خوش آمدید

منم به خانه، تن اینجا و جان به جای دگر

به دل تویی وسخن بر زبان به جای دگر

به بوستان روم از غم، ولی چه سود که هست

دلم به جای دگر، بوستان به جای دگر

کجا به کوی تو ماند نسیم باغ بهشت

زمینست جای دگر، آسمان به جای دگر

چو جان دهم نرود دل به کویت، ار چه برند

سگان کوی تو هر استخوان به جای دگر

نشان ز کوی تو پرسند و من ز بس غیرت

تو جای دیگر و گویم نشان به جای دگر

مگو که یار دگر کن، اگر بینم

نظافتی که تو داری همان به جای دگر

بگو، چگونه توان گفت زنده خسرو را

که او به جای دگر ماند و جان به جای دگر

رخ گل خوش است و از وی رخت، ای نگار، خوش تر

چه بود؟ گلی که رویت ز دو صد بهار خوش تر

چه روم به باغ و بوستان چو گلی به تو نماند

ز گلی که بی تو بینم به دو دیده خار خوش تر

به یکی سخن که گویی بزید دوباره مرده

که ز آب زندگانی دو لبت دوبار خوش تر

چه خوش است یک کرشمه ز برای مردن من

که اگر زیم به دیدن، یکی از هزار خوش تر

چه کمان کشی دو چشمم به دو تیر چار کردن

که گر آید از تو گردی دو من و چهار، خوش تر

منم و شبی و با دل همه شب حکایت او

که غم دراز گفتن به شبان تار خوش تر

چه روم به خاک، جانم کند این سخن به حسرت

که براین تن زمینی ره آن سوار خوش تر

غم هجر راست ذوقی که به وصف کس نیاید

تو اگر شراب خواری، ز میت خمار خوش تر

چو غلام تست خسرو، زید و بمرد، فریاد

تو ازین دو گوی پیشت که کدام کار خوش تر؟

رضای من طلب امشب، طریق ناز مگیر

مبند چشم عنایت نظر فراز مگیر

ز دل گزیده شدم، زلف را بدو مگذار

منم غریب، تو سگ را رسن دراز مگیر

اگر بگیرم زلفت، به سوی خویش مکش

ز دست من بردت شب، طریق باز مگیر

بدزد لب، چو بگیرم به زیر دندانش

نواله ای به دهن آمده ست، باز مگیر

تنم ز هجر دو تا شد، هنوز زخم مزن

مرا که چنگ شکستم برای ساز مگیر

چو من بسوختم از غم مخای چندین لب

چو شمع پیش تو باشد، شکر به گاز مگیر

ببرده ای دل خسرو، مگوی کی بردم؟

عنان ناز بکش، راه احتراز مگیر

قمر برید ز من مهر و من خراب قمر

شبم دراز چو گیسوی نیمتاب قمر

خرابه ها همه چون از قمر شود روشن

چراست تیره دل من، چو شد خراب قمر

تمام شب قمر آسمان نمی خسپد

که چشم این قمر ما ببست خواب قمر

کجا رسد مه گردون بدین قمر، باری

که نیست چشمه خورشیسدتر به آب قمر

ز نور باشد هر قطره چشمه خورشید

چو خون چکد ز رخ همچو آفتاب قمر

کنون دمیدن صبح از رخ قمر باشد

چو آفتاب نهان شد ز ماهتاب قمر

گر آید و برود زودتر نه جای گله است

از آنکه نیست نهان، خسروا، شتاب قمر

نه نرگس است ز چشم خوش تو عربده جوتر

نه سنبل است ز زلف کج تو غالیه بوتر

اگر چه سوخت مرا هجر خام و وعده رویت

خوشم که دوزخ نقد از بهشت نسیه نکوتر

من از قضاست که میرم به بند سلسله مویان

بیا که نیست کس از تو به دهر سلسله موتر

به سخت چشمی یاران کشی همیشه چو ترکی

که از گروهه سنگین کند شکار کبوتر

شرابم ار ندهی تیغ ران به خلق که باری

ز دولت تو کنم ازان دگر شراب گلو تر

مبین که مایه دیوانگیست عشق تو، این بین

که عقل اولین از وی پیاده ایست فروتر

گرت بگوید از آن منی مرنج ز خسرو

که نیست زو کسی اندر زمانه بیهده گوتر

از چشم تو که هست ز تو جان شکارتر

دل نیست در جهان ز دل من فگارتر

می گوی تلخ از آن لب شیرین که زهر تست

ز آب حیات بر دل و جان سازگارتر

