خوش آمدید

کجا حریص ملول از گزند می گردد؟

که خاک در دهن حرص قند می گردد

ازان نگاه تو چون تیر می خلد در دل

که گرد آن مژه های بلند می گردد

به گرد آتش روی تو خال از شوخی

گمان برند که همچون سپند می گردد

نوای خارج منصور از تهی مغزی است

صدا ز کاسه خالی بلند می گردد

اثر در آن دل سنگین نمی کند صائب

به سنگ ناخن من گرچه بند می گردد

سخن ز لعل لبت آبدار می گردد

ز روی گرم تو شبنم شراب می گردد

اگر به آب رسانم بنای میکده را

همان سرم چو حباب از خمار می گردد

خراب صاف ضمیران کنج میکده ام

ز دود آینه شان بی غبار می گردد

چگونه خراب تواند فکند بستر ناز؟

درون پرده چشمی که خار می گردد

که کرد شعله گستاخ را به چوب، ادب؟

عبث مودب منصور، دار می گردد

گهر که چشم و چراغ دکان امکان است

به نیم ناز خریدار، خوار می گردد

ز بس که پاک سرشت اوفتاده ام صائب

گهر ز پاکی من شرمسار می گردد

به دیده آب اگر از آفتاب می گردد

دل از نظاره روی تو آب می گردد

ز خیره چشمی من آفتاب می لرزید

کنون ز ذره به چشم من آب می گردد

عرق نکردن رویش ز بی حجابی نیست

ستاره محو درین آفتاب می گردد

حجاب عاشق و معشوق پرده هستی است

کتان چو ریخت ز هم ماهتاب می گردد

رخش ز باده گلرنگ چون برافروزد

به چشم حلقه آن زلف آب می گردد

ز خامی آن که در اینجا به داغ عشق نسوخت

در آفتاب قیامت کباب می گردد

سری که نیست ز هوش و خرد گران صائب

سبک ز کسب هوا چون حباب می گردد

به دیده آب اگر از آفتاب می گردد

دل از نظاره روی تو آب می گردد

میی که چشم تو زان کاسه کاسه می نوشد

به یک پیاله سر آفتاب می گردد

تو چون به جلوه درآیی، ز شرمساری سرو

ز طوق فاخته پا در رکاب می گردد

بغیر بوسه، که از سرگذشتگان دیگر

حریف آن لب حاضر جواب می گردد؟

برآورند به رویش در بهشت به گل

میان ما و تو هرکس حجاب می گردد

ز خط نشد دل سخت تو مهربان، ورنه

به چشم آینه زین دود آب می گردد

مشو ز صبح بناگوش نوخطان غافل

که هر دعا که کنی مستجاب می گردد

سپند غیرت من پای می کند قایم

در آتشی که سمندر کباب می گردد

مرا به آب رسد خانه شکیب و قرار

ز درد دیده هرکس پرآب می گردد

فریب نعمت الوان چرا خورم صائب؟

مرا که خون به جگر مشک ناب می گردد

گل عذار تو بی آب و تاب می گردد

سواد زلف تو موج سراب می گردد

تبسم تو به این چاشنی نخواهد ماند

شراب لعل تو پا در رکاب می گردد

مرا از آن لب میگون به بوسه ای دریاب

که دمبدم مزه این شراب می گردد

به جستجوی لبت آب خضر گرد جهان

عنان گسسته چو موج سراب می گردد

درین محیط که تیغ برهنه موجه اوست

غرور پرده چشم حباب می گردد

فغان که شبنم بی آبرو درین گلشن

میانه گل و بلبل حجاب می گردد

ز وعده اش دل پراضطراب تسکین یافت

عقیق در دهن تشنه آب می گردد

به زلف چشم بتان را توجه دگرست

که فتنه گرد سر انقلاب می گردد

به سنگ ناخن هر تشنه لب که می آید

دهان آبله ما پرآب می گردد

ترا ز دغدغه نان نکرد فارغبال

نه آسیا که به چندین شتاب می گردد

تپیدن دل عشاق اختیاری نیست

به تازیانه آتش کباب می گردد

ز اشک من جگر بحر آنچنان شد گرم

که در دهان صدف گوهر آب می گردد

به بال کاغذی عقل می پرم صائب

در آن چمن که سمندر کباب می گردد

چه فکرهای لطیف است این دگر صائب

که گل ز شرم تو در غنچه آب می گردد

