خوش آمدید

ببستی چشم من ز افسون زبان هم

دلم بردی نه تنها بلکه جان هم

خرابم می کنی از رخ، ز لب نیز

ازینم می کشی، جانا، از آن هم

ز تیر تست ما را دعوی خون

گواهی می دهد دل، آن کمان هم

ز بیداد تو خرسندم همه عمر

اگر خون ریزیم، راضی، بدان هم

برو، ای باد، بوسی زن برای پای

اگر چیزی نگوید، بر دهان هم

بده ساقی که من مست و خرابم

پیاله خورده ام، رطل گران هم

غمی دارم که باد از دوستان دور

به حق دوستی کز دشمنان هم

بت اندر قبله دارم نه همین بت

که زنار مغانه بر میان هم

اگر افتد قبول این جان خسرو

به بوسی می فروشم، رایگان هم

بتی هر روز بر دل میر سازم

به خوردن خون خود را تیر سازم

تنی پیرم گرفتار جوانان

بدین طفلی چه خود را پیر سازم؟

دل پاره نیارم دوخت هر چند

رگ جان رشته تدبیر سازم

چو کافوری نخواهد گشت روزم

ضرورت با شب چون قیر سازم

نه پای آنکه بگریزم ز تقدیر

همان بهتر که با تقدیر سازم

ندارم چون به حال صدق تا کی

ز زهد آیینه تزویر سازم

بس از بیهوده گفتن، خسرو، آن به

همه قوت تو مرغ انجیر سازم

سفر کردند یاران جان ما هم

بسی بیگانگان و آشنا هم

ز ما یک بار برکندند دل را

ز صحبت خیمه مهر و وفا هم

چه تاب رنج راه آن نازنین را

که راهش در دل و در دیده جا هم

برابر رفت در یک تاش جانم

دلم در بند آن زلف دو تا هم

دو بوسی یادگاری داد ما را

دو می می داد پیش از دیده با هم

طفیل آهوی صحرا چه بودی

که در فتراک خود بستی مرا هم

جدایت می کند از جان من عشق

جدایی بند بند من جدا هم

فلک را کور بادا دیده مهر

که نارد دوستان را دیده با هم

اگر آن سو روی از خسرو، ای باد

ببوسی، باد پای یار ما هم

به رخ خاک درت رفتیم و رفتیم

دعای دولتت گفتیم و رفتیم

ز روی خویش کردی دور ما را

چو گیسویت برآشفتیم و رفتیم

جفاهای ترا با کس نگفتیم

درون سینه بنهفتیم و رفتیم

چو غنچه بس که پر خون شد دل ما

چو گل ناگاه بشکفتیم و رفتیم

به خود بیرون نمی رفتم از این در

ولی خود را به در رفتیم و رفتیم

به عهدت خواب خوش هرگز نکردیم

کنون آسوده دل خفتیم و رفتیم

ندارد قوت رفتار خسرو

میان سیل خون افتیم و رفتیم

همی دزدی ز من اندام چون سیم

کدامین سیم دزدت کرد تعلیم

ز بهر سیم پیشانی گره چیست؟

گره تا چند بتوان بست بر سیم

بتان آزری بشکن ازان روی

کز آتش سبزه بر زد چون براهیم

مرا حرف نخستین است از جان

سر زلفت که شد چون حلقه جیم

خوش است آن خال نزدیک دهانت

اگر چه نیست حاجت نقطه بر میم

چه بیم اندر دلی چون شرم در چشم

نه شرم از چشم داری نه ز دل بیم

منم در کاغذین پیراهن از تو

چو نقش ماه نو بر روی تقویم

چوتر کردیم پیشت دیده و دل

ازین پس ما و جان خشک و تسلیم

گر آیی سوی خسرو نیم روزی

دو روزه عمر باز آید به دو نیم

بیا ساقی که ما در می فتادیم

به خدمت پیش میخواران ستادیم

سر رندی چو گم کردیم در فسق

کلاه صوفیان را کج نهادیم

رها کن غرقه گردیم ار برانیم

میان می، چو اندر می فتادیم

چه جای توبه چون می می بنوشیم

که از خوبان به خون روزه گشادیم

مرادی از غم او عشق داریم

چه داند او گر از غم نامرادیم

بکش، ای خوش پسر، ما را به یک ناز