خلق از تو با کمال وفا با شکایتند

من هر چه بیش می کشیم شرمسارتر

پیش تو جان شکافم و باور نیایدت

هرگز ندیده ام ز تو بی استوارتر

گفتم که هوشیار شو، ای دل، به کار عشق

عقلم به گوش گفت ز من هوشیارتر

در عشق بدگوار بود پند دشمنان

حقا که پند دوست از آن ناگوارتر

پرسی که چون نخست دلت بیقرار نیست

گر باورم کنی قدری بیقرارتر

رخ هر چه بیش بر در تو می زنم به سنگ

بختم نگر که هست زرم بی عیارتر

هم خود برون برآر، چو خسرو بگویدت

کاخر ز چیست چشم من سوکوارتر؟

هر شب منم ز هجر پریشان و دیده تر

دل از برم رمیده و من زو رمیده تر

افغان ز تو که هست به گوشت فغان من

هر چند بیش می شنوی ناشنیده تر

شیرین غمی ست عشق، ولیکن زمان کجاست؟

ای دل، بگویمت که بخور، لیک دیده تر

خلقی به راه منتظرت جان سپرده اند

ای ترک مست، دار عنان را کشیده تر

تو فتنه زمان شدی، ورنه روزگار

بوده ست پیش ازین قدری آرمیده تر

ای دوست، پرده پوشی مجنون ز عقل نیست

کور است دامنی ز گریبان دریده تر

خسرو، زمان رفتن و بر دوش بار عشق

راه دراز می روی، آخر جریده تر!

ای شهسوار، دست به سوی عنان مبر

بر صید تیر مفگن و از خلق جان مبر

چون در شکار بر سر آهو گذر کنی

چشمت بس است، دست به تیر و کمان مبر

در جعد چون کمند تو من صید لاغرم

آزرده می شوم، به زمینم کشان مبر

دانی که چند دست دل اندر عنان تست

آن دست نازنین، به دوال عنان مبر

چند از مه و ستاره تو تنها شنیده ای

شرمی بدار و نام کسان بر زبان مبر

گفتی که نیست یاد منت، از خدا بترس

بر من که سوختم ز فراق این گمان مبر

دل برده ای، بیا، شه مردم شکار، وه

تن لاغر است طعمه زاغ استخوان مبر

سودی بکن، همین که بیایی به سوی من

صبر و قرار خسرو مسکین زیان مبر

دل برده ای، بیا، شه مردم شکار، وه

تن لاغر است طعمه زاغ استخوان مبر

سودی بکن، همین که بیایی به سوی من

صبر و قرار خسرو مسکین زبان مبر

ای باد صبحدم، خبر آشنا بیار

بوی نهفته زان صنم دلربا بیار

مانا که یابم از دل گمگشته آگهی

یک تار مو ازان سر زلف دو تا بیار

تعویذ عمر بایدم اندر شب فراق

یک نامه زان مسافر فرخ لقا بیار

گفتی سلام آرم ازو، چشم بر رهست

یا خود میای تا نشنوم کشته، یا بیار

تاکی ز بند بیهده گوشم گران بود

آخر همم ازو سخنی، ای صبا، بیار

زان بوستان که میوه به اغیار می دهد

برگی به سوی فاخته بینوا بیار

در غیرتم کزوست خدنگی به هر دلی

یک ره از آن یکی ز پی جان ما بیار

جان مرا خرید خیالش به بندگی

این بنده ز آن اوست از آن بت رضا بیار

زان جام لب که جرعه ز شاهان دریغ داشت

پروانه خرابی مشتی گدا بیار

از جرعه گاه او قدری آبرو بخواه

بر دردهای کهنه خسرو دوا بیار

ای دل، ازین خرابه وحشت کرانه گیر

رو بر فراز کنگر عرش آشیانه گیر

هستی به فقر یار و بهانه مکن که نیست

یابی مگر خلاص ز دهر، این بهانه گیر

سنگ گران خود به ترازوی همت آر

هر دو جهان به وزن دو خشخاش دانه گیر

از کیش پاک سهم سعادت ستان و بس

این جانب دو قوس دوگانی نشانه گیر

گیتی فسانه گیر و خیالی که اندروست

آنجا که راستی ست دروغ و فسانه گیر

رخش زمانه نزد تو، خواهی قرار عمر

گر قوتیت هست، عنان زمانه گیر

در عشق خون دل خور و از شوق ناله کن

آن باده را به زمزمه این ترانه گیر

خسرو، ز نام و ننگ جهان به که وارهی

ناداشت کرد و مست شو و شاخشانه گیر