ز چهره تو نظرها پرآب می گردد

ز آتش تو جگرها کباب می گردد

اگر به لب ز سر شیشه پنبه برداری

ز یک پیاله دو عالم خراب می گردد

ز دیده تو شود خیره، چشم گستاخی

که بر ورق ورق آفتاب می گردد

حدیث تیغ تو هرجا که در میان آید

دهان زخم شهیدان پرآب می گردد

فسرده ای که در اینجا به داغ عشق نسوخت

در آفتاب قیامت کباب می گردد

به روزگار خط انداز کامجویی را

که این دعا دل شب مستجاب می گردد

هلال غبغب جانان لطافتی دارد

که از اشاره انگشت آب می گردد!

مدار چشم اقامت ز برگ عیش جهان

که گل ز گرمرویها گلاب می گردد

ز حسن عاقبت جستجو مشو نومید

که خون سوختگان مشک ناب می گردد

به نور عقل توان جمع ساختن خود را

کتان درست درین ماهتاب می گردد

حجاب عشق گرفته است چشم ما صائب

وگرنه دلبر ما بی حجاب می گردد

حجاب پرده چشم پرآب می گردد

وگرنه دلبر ما بی نقاب می گردد

همین ز جلوه آن شاخ گل خبر دارم

که اشک در نظر من گلاب می گردد

چه عارض است که از پرتو مشاهده اش

به چشم جوهر آیینه آب می گردد

اگر ز ساغر خورشید ذره سرگرم است

ز باده که سر آفتاب می گردد؟

امیدوار نباشم چرا به نومیدی؟

سبوی آبله پر از سراب می گردد

ز گریه اختر طالع نمی شود بیدار

نمک به دیده بیدرد خواب می گردد

خزان به خون گلستان عبث کمر بسته است

که خودبخود ورق این کتاب می گردد

به خون قسمت من خاک آنچنان تشنه است

که شیر در قدحم ماهتاب می گردد

ز قرب سوختگان دل نمی توان برداشت

چگونه دود جدا از کباب می گردد؟

در آن چمن که منم عندلیب آن صائب

گل از نظاره شبنم گلاب می گردد

خوشا سعادت آن دل که آب می گردد

که شبنم آینه آفتاب می گردد

به آتشی است دل خونچکان من مایل

که شسته روی به اشک کباب می گردد

مشو ز وقت ملاقات دوستان غافل

که هر دعا که کنی مستجاب می گردد

اگرچه موی سفیدست تازیانه مرگ

به چشم نرم تو رگهای خواب می گردد

نه از برای تماشاست کوچه گردی من

ز بیم سوختن خود کباب می گردد

همان که در طلبش رفته ای ز خود بیرون

درون خلوت دل بی نقاب می گردد

فسانه می شمرد مست، شور محشر را

کجا به چشم تو از ناله خواب می گردد؟

تپیدن دل ما صائب اختیاری نیست

به تازیانه آتش، کباب می گردد

ملایمت سپر خصم تندخو گردد

شراب شیشه شکن عاجز کدو گردد

به چشم خویش جهان را سیه کند چو عقیق

ز ساده لوحی خود هرکه نامجو گردد

صدف عبث دهنی باز می کند به سؤال

گهر چگونه برابر به آبرو گردد؟

کنند بوی شناسان غلط به ناف غزال

ز نقش پای تو خاکی که مشکبو گردد

رخی که دیده خورشید ازو پرآب شده است

چه لایق است به آیینه روبرو گردد؟

همیشه سبز بود حرف هرکه چون طوطی

ز وصل آینه قانع به گفتگو گردد

ز چار موجه به ساحل رساند کشتی خویش

ز خلق هرکه چو صائب کناره جو گردد

ملایمت سپر خصم تندخو گردد

شراب شیشه شکن عاجز کدو گردد

به جوی رفته دگر بار آب می آید

که خاک باده کشان عاقبت سبو گردد

اگر تو چشم توانی ز هر دو عالم بست

دل سیاه تو آیینه دورو گردد

سیه ز نام به چشم عقیق شد عالم

دگر کسی به چه امید نامجو گردد؟

به حرف هیچ کس انگشت اعتراض منه

که مستفید شود از تو و عدو گردد

کسی که چاشنی بوسه کرده است ادراک

چسان تسلی ازان لب به گفتگو گردد؟

ز خامشی چو توان مایه دار شد صائب

چه لازم است کسی خرج گفتگو گردد؟