خوش آمدید

به اهل عشق نصیحت چه می تواند کرد؟

نمک به شور قیامت چه می تواند کرد؟

به آفتاب جهانسوز اوج یکتایی

هجوم شبنم کثرت چه می تواند کرد؟

نمی شود دل روشن سیه ز گرد گناه

به آب حیوان ظلمت چه می تواند کرد؟

هزار پیرهن از گرد خاکسار ترم

به من غبار مذلت چه می تواند کرد؟

درازدستی حرص و فراخ گامی سعی

به تنگ گیری قسمت چه می تواند کرد؟

متاع خوب به هر جا رود عزیز بود

به ماه کنعان غربت چه می تواند کرد؟

ز سخت جانی من سنگ پا به کوه نهاد

به من زبان ملامت چه می تواند کرد؟

ز یار شکوه بیجا چه می کنی صائب؟

به آن غرور شکایت چه می تواند کرد؟

حساب زخم دل ما که می تواند کرد؟

شمار موجه دریا که می تواند کرد؟

ستاره های فلک را شمردن آسان است

حساب داغ دل ما که می تواند کرد؟

اگر نه سبحه ریگ روان به دست افتد

شمار آبله پا که می تواند کرد؟

خمار من لب میگون یار می شکند

مرا شکفته به صهبا که می تواند کرد؟

توان به دیده خورشید رفت چون شبنم

نظر بر آن رخ زیبا که می تواند کرد؟

نگاه حوصله سوزست و خنده هوش ربا

ترا دلیر تماشا که می تواند کرد؟

مگر ز چشم غزالان سواد برداریم

نظر به نرگس لیلی که می تواند کرد؟

عنان سیر تو چون می به دست خودرایی است

ترا به وعده تقاضا که می تواند کرد؟

اگر به شیشه کند خون من سپهر کبود

میانجی می و مینا که می تواند کرد؟

مگر کرشمه توفیق خضر راه شود

وگرنه توبه ز صهبا که می تواند کرد؟

توان به آتش خورشید آب زد صائب

علاج آتش سودا که می تواند کرد؟

گذاشتیم چمن را به بلبلان صائب

به این گروه مدارا که می تواند کرد؟

سبکروی که ز سرپا نمی تواند کرد

سفر چو قطره به دریا نمی تواند کرد

ز بس که منفعل از کرده های خویشتن است

فلک نگاه به بالا نمی تواند کرد

کسی که سیر پریخانه قناعت کرد

نظر به شاهد دنیا نمی تواند کرد

کسی که در دل ما جای خویش وا نکند

دگر به هیچ دلی جا نمی تواند کرد

چنان ز ناله بلبل فضای باغ پرست

که غنچه بند قبا وا نمی تواند کرد

به کام هرکه کشیدند شهد خاموشی

لب از حلاوت آن وا نمی تواند کرد

مسیح اگرچه کند زنده مرده را صائب

علاج درد دل ما نمی تواند کرد

قدح به حوصله ما چه می تواند کرد؟

سفینه با دل دریا چه می تواند کرد؟

اگر دو یار موافق زبان یکی سازند

فلک به یک تن تنها چه می تواند کرد؟

علاج درد خداداد صبر و تسلیم است

به درد عشق مداوا چه می تواند کرد؟

حصار عافیت روزگار همواری است

هجوم سیل به صحرا چه می تواند کرد؟

کمند جذبه کوتاه خانه یعقوب

به اشتیاق زلیخا چه می تواند کرد؟

ز خط صفای دگر روی یار پیدا کرد

ز داغ، حسن دگر لاله زار پیدا کرد

ز خط کشید رخش گرد خویش دایره ای

فغان که رهزن دلها حصار پیدا کرد

مباد روز خوش آن خط بی مروت را!

