خوش آمدید

خار در دیده آن کس که طلبکارش نیست

خاک در کاسه آن سر که هوادارش نیست

گر چه خط سیهش دست نداده است به هم

کسری نیست که در حلقه زنارش نیست

چه خبر از دل صد پاره ما خواهد داشت؟

مست نازی که خبر از گل دستارش نیست

گوش آن شاخ گل از آب گهر سنگین است

خبر از ناله مرغان گرفتارش نیست

ساده لوحی که ستاند نظر از شبنم وام

خبر از نازکی آن گل رخسارش نیست

ماه کنعان گهر خود به خریدار رساند

یوسف ماست که پروای خریدارش نیست

گر چه جان تازه کند چاشنی آب حیات

به گلو سوزی شمشیر گهربارش نیست

غم دنیا نخورد هر که دل و دین درباخت

آن که سر داد درین ره غم دستارش نیست

سایه بال هما پرده خوابش گردد

هر که در سر هوس دولت بیدارش نیست

نفس پاک ازان سینه طلب کن صائب

که غباری ز جهان بر دل افگارش نیست

آه من مد رسایی است که پایانش نیست

بخت من ابر سیاهی است که بارانش نیست

ابروی او مه عیدی است که دایم پیداست

کاکل او شب قدری است که پایانش نیست

همت از مهر فراگیر که با یک ته نان

ذره ای نیست که شرمنده احسانش نیست

چشم شبنم به شکر خواب بهاران رفته است

خبر از پرتو خورشید درخشانش نیست

روی گرم آن که ندارد ز بزرگان جهان

آسمانی است که خورشید درخشانش نیست

از چه از کاهکشان طوق به گردن دارد؟

چرخ اگر فاخته سرو خرامانش نیست

گر چه برگ گلش از غنچه نمایان نشده است

شبنمی را نتوان یافت که حیرانش نیست

لب لعل تو چها می کند از شیرینی

وای بر شهدفروشی که مگس رانش نیست

گرد آن کعبه مغرور که صد قافله دل

خونبهای سر خاری ز مغیلانش نیست

چه خبر از دل آشفته ما خواهد داشت؟

آن که پروای سر زلف پریشانش نیست

چهره هر چند به رنگ ورق گل باشد

بی خط سبز، سفالی است که ریحانش نیست

چشم شبنم ز هواداری گل روشن شد

یوسف ماست که پروای عزیزانش نیست

رشته عمر ابد روی به کوتاهی کرد

راه خوابیده زلف است که پایانش نیست

دست گستاخی من جرأت دیگر دارد

گل ازان باغ نچینم که نگهبانش نیست

گر چه بیماری ازان چشم سیه می بارد

شیر را طاقت سر پنجه مژگانش نیست

چه قدر جلوه کند در دل تنگم صائب؟

آن که میدان فلک در خور جولانش نیست

آه کز اهل محبت اثری پیدا نیست

زآنهمه سوخته جانان شرری پیدا نیست

نه ز آغاز خبر دارم و نه از انجام

منزل دور مرا پا و سری پیدا نیست

لاله ها را ز سر داغ سیاهی برخاست

شب ما سوختگان را سحری پیدا نیست

یوسف از چاه برون آمد و عنقا از قاف

از دل گمشده ما اثری پیدا نیست

مگر از روزنه دل نفسی راست کنیم

ورنه زین خانه تاریک دری پیدا نیست

بجز از آبله پا که کنندش پامال

در همه روی زمین دیده وری پیدا نیست

ز اهل دل آنچه به جا مانده زبان لاف است

همه برگ است بر این نخل بری پیدا نیست

بر میاور ز صدف گوهر خود را صائب

که درین دایره صاحب نظری پیدا نیست

خاک در کاسه آن سر که در او سودا نیست

خار در پرده آن چشم که خونپالانیست

خودنمایی نبود شیوه ارباب طلب

