خوش آمدید

برهان محبت نفس سرد منست

عنوان نیاز چهرهٔ زرد منست

میدان وفا دل جوانمرد منست

درمان دل سوختگان درد منست

آنم که مرا نه دل نه جان و نه تنست

بر من ز من از صفات هستی بدنست

تا ظن نبری که هستی من ز منست

آن سایه ز من نیست که از پیرهنست

آنجا که سر تیغ ترا یافتن ست

جان را سوی او به عشق بشتافتن ست

زان تیغ اگر چه روی برتافتن ست

یک جان دادن هزار جان یافتن‌ست

هر روز مرا ز عشق جان انجامت

جانیست وظیفه از دو تا بدامت

یک جان دو شود چو یابم از انعامت

از دو لب تو چهار حرف از نامت

تنگی دهن یار ز اندیشه کمست

اندیشهٔ ما برون هستی ستم‌ست

گر هست به نیستی چرا متهمست

ار نیست فزونشدست ور هست کمست

ار نیست دهان فزونت ار هست کمست

گویی به مثل وجودش اندر عدم‌ست

درد است و دواست هم شفا و الم‌ست

گویی ملک الموت و مسیحا بهم‌ست

زین روی که راه عشق راهی تنگ‌ست

نه بر خودمان صلح و نه بر کس جنگست

می‌باید می چه جای نام و ننگ‌ست

کاندر ره عشق کفر و دین همرنگست

تا این دل من همیشه عشق اندیش‌ست

هر روز مرا تازه بلایی پیش ست

عیبم مکنید اگر دل من ریش‌ست

کز عشق مراد خانه ویران بیشست

گر گویم جان فدا کنم جان نفسست

گر گویم دل فدا کنم دل هوسست

گر ملک فدا کنم همان ملک خسست

کی برتر ازین سه بنده را دست رسست

در دیدهٔ کبر کبریای تو بسست

در کیسهٔ فقر کیمیای تو بسست

کوران هزار ساله را در ره عشق

یک ذره ز گرد توتیای تو بسست