خوش آمدید

بوستان جلوه در گرفت اینک

گل ز رخ پرده برگرفت اینک

آتش لاله برفروخت ز باد

دامن کوه در گرفت اینک

بلبل آمد، نشست بر سر گل

بینوا بود، زر گرفت اینک

غنچه در پیش فاخته ز اصول

سبقی تازه بر گرفت اینک

ورق غنچه را که نم زده بود

ورقش یکدگر گرفت اینک

آب را گر چه چشم ها پاک است

بوستان را ببر گرفت اینک

بید در لرزه گشت و تیغ کشید

آب را رهگذر گرفت اینک

خار چون تیز کرد پیکان را

گل به برگش سپر گرفت اینک

شاخ گلگون که بارگیر گل است

ناگه از باد برگرفت اینک

مرغ می گفت، گل نخواهد رفت

لاله گوی کمر گرفت اینک

ابر در گریه شد ز ناله خویش

پرده ای تنگ در گرفت اینک

کرد بر وی سحاب ریختنی

باغ را در و زر گرفت اینک

طوطی آغاز شعر خسرو کرد

روی گل در شکر گرفت اینک

ترک سفید روی و سیه چشم و لاله رنگ

مثلث نزاد مادر ایام شوخ و شنگ

زلف تو بر رخ تو هر آنکس که دید گفت

بگرفت ملک چین و حبش پادشاه زنگ

با تیر چشم جادو و ابروی چون کمان

داری قدی کشیده تر از قامت خدنگ

آهو صفت شکار دل عاشقان کند

آن شیرگیر آهوی چشم تو چون پلنگ

در سنگ سیم باشد و این طرفه تر که تو

داری درون سینه سیمین دلی چو سنگ

آب حیاتم از لب و دندان روان شود

گر بوسه ای به بنده دهی زان دهان تنگ

بر نظم خسرو از سر مستی سخن مگیر

کو هست در هوای تو فارغ ز نام و ننگ

دل رفت ز تن بیرون دلدار همان در دل

افتاد سخن در جان گفتار همان در دل

گفتم بکنم یادش ماند که بماند جان

شد کیسه همه خالی طرار همان در دل

یک شهر پر از خوبان ده باغ پر از گلها

صد جای نهم دیده، دلدار همان در دل

قربان شومی بهرش کافزون شودی عمرش

با جان خود این خواهم، با یار همان در دل

نی بگسلم از مویش کز شرم مسلمانی

تن را به نماز آرم، زنار همان در دل

در کعبه و بتخانه هر جا که رود خسرو

دل باد ز تو بدخو، دیدار همان در دل

دو چشمت آفت دلهاست هر یک

دو زلفت عقد مشکلهاست هر یک

شکنهای سر زلف کج تست

فرامشخانه دلهاست هر یک

نشیمنها که بر خاک در تست

ز بهر دیده منزلهاست هر یک

کنند ار عاشقانت خاک بر سر

سزد، چون پای در گلهاست هر یک

مده پند اهل دل را، زاهدا، زانک

چو خسرو مست باطلهاست هر یک

ای باد، لطفی کن برو در کوی جانان ساکنک

احوال من در گوش او یک لحظه بر خوان ساکنک

گر خسته ای آمد به جان، گر زنده می خواهی دلی

از لعل شکر بار خود بفرست درمان ساکنک

رفتم ز جان برخاستم در خواب بود آن نازنین

از خواب خوش برخاستم ترسان و لرزان ساکنک

چون خاست او از خواب خوش، افتادم اندر پای او

برداشت سر از پای خود خندان و نازان ساکنک

گفتم که ای گلروی من، وقتی نگشتی آن من

گفتا که من آن توام، بیم رقیبان ساکنک

با یار بودم ساعتی رفتم، به باغ و بوستان

در باغ و بستان آمدم افتان و خیزان ساکنک

بر روی و مویش بوسه ها می دادم و می گفت او

چون کافران غارت مکن آخر مسلمان ساکنک

دشنامها می داد او هر دم به زیر لب مرا

من روی خود بر پای او نالان و مالان ساکنک

خسرو اگر در کوی تو رفتن نداند روز را

لابد رود در نیم شب از خلق پنهان ساکنک

رسید دوش ندایی ازین بلند رواق

که، ای مقیم زوایای شهربند فراق

درین حضیض چرا گشته ای چنین محبوس؟

گذر چو طایر قدسی از اوج این نه طاق

مناققند و ریای جمیع اهل بشر

بیا به صحبت یاران بی ریا و نفاق

ترا به روز ازل با حبیب عهدی بود

چه آمدت که فراموش کرده ای میثاق؟

مرو به قول مخالف به هرزه راه حجاز