آتش قافله ریگ روان پیدا نیست

هر که را می نگرم نعل در آتش دارد

نقطه در دایره شوق تو پا بر جا نیست

پیرو عقل به صد قافله تنها باشد

رهرو عشق اگر فرد بود تنها نیست

طعمه آه شدم چون جگر شمع و هنوز

اثر روشنی صبح اثر پیدا نیست

کشت ما را سلم، برق فنا سوخته است

خرمن ما گره خاطر این صحرا نیست

از لب خشک و دل آبله فرسود صدف

می توان یافت که نم در جگر دریا نیست

داغم از جلوه بالای پریشان سیرش

بار دل بردهد آن سرو که پا بر جا نیست

ما پریشان نظران خود گره کار خودیم

این چه حرف است که سررشته به دست ما نیست

عالمی مست و خرابند ز فکر صائب

جوش ارباب سخن هیچ کم از صهبا نیست

حال گویاست اگر تیغ زبان گویا نیست

شکوه و شکر به فرمان زبان تنها نیست

پیش فرهاد که زد شیشه ناموس به سنگ

خنده کبک، کم از قهقهه مینا نیست

لنگر عقل به دست آر که در عالم آب

آنقدر موج خطر هست که در دریا نیست

گرمی لاله خونگرم مرا دارد داغ

ورنه مجنون مرا وحشتی از صحرا نیست

سرکشی در قدم کوه جواهر افشاند

وادی حرص به نزدیکی استغنا نیست

از طلب، مطلب اگر خیر بود طالب را

طلب روی زمین هم طلب دنیا نیست

دیده روزنه از شمع بود نورانی

چشم پوشیده بود هر که به دل بینا نیست

معنی عزلت اگر وحشت از آبادانی است

جغد در مرتبه خویش کم از عنقا نیست

نه همین فکر خط و خال تو صائب دارد

در دل سوخته کیست که این سودا نیست؟

جگر لاله سیه مست ز میخانه کیست

مستی نرگس مخمور ز پیمانه کیست؟

باده حوصله پرداز لب و چشم بتان

نیست از سلسله تاک، ز میخانه کیست؟

عشق را راه سخن نیست در آن خلوت خاص

چشم مست تو گرانخواب ز افسانه کیست؟

نیست بر مهره گل، دیده بالغ نظران

رقص این نه صدف از گوهر یکدانه کیست؟

نه به پروانه توجه، نه به بلبل دارد

هیچ معلوم نگردید که جانانه کیست

می توان یافت ز گردی که بر افلاک رود

که گذار تو، به سر وقت که و خانه کیست

آب رحم از دل سنگین فلک می جوشد

برق رخسار تو مهمان سیه خانه کیست؟

زان تغافل که به لیلی دل مجنون دارد

دوربینان همه دانند که دیوانه کیست

ز آستین پر و بالی که به شمع افشاند

روشن است این که دل سوخته پروانه کیست

نیست چون مهره افلاک ز سیرش آرام

تا دل پاره ما سبحه صد دانه کیست

شد ز فریاد تو صائب جگر سنگ کباب

دل نالان تو ناقوس صنمخانه کیست؟

نقطه اشک سراسیمه و شیدایی کیست؟

الف آه کمر بسته رعنایی کیست؟

شور بلبل ز نمکدان که برمی خیزد؟

عرق چهره گل پرتو زیبایی کیست؟

قمری از زلف که این طوق به گردن دارد؟

جلوه سرو برآورده رعنایی کیست؟

پای مجنون به گل از اشک غزالان مانده است

دشت، دامان گل از آبله فرسایی کیست؟

هر که را می نگرم حلقه بیرون درست

تا سر زلف تو در پنجه گیرایی کیست؟

همه شب من دل خود می خورم از تنهایی

تا خیال تو انیس شب تنهایی کیست؟

ابر با جلوه خورشید قیامت چه کند؟

دامن دشت جنون پرده رسوایی کیست؟

مژه شوخ تو آرام ندارد امروز

تا دگر در پی تاراج شکیبایی کیست؟

