا نماز باعث آرامش دلهاست؟

چرا نماز باعث آرامش دلهاست؟

http://file.tebyan.net/a433b6090c/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D9%87%20%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86%20%D9%86%D8%A7%D9%85/%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%B2/83120821848139003795_thumb.png

نماز زيباترين نوع بندگي و عبوديت: نيايش و بندگي، نياز دروني هر انسان است. قرآن شريف و سنّت، به اين نوع از بندگي كه در قالب و شكل نماز انجام ميگيرد بسيار تأكيد كردهاند و از جمله واجبات الهي است كه در هيچ زمان و در هيچ شرايطي نبايد ترك شود. چرا؟ چون نماز سرچشمة خشوع و بندگي است و مناجات ويژة‌ نمازگزاران با خداست. نماز،‌هم انسان را در برابر مشكلات اخلاقي، حقوقي و منكرات فقهي بيمه ميكند و هم مشكلات مادّي زندگي انساني را از آسيب پذيري مصونيّت ميبخشد.(4)


قرآن شريف ميفرمايد: و اَقِم الصّلوةَ لِذِكري(5) يعني «نماز را به ياد من (كه باعث آرامش دلهاست) بپا دار.» نماز رابطة قلبي و عملي با خداست(6) به هر تقدير هم در «قرآن شريف و هم در روايات، نماز با بلندترين و زيباترين بيان مورد تعريف و توصيف قرار گرفت كه اشاره به برخي از آنها گويا و نياز است:

1. نماز موهبت الهي است.
2. نماز تشكر از خداست.
3.نماز رحمت الهي است.
4. نماز باعث تقوا و باز دارندة فحشا است.
5. نماز ياد خدا و باعث آرامش دلهاست.
6. نماز كارخانة‌ انسان سازي است.
7. نماز سرچشمة خضوع و خشوع است.
8. نماز باعث طهارت و پاكي درون است.
9. نماز معراج مؤمن است.
10. نماز باعث نوراني شدن زندگي(7) است.
11. نماز قرباني هر متّقي است.
12. نماز تربيتگر انسانهاست.
13. نماز مرز فرهنگ ايمان و كفر(8) است.
14. تداوم نماز، باعث تداوم ايمان است.(9)


ويكتور هوگو ميگويد: «لا ينتناهاي پايين (و زميني) را با نيروي تفكر با لايتناهاي بالا (و آسماني) در تماس نهادن،‌ نماز ناميده ميشود.(10)» مولانا ميگويد:قطرة دانش كه بخشيدي زپيش متصّل گردان به درياهاي خويش(11)


به هر تقدير، در مورد نماز، صدها جلد كتاب نگاشته گشت كه مطالعه و تحقيق پيرامون آن براي همه لازم و ضروري است.


اين سخن پايان ندارد هين بتاز سوي آن دو يارِ پاكِ پاك باز.(12)


خلاصه و جمع بندي: آيا نماز، اين عشق به بندگي و عبوديّت، نبايد دست آوردي به نام آرامش آرماني را به همراه داشته باشند؟ نماز همان ارتباط بنده است با معبود خود. هر ارتباطي يادآور ياد و نام خدا باشد، آرامش دلها را به همراه دارد. همان طوري كه با نوشيدن آب، تشنگي برطرف ميشود و جسم آرام ميگيرد،  عبوديّت به شكل نماز، جان انسان اشباع ميشود و به دنبال آن، فطرت خداجوي او آرام ميگيرد. آري!

هيچ گنجي بي و بي دام نيست جز به خلوتگاه حق آرام نيست.(13)

بنابراين چون نماز ، يادآور ياد و نام زيباي خداوند هست، لذا آرامش دلها را به همراه دارد.

پی نوشت ها:

4. جوادي آملي، عبدا...، تفسير موضوعي قرآن کريم، قرآن در قرآن، قم، 1 سري، چاپ اول، 1381، ج4، صص 172ـ 186.
5. طه:14.
6. محمدي اشتهاردي، محمد، نماز از ديدگاه قرآن و عترت،‌ قم، نبوي، چاپ سوّم، 1374، ص 6.
7. عزيزي، عباس، تفسير و پيام آيات نماز، قم، نبوغ، چاپ اول، 1375، صص 21 ـ374.
8. اعراف:170.
9. معارج:22ـ23.
10. جعفري، محمد تقي، نيايش امام حسين ـ عليهالسلام ـ صحراي عرفات، تهران، نشر علامه، چاپ چهارم،‌1382، ص 23.
11. مثنوي معنوي، دفتر اول، بيت 1882، ص 114.
12. مثنوي معنوي، دفتر اول، بيت 3076، ص 189.
13. همان، دفتر دوم، بيت 591، ص 50.


ادامه مطلب


[ یک شنبه 29 فروردین 1395  ] [ 8:18 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]