خوش آمدید

شکرین لعل تو کان نمک است

گر چه شکر نه مکان نمک است

خود نمک از لب تو چاشنی است

وین سخن هم ز زبان نمک است

حسن بر لعل تو خط می آورد

زانکه او عامل کان نمک است

می گدازد لبت از بوسه زدن

چه توان کرد از آن نمک است

چشم من بین ز خیال لب تو

که شب و روز میان نمک است

می بیندیش ازین گریه من

آخر آن آب زیان نمک است

باری اندیشه خسرو می کن

که به حق جمله جهان نمک است

نرگس مست تو خواب آلوده است

لب لعل تو شراب آلوده است

آگه از ناله من کی گردد

چشم مست تو که خواب آلوده است

خویی کز عارض تو باز شده ست

برگ گل را به گلاب آلوده ست

لب تو در دل من بنشسته ست

نمکی را به کباب آلوده ست

ازتری خواست چکیدن آری

لب تو کز می ناب آلوده ست

سخن تلخ تو زان شیرینست

که شکر را به جواب آلوده ست

بنده خسرو چه گنه کرد امروز

که حدیثت به عتاب آلوده ست

چشم فتانت که دی بر رو نخفت

فتنه را بیدار کرده او نخفت

تاز جوی لب خط سبزت بخاست

سبزه تر بر لب هر جو نخفت

گل برآمد با تو و بادش به روی

پشت دستی زد که تو بر تو نخفت

من نخفتم در فراقت هیچ گاه

چشم من در حسرت آن رو نخفت

نی خود آن نرگس به خونم راه داشت

بخت من، کان غمزه بد خو نخفت

هر که پهلوی تو خود در خواب دید

تا قیامت هم بر آن پهلو نخفت

بازویت خسرو چو زیر سر نیافت

کرد تنها زیر سر بازو، نخفت

صد دل اندر زلف شب گون سوخت ست

گوییا در شب چراغ افروخته ست

هر که او سودای زلفت می پزد

عود را چون هیزم تر سوخت ست

دل به شمشیر جفا بشکافته ست

وانگه از تیر مژه بر دوخته ست

گریه چندان شد که در خون دلم

مردم چشم آشنا آموخته ست

ای مسلمانان، یکی بازم خرید

کو مرا بر دست غم بفروخته ست

ای دهانت، چشمه آب حیات

شمع رویت آفتاب کاینات

تا دلم از شادی وصلت نماند

از کمند غم نمی یابم نجات

گریه را مپسند هر دم تا به کی

پیش چشم از گریه جیحون و فرات

زاتش هجرت تن خاکی بسوخت

تا کدامین باد آرد سوی مات

هر که بی تو زنده ماند مرده به

جز وصالت نیست مقصود از حیات

گر ندیدی سبزه ای بر آب خضر

گرد آن شکر ببین رسته نبات

بت پرستان گر ز تو آگه شوند

یاد نارند از بتان سومنات

از شراب شب نشینان در خمار

هات کأسا یا حبیبی بالغدات

همچو ذره در هوای مهر تو

نیست خسرو را دمی صبر و ثبات

رنگی از حسن تو در روی گل است

وز لب لعلت خیالی در مل است

از خیال نرگس جادوی تو

در چمن ها چشم نرگس بر گل است

از نسیم صبح کی بیرون رود

بوی گل کاندر دماغ بلبل است

از کمند عنبرین گیسوی تو

ملتهب کی دل شود، گر دلدل است

رحم کن بر خسرو، ار بشنیده ای

کز فغانش عالمی در غلغل است

ای نسیم صبحدم، یارم کجاست

غم ز حد بگذشت، غمخوارم کجاست

خواب در چشمم نمی آید به شب

آن چراغ چشم بیدارم کجاست

دوست گفت آشفته گرد و زار باش

دوستان، آشفته و زارم، کجاست

نیستم آسوده و کارش دمی

یار، آن آسوده از کارم، کجاست

تا به گوش او رسانم حال خویش

ناله های خسرو زارم کجاست

روی خوبت دلبری را پایه ای است

آرزو را خوبتر پیرایه است

چرخ با چندان ستم حسن تراست

که ز مادر مهربانتر دایه ای است

چون به عهد دولت رخسار تو

ناله را از چرخ برتر پایه ای است

لحظه ای با بنده بنشین کاین قدر

زندگانی را عجب سرمایه است

در غمت از آه خسرو تا سحر

شب نخسپد هر کجا همسایه ایست

آمد آن یاری که در دل جای اوست

راحت جان صورت زیبای اوست

آشنایی تازه کرد این سرکه او

ز آشنایان قدیم پای اوست

یک قبا جانم که از تن رفته بود

دیدم آنگه در ته یک تای اوست

لذت خو کرده خود باز یافت

دل که بد خو کرده حلوای اوست

خارها بس نیش سختم می زنند

گر چه ناوک رسته خرمای اوست

بر دلم کوه و غم و دل بر قدش

وه چه بارست اینکه بر بالای اوست

خسروا، گر دل ستد، تو در بمان

گیتی آن داند که آن کالای اوست

ترک من طره مشوش کرده است

لاله از مشکش منقش کرده است

روی هم همچون آتش او ز ابروان

ماه را نعلی در آتش کرده است

می گشاید از نظر تیر بلا

می کند آنچه که آرش کرده است

سر خوش از باده بود پیوسته او

لیک با باده سری خوش کرده است

غمزه های چشم مخمورش مدام

دل بدان لعل شکروش کرده است

رشته صبر مرا بگسسته است

زلف تو بس که کشایش کرده است

زان پریشان شد چون مو خسرو، مگر

یاد آن زلف مشوش کرده است