همان پندار کز مادر نزادیم

بده یک جام کیخسرو به خسرو

همان انگار ما هم کیقبادیم

زین پای ادب نیست که در کوی تو آیم

سازم ز دو دیده قدم و سوی تو آیم

ای کاش شوم زودتری خاک که باری

با باد شرم همره و پهلوی تو آیم

در کوی تو گمره شوم از بوی تو با آنک

آنجا همه زان رهبری بوی تو آیم

خورشیدی و من ذره، کنم بی سر و پا رقص

آن لحظه که در جلوه گه روی تو آیم

گفتی که سیاست کنمت، کی بود آن تا

گل بسته و آراسته در کوی تو آیم

گفتی که برو جان ببر از من، چه روم چون

هر جا که روم بسته به یک موی تو آیم

پرسی غم خسرو ز پی شرح، زبان کو

چون پیش نمکدان سخنگوی تو آیم

یارب، غم آن سرو خرامان به که گویم؟

دل نیست به دستم، سخن جان به که گویم؟

آه از دل من دود برآرد همه شب، آه

کاین سوختگی غم هجران به که گویم؟

افسانه من ناخوش و کس محرم آن نیست

اندک نبود، صبر فراوان به که گویم؟

خونابه پیدا همه بینند خود از چشم

احوال جگر خوردن پنهان به که گویم؟

دردی ست در این سینه که همدرد شناسند

بیدرد چو باور نکند، آن به که گویم؟

خوابش نگرم جان به لب آمد که برون ده

من نیم شب آن خواب پریشان به که گویم؟

دشنام دهد دشمن دشمن و تشنیع زند دوست

چندین شنوم از که و چندان به که گویم؟

من قصه دهم شرح و ز مستی ننهد گوش

آن زودکش دیر پشیمان، به که گویم؟

بلبل بکند ناله چو خسرو به سحرگاه

چون نشنود آن سرو خرامان، به که گویم؟

هر دم غم خود با دل افگار بگویم

چون زهره آن نیست که با یار بگویم

دشنام که می گفت شبی، هم ز زبانش

هر دم به هوس خود را صد بار بگویم

هر شب روم اندر سر آن کوی و غم خود

چون نشنود او، با در و دیوار بگویم

کو جان گرفتار که باور کند از من؟

گر من غم این جان گرفتار بگویم

افگار کنم همچو دل خود دل آن کس

کورا سخنی زان دل افگار بگویم

شب خواب شبم نی که مگر بینمت آنجا

خونابه این دیده بیدار بگویم

دردی ست در این سینه که بیرون نتوان داد

حیف است که درد تو به اغیار بگویم

خون شد ز نهفتن دل و اکنون روم، ای جان

رسوا شرم و بر سر بازار بگویم

یک روز بپرس آخر از آن محنت شبها

تا کی غم خسرو به شب تار بگویم؟

عاشق شدم و محرم این کار ندارم

فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم

آن عیش که یاری دهدم صبر ندیدم

وان بخت که پرسش کندم یار ندارم

بسیار شدم عاشق و دیوانه از این پیش

آن صبر که هر بار بد این بار ندارم

یک سینه پر از قصه هجر است، و لیکن

از تنگدلی طاقت گفتار ندارم

چون راز برون نفتدم از پرده که هر چند

گویند مرا گریه نگهدار، ندارم

این کوری چشمم غم نادیدن یارست

ورنه غم این چشم گهر بار ندارم

گویند که بیدار مدار این شب غم را

اندازه من نیست که بیدار ندارم

دارم غم دیدار تو بسیار نه اندک

لیکن غم خود اندک و بسیار ندارم

جانا، چو دل خسته به سودای تو دارم

او داند و سودای تو، من کار ندارم

خونریز شگرف است لبت، سهل نگیرم

مهمان عزیز است غمت، خوار ندارم

دارم هوس زیستنی نیز، ولیکن

پروانه آن لعل شکربار ندارم

مرگم ز تو دور افگند، اندیشه ام اینست

اندیشه از این جان گرفتار ندارم

خون شد دل خسرو ز نگه داشتن راز

چون هیچ کسی محرم اسرار ندارم