خوش آمدید

از دور مرا بدید لب خندان کرد

و آن روی چو مه به یاسمین پنهان کرد

آن جان جهان کرشمهٔ خوبان کرد

ور نه به قصب ماه نهان نتوان کرد

بر رهگذر دوست کمین خواهم کرد

زیر قدمش دیده زمین خواهم کرد

گر بسپردش صد آفرین خواهم گفت

نه عاشق زارم ار جز این خواهم کرد

گر خاک شوم چو باد بر من گذرد

ور باد شوم چو آب بر من سپرد

جانش خواهم به چشم من در نگرد

از دست چنین جان جهان جان که برد

روزی که بود دلت ز جانان پر درد

شکرانه هزار جان فدا باید کرد

اندر سر کوی عاشقی ای سره مرد

بی شکر قفای نیکوان نتوان خورد

من چون تو نیابم تو چو من یابی صد

پس چون کنمت بگفت هر ناکس زد

کودک نیم این مایه شناسم بخرد

پای از سر و آب از آتش و نیک از بد

گه جفت صلاح باشم و یار خرد

گه اهل فساد و با بدان داد و ستد

باید بد و نیک نیک ور نه بد بد

زین بیش دف و داریه نتوانم زد

ای صورت تو سکون دلها چو خرد

وی سیرت تو منزه از خصلت بد

دارم ز پی عشق تو یک انده صد

از بیم تو هیچ دم نمی‌یارم زد

با هجر تو بنده دل خمین می‌دارد

شبهاست که روی بر زمین می‌دارد

گویند مرا که روی بر خاک منه

بی روی توام روی چنین می‌دارد

از روی تو دیده‌ها جمالی دارد

وز خوی تو عقلها کمالی دارد

در هر دل و جان غمت نهالی دارد

خال تو بر آن روی تو حالی دارد

هجر تو خوشست اگر چه زارم دارد

وصل تو بتر که بی‌قرارم دارد

هجر تو عزیز و وصل خوارم دارد

این نیز مزاج روزگارم دارد