خوش آمدید

چو با من رای پیوندی نداری

دلم سیر آمد از پیوند و یاری

نه خوی آن که از من عذر خواهی

نه بوی آن که بر من رحمت آری

سرم شد خیره، تا کی ناامیدی؟

دلم شد تیره، تا کی بردباری؟

رخت چندان جفا کردست بر من

که گر بعضی بگویم شرم داری

گهی در پای عشقم می‌دوانی

گهی در دست هجرم می‌گذاری

نخواهم داشت دست از دامن تو

اگر خود بر سرم شمشیر باری

من از عشق تو با غمهای دلسوز

من از هجر تو در شبهای تاری

به بوی وصل بودم شادمانه

چه دانستم که خواهد بودیا نه؟

ز چشم سوکوار اشکی چو باران

همی بارند مسکین سوکواران

شب تاریک او بیدار تا روز

همی گفت این سخن با گریه و سوز

سبک خیز، ای نسیم نوبهاری

چو دیدی حال من، پنهان چه داری؟

بدان سر خیل خوبان بر سلامی

بگو: کز خیل مشتاقان غلامی

به صد زاری سلامت می‌رساند

نه یکدم، صبح و شامت می‌رساند

زمین بوسیده، می‌گوید به زاری

که: چون خاک زمین گشتم به خواری

بیندیش از فغان سوکواران

بترس از نالهٔ شب زنده‌داران

نمی‌بردم گمان از رویت اینها

غریبست از چنان رویی چنینها

ز روی خوب، بد نیکو نیاید

ز روی زشت خود نیکو نیاید

مکن در پای هجران پایمالم

ازین بهتر نظر می‌کن به حالم

تو خوبی، ترک باید کرد زشتی

در دوزخ فرو بند، ای بهشتی

گرفتار توام، غافل چرایی؟

چنین بد مهر و سنگین‌دل چرایی؟

بپالود از غمت خون دل من

دریغ! آن محنت بی‌حاصل من

به دست خود دل خود کرده‌ام ریش

پشیمانی چه سود از کردهٔ خویش؟

نه کس در عاشقی حیران‌تر از من

نه کس در عشق سرگردان‌تر از من

ز سودای تو گشت آواره این دل

نکردی چارهٔ بیچاره این دل

تو رخ پوشیده‌ای، مهجور از آنم

ز من فارغ شدی، رنجور از آنم

دریغ! آن هر شبی بیداری من

به بوی پرسشت بیماری من

چه باشد گر دهان دردمندی

شود شیرین از آن لبها به قندی؟

من از پیوند این صورت بریدم

چو مقصودی که می‌جستم ندیدم

چو نزدیک خودم روزی نخوانی

شب خوش باد! من رفتم، تو دانی

برآوردم ز پای این خار و رستم

بیفگندم ز دوش این بار و رستم

بسا دردی که از دوری کشیدم!

بسا رنجی که از هجر تو دیدم!

برای او چه باشی اشک ریزان؟

که باشد دایم از مهرت گریزان

اگر یارت جفا جوید وفا کن

چو با او بر نمی‌آیی، رها کن

طبیبی با یکی از دردمندان

بگفت آن شب که بودش درد دندان

که: دندان چون به درد آرد دهانت

بکن ور خود بود شیرین چو جانت

رفیقی گر ز پیوندت گریزد

ازو بگریز، اگر جان بر تو ریزد

چو زین سر هست، زان سر نیز باید

که مهر از یکطرف دیری نپاید

هزیمت رفته را در پی نپویند

حدیث قلیه با سیران نگویند

چو بینی دوست را از مهر خالی

فرو خوان قصهٔ ملکی و مالی

چو عاشق ترک شد، معشوق تازی

چنین پیوند را خوانند بازی

به مثل خود بود هر جنس مایل

که قایم شد برین معنی دلایل

همان سنگین دل نامهربانم

که در شوخی به عالم داستانم

دل من مهر او جوید که خواهم

لبم احوال او گوید که دانم

اگر خواهم که جان به خشم توان زود

و گر خواهم که دل دزدم توانم

ترا با من چه کار؟ ار دل فریبم

ترا از من چه سود؟ ار مهربانم

دل و جان گر بمن بخشند شاید

که دل را چون تن و تن را چو جانم

مرا بد مهر می‌خوانی و اینم

مرا دلسوز می‌دانی و آنم

اگر جان می‌نهی در آستینم

و گر سر میزنی بر آستانم

نخواهی گشت با وصلم هم آواز

کناری گیر و با هجران همی ساز

نخواهم در تو پیوستن بیاری

تو خواهی گریه میکن، خواه زاری

به زودی قاصدی این نامه چون باد

بیاورد و بدان آشفته دل داد

چو عاشق دید کار خویش مشکل

به زاری با دل خود گفت: کای دل

مشو در بند او کز مهر دورست

نمی‌خواهد ترا، آخر نه زورست

سمن بر تند شد از گفتن او

بجوشید از غضب خون در تن او

نوشت این نامهٔ دلسوز را باز

جوابی پر عتاب و عشوه و ناز