وگرنه راه نیابی به پرده عشاق

کسی که مسکن اصلیش عالم علویست

چه می کند به خراسان، چه می رود به عراق؟

ز خویش بگذر و باز آی سوی ما، خسرو

که نیست خوش تر از این جای در همه آفاق

دی مست می رفتی، بتا، رو کرده از ما یک طرف

شبدیز را مطلق عنان پیچیده عمدا یک طرف

تا بر رخ زیبای تو افتاده زاهد را نظر

تسبیح زهدش یک طرف، مانده مصلا یک طرف

تیری که دی زد بر دلم، پیداست تا غایت به من

پیکان و کلکش یک طرف، سوفار و پرها یک طرف

در چار حد کوی خود افتاده بینی بنده را

تن یک طرف،جان یک طرف،سریک طرف،پایک طرف

سلطان خوبان می رسدهر سو گروه عاشقان

چاووش شه کو تا کند مشتی گدا را یک طرف

نوشین شراب لعل او شد مجلس ما بی خبر

ساقی صراحی یک طرف، مستان رسوا یک طرف

جان خسرو دل خسته را خون ریختن فرموده است

خلقی به منت یک طرف، آن شوخ تنها یک طرف

ای ز سودای تو در دل رونق بازار عشق

مرهم جانهاست از یاد لبت آزار عشق

دی که می رفتی به پیش عاشقان غمزه زنان

دیگران بسمل شدند و من شدم مردار عشق

من بدان نذرم که گر میرم به سویم بنگری

بین که چون من چند کس مرده ست در بازار عشق

تیغ خود بگذار تا وام تو بگذارم، از آنک

وام معشوق است سر بر گردن عیار عشق

هر زمان از صید فتراک تو غیرت می برم

کانچنان من بر نبستم خویش در دربار عشق

عاشق از بر زیستن میرد، رخش بنمای سیر

تا بمیرد زان مفرح جان کنان بیمار عشق

از دعایت من چو، ای زاهد، نگشتم نیک بخت

تو بیا، باری چو من بدبخت شو در کار عشق

آنکه بیداریش بهر خواب خوش با شاهد است

شاهدش دان آنکه حق است این چنین بیدار عشق

خسروا، با جان و دل هم قصه جانان مگوی

زانکه نتوان گفت با نامحرمان اسرار عشق

شاه حسنی وز متاع نیکوان داری فراغ

می نزیبد بد کنی در پیش مسکینان دماغ

داغ هجرانم نه بس، خالم به رخ هم می نمای

چند سوزم وه که داغی می نهی بالای داغ

بهترین حاجات آن کایی شبی پیشم چو شمع

می نهم از سوز دل هر شب به هر مسجد چراغ

آب چشمم گفت حال و بر درت زین پس برآر

هم تو می دانی که نبود بر رسولان جز بلاغ

غنچه دل پاره کردم، چونکه بر باد آمدم

زانکه بودم با گل خندان تو یک دم به باغ

هست نالان سوخته جانم مدام، ای کبک ناز

گر ز مردار استخوانی، نشنوی بانگ کلاغ

عقل و دین الحمدلله رفت، زین پس ما و عشق

یافت چون خسرو ز صحبتهای بی دردان فراغ

دی می گذشت و سوی او دلها روان از هر طرف

صد عاشق گم کرده دل سویش روان از هر طرف

گلگون نازش زیر زین، غمزه بلایی در کمین

می مرد ازان پیکان کین، پیر و جوان از هر طرف

ژولیده زلف فتنه خو، مخمور چشم کینه جو

موها پریشان کرده او، خونها چکان از هر طرف

جانها و دلها چون خسی در راهش آب هر کسی

می رفت جان و دل بسی گیسوکشان از هر طرف

دلهای پر خون جگر گرد کمرگه سر به سر

چون لعل و یاقوت و گهر گرد میان از هر طرف

زنجیر دل ها موی او، دلال سرها خوی او

در چار سوی روی او بازار جان از هر طرف

در کنج غم افتاده من، بر یاد سرو خویشتن

زانم چه کاید در چمن سرو روان از هر طرف

کعبه که یارش می رود لبیک جان می بشنود

گر چه به پابوسش رود صد کاروان از هر طرف

چون بی تو دل ناسایدم، گر تیغ سر بر نایدم

چه باک از آنم کایدم زخم زبان از هر طرف

یک روز میرد چاکرت پیش درت دور از برت

فریاد خیزد بر درت «مسکین فلان!» از هر طرف

زین پس که از خوی بدت آهنگ بیرون باشدت

ترسم که چون خسرو بسی گیرد عنان از هر طرف