که در میان من و او غبار پیدا کرد

اگرچه حکم بیاضی بلند رتبه نبود

به دور گردن او اعتبار پیدا کرد

غریب بود محبت درین جهان خراب

مرا به خون جگر، روزگار پیدا کرد

اگر به آب رسانند خاک عالم را

نمی توان چو من خاکسار پیدا کرد

چه دامهای رمیدن به خاک کرد آهو

که چشم شوخ تو ذوق شکار پیدا کرد

چو زلف روز من آن روز تیره شد صائب

که راه حرف، خط مشکبار پیدا کرد

همین نه چشم مرا روشن آن دلارا کرد

که ذره ذره خاک مرا سویدا کرد

امید هست کند رحم بر غریبی ما

همان که قطره ما را جدا ز دریا کرد

ز ذره ذره کشد ناز مهر عالمتاب

نظر کسی که به آن حسن عالم آرا کرد

چو نقش پای، زمین گیر بود دیده من

مرا بلند نظر آن بلند بالا کرد

کسی که راه به تنگ دهان جانان برد

در آفتاب قیامت ستاره پیدا کرد

نرفت زنگ غم از دل به باده، حیرانم

که در چه ساعت سنگین مرا به دل جا کرد

همان به دامن او ریخت ز انفعال سؤال

به ابر قطره چندی که بحر اعطا کرد

ز پیروان شریعت درین سرای سپنج

دو شش زد آن که به اثناعشر تولا کرد

نمی شود نکشند انتقام، عشق غیور

ز سرکشی مه مصر آنچه با زلیخا کرد

به آفتاب جهانتاب می رسد صائب

چو شبنم آن که دل خویش را مصفا کرد

صباح مستی و شام خمار می گذرد

خوشی و ناخوشی روزگار می گذرد

اگر ز شش جهت آیینه پیش رو دارم

ز هفت پرده چشمم غبار می گذرد

بیا که جوش گل بوسه است روی ترا

مرو که عمر چو باد بهار می گذرد

هر آنچه از پسر ناخلف رود به پدر

ز اهل عصر بر این روزگار می گذرد

همیشه روی تو یک پیرهن عرق دارد

که آب گوهر بر یک قرار می گذرد

به دامن افق آن صبح شوربختم من

که عمر خنده من در خمار می گذرد

بغیر خامه دریانژاد من صائب

که از سر گهر شاهوار می گذرد؟

ترا چه غم که شب ما دراز می گذرد؟

که روزگار تو در خواب ناز می گذرد

غرض ز سنگدلی داغ کردن شهداست

به لاله زار اگر آن سرو ناز می گذرد

نیازمندی ازو همچو ناز می بارد

ز ناز اگر چه ز من بی نیاز می گذرد

ز پا کشیدن زلف و غبار خط پیداست

که وقت خوبی آن دلنواز می گذرد

تو همچو باد سبک می روی، چه می دانی

بر این خرابه چه از ترکتاز می گذرد؟

ز پرده داری دل سینه ام چو گل شد چاک

چه بر صدف ز گهرهای راز می گذرد

حیات زنده دلان در گداز خویشتن است

نمرده شمع کج از گداز می گذرد؟

خبر ز عشق حقیقی ندارد آن غافل

که زندگیش به عشق مجاز می گذرد

ز کشور دل محمود گرد می خیزد

اگر نسیم به زلف ایاز می گذرد

زبان تیغ شهادت چنان فریبنده است

که خضر از سر عمر دراز می گذرد

چو صائب آن که به دولتسرای فقر رسید

ز صاحبان کرم بی نیاز می گذرد

ز خط صفا لب میگون یار پیدا کرد

بهار نشأه این باده را دوبالا کرد

گره ز غنچه پیکان گشودن آسان است

دل گرفته ما را توان وا کرد

درین ریاض به بی حاصلی علم گردد

چو سرو مصرع موزونی آن که انشا کرد

سیاه کرد به چشمش جهان روشن را

اگرچه در تن خفاش روح عیسی کرد

مرا به دست تهی همچو شانه می باید

گره ز کار پریشان عالمی وا کرد

نمی رسد به زمین پایش از صدای رحیل

سبکروی که سرانجام زاد عقبی کرد

ز تیغ حادثه پروا نمی کند عاشق

ز موج تر نشود هرکه دل به دریا کرد

در آفتاب جهانتاب محو شد صائب

چو شبنم آن که دل خویش را مصفا کرد

فروغ روی تو چون از نقاب می گذرد

عرق ز پیرهن آفتا می گذرد

به خون دل گذرد روزگار سوختگان

مدار شعله به اشک کباب می گذرد

ازین چه سود که در گلستان وطن دارم؟

مرا که عمر چو نرگس به خواب می گذرد

ز پیش خرمن من برق از کم آزاری

به آرمیدگی ماهتاب می گذرد

کسی چگونه کند هوش را عنانداری؟

که موج لاله و گل از رکاب می گذرد

بنای توبه سنگین ما خطر دارد

اگر بهار به این آب و تاب می گذرد

به تشنگی گذرد ز آب زندگانی صائب

کسی که موسم گل از شراب می گذرد