پرده از چهره اندیشه نما افکنده است

دیگر آن آینه رو در پی رسوایی کیست؟

ماه در ابر تنک جلوه دیگر دارد

ورنه آن زلف سیه پرده بینایی کیست؟

گذری نیست که دامی نکشیده است آنجا

یارب آن زلف به قصد دل هر جایی کیست؟

همه شب خون سیه می چکد از مژگانش

خامه صائب سودازده سودایی کیست؟

بند در بند قبا بافتن مژگان چیست؟

گر درین خانه کسی نیست پس این دربان چیست؟

خم چوگان محبت سر منصور رباست

گوی خورشید درین معرکه سرگردان چیست؟

غنچه باغ حیا سر به گریبان خندد

صبح این بوم ندانسته لب خندان چیست

حبس و زندان ابد لازمه تقصیرست

بی گنه، یوسف جان این همه در زندان چیست؟

از بهای گهر خویش صدف بیخبرست

تو چه دانی که بهای گهر دندان چیست

شمع برهان ز پی کوردلان ریخته اند

گر نه کورست دلت، پس طلب برهان چیست؟

می توان چاره درمان به تغافل کردن

درد اگر سرکشد از صحبت ما، درمان چیست؟

طوطی خامه صائب چو شود گرم سخن

بلبل مست چه و مطرب خوش الحان چیست؟

تیغ ابروی ترا جوهر چین می بایست

رقم ناز بر آن لوح جبین می بایست

از گلستان تو هر خار چرا گل چیند؟

شعله خوی تو رعناتر ازین می بایست

چند گستاخ رکاب تو ببوسند اغیار؟

قفل و بندی به در خانه زین می بایست

تا هوس دست نیابد به شکر دزدیدن

گرد لعل تو حصاری چو نگین می بایست

در بغل جای دهد سرو صفت فاخته را

قد رعنای تو سرکش تر ازین می بایست

تا دم خط که دم بازپسین حسن است

غنچه باغ حیا، چین به جبین می بایست

چشم بر سرمه سیه کردی و رفت آب حیا

نرگس شوخ ترا داغ چنین می بایست

همه اسباب جمال تو به جای خویش است

بوسه در کنج لبت گوشه نشین می بایست

بوالهوس کرد وطن بر سر کویش آخر

صائب از بهر جلای تو همین می بایست

محو دیدارم و دیدار نمی دانم چیست

بی دل و دینم و دلدار نمی دانم چیست

شبنمی نیست درین باغ به محرومی من

که قماش گل رخسار نمی دانم چیست

دهنی تلخ نکردم ز شکایت هرگز

باعث رنجش دلدار نمی دانم چیست

خط شناسان نتوانند به مضمون پرداخت

هیچ مضمون خط یار نمی دانم چیست

از سر خود خبرم نیست ز بی پروایی

مغز آشفته و دستار نمی دانم چیست

درد جانکاه من این است که با چندین درد

آرزوی دل بیمار نمی دانم چیست

محرمی نیست به جز چاه ذقن راز مرا

همدمی غیر لب یار نمی دانم چیست

خانه هستیم از خواب گران دربسته است

چشم باز و دل بیدار نمی دانم چیست

بهره از صنعت خود نیست چو حلاج مرا

بالشی غیر سر دار نمی دانم چیست

از شکرخند گلش شیر جگر می بازد

خار این وادی خونخوار نمی دانم چیست

خودفروشی نبود پیشه من چون دگران

گرمی و سردی بازار نمی دانم چیست

کشش بحر چو سیلاب دلیل است مرا

رهبر و قافله سالار نمی دانم چیست

با دل من که چو آیینه به دشمن صاف است

سبب خصمی زنگار نمی دانم چیست

نیست در آینه حیرت من نقش دویی

زشت و زیبا و گل و خار نمی دانم چیست

جای رحم است به بی حاصلی من صائب

همه تن چشمم و دیدار نمی دانم چیست