خوش آمدید

خوشا کسی که ز خود باخبر نمی باشد

که آه بی اثران بی اثر نمی باشد

نمی شود دل بیتاب از خدا غافل

ز قبله قبله نما بیخبر نمی باشد

چه حاجت است به ارشاد عزم صادق را

دلیل قافله را راهبر نمی باشد

ز مغز نیست سخنهای پوچ ما خالی

حباب قلزم ما بی گهر نمی باشد

به گردنی که زبند لباس شد آزاد

دو شاخه ای ز گریبان بتر نمی باشد

دهان تلخ برون می برم ز گلزاری

که سرو وبید در او بی ثمر نمی باشد

صفای دل ز جهان بی نیاز کرد مرا

که روی آینه محتاج زر نمی باشد

به خون دل ز می ناب صلح کن صائب

که غیر خون می بی دردسرنمی باشد

به ملک امن رضا شور وشر نمی باشد

که انقلاب در آب گهر نمی باشد

سیاه بختی ما رنگ بست افتاده است

وگرنه هیچ شبی بی سحر نمی باشد

دلیل قلزم وحدت بس است صدق طلب

که سیل در گرو راهبر نمی باشد

زبان لاف درازست بی کمالان را

سگ خموش در این رهگذر نمی باشد

ز پشت آینه شد خیره چشم آینه دار

فروغ حسن ازین بیشتر نمی باشد

به زیر چرخ دل شادمان نمی باشد

گل شکفته درین بوستان نمی باشد

خروش سیل حوادث بلند می گوید

که خواب امن درین خاکدان نمی باشد

مخور ز ساده دلیها فریب صبح نشاط

که هیچ مغز درین استخوان نمی باشد

به هرکه می نگرم همچو غنچه دلتنگ است

مگر نسیم درین گلستان نمی باشد

دلیل رفتن دلهاست آه درد آلود

غبار بی خبر کاروان نمی باشد

دلی که نیست خراشی در اوزمین گیرست

زری که سکه ندارد روان نمی باشد

به طاقت دل آزرده اعتماد مکن

که تیره آه به حکم کمان نمی باشد

کناره کردن از افتادگان مروت نیست

کسی به سایه خود سرگردان نمی باشد

مکن کناره ز عاشق که زود چیده شود

گلی که در نظر باغبان نمی باشد

به یک قرار بود آب چون گهر گردد

بهار زنده دلان را خزان نمی باشد

به گنجهای گهر ماه مصر ارزان است

به هربها که بودمی گران نمی باشد

قدم زمیکده بیرون منه که جزخط جام

خط مسلمیی در جهان نمی باشد

گرانترست به دیوان حشر میزانش

به هر که سنگ ملامت گران نمی باشد

به چشم زنده دلان خوشترست خلوت گور

زخانه ای که در او میهمان نمی باشد

شکسته رنگی ما نامه ای است واکرده

چه شد که شکوه ما را زبان نمی باشد

هزار بلبل اگر در چمن شود پیدا

یکی چو صائب آتش زبان نمی باشد

نشاط زنده دلان پایدار می باشد

درین پیاله می بی خمار می باشد

در آفتاب جهانتاب محوگردیدن

نصیب شبنم شب زنده دار می باشد

دل گرفته ز زخم زبان نیندیشد

گشادآبله درخارزار می باشد

ز درد وداغ ندارندعاشقان سیری

زمین سوخته عاشق شرار می باشد

حذر زآه جگرسوز بینوایان کن

که تیغ خشک لبان آبدار می باشد

ز بخت تیره دل سخت نرم می گردد

که شمع در دل شب اشکبار می باشد

نتیجه دل سخت است تنگ خلقیها

پلنگ خشم درین کوهسار می باشد

ز مکر نفس بیندیش در کهنسالی

که زهردربن دندان مار می باشد

چو عیسی آن که کند نفس را عنانداری

به دوش چرخ سبکرو سوار می باشد

چگونه سرو نباشد خجل ز دعوی خویش

که برگ بر دل آزاده بار می باشد

ز پرده حسن همان فیض خویش می بخشد

نقاب چهره عنبر بهار می باشد

بساز با دل پرخون درین جهان صائب

که نافه را نفس مشکبار می باشد

نشاط لازم نقص عقول می باشد

به قدر هوش وخرد دل ملول می باشد

ز زلف چون به خط افتادکارخوشدل باش

که این برات قریب الوصول می باشد

به خوش عیاری انگور بسته خوبی می

جنون خلق به قدر عقول می باشد

ببخش اگر ز تو خواهم مراد هر دو جهان

که میهمان کریمان فضول می باشد

کسی که زخمی شهرت شده است چون صائب

همیشه طالب کنج خمول می باشد

سبکروان ترا نقش پا نمی باشد

اثر ز پاک فروشان بجانمی باشد

نگاه حسن شناسان همیشه در سفرست

دل غریب خیالان بجا نمی باشد

میان خال وخط وحسن راه بسیارست

اگر چه لفظ ز معنی جدا نمی باشد

ز نوبهار جوانی ذخیره ای بردار

که رنگ وبوی جهان را وفا نمی باشد

مخور فریب تماشای روی کار جهان

که هیچ آینه ای بی قفا نمی باشد

سعادت ازلی از دل شکسته طلب

درین خرابه بغیر از همانمی باشد

غبار قافله آرزوست گردملال

ملال در دل بی مدعا نمی باشد

گره چو وقت سرآیدگرهگشاگردد

گشاد غنچه به دست صبا نمی باشد

به روشنایی هم می روندسوختگان

به وادیی که منم نقش پا نمی باشد

به راه پر خطر عشق راست شو صائب

که غیر راستی اینجا عصا نمی باشد

به چشم من گل وخار چمن یکی باشد

نوای بلبل وصوت زغن یکی باشد

تو از نوای مخالف ز راست بیخبری

وگرنه نغمه سرادر چمن یکی باشد

ترا تعدد اخوان فکنده است به چاه

وگرنه یوسف گل پیرهن یکی باشد

یکی است پیش سبکروح زندگانی ومرگ

که صبح را کفن وپیرهن یکی باشد

به توتیا چه کنم چشم خود چوسرمه سیاه

مرا که ساختن وسوختن یکی باشد

مرا که خلق نیاید به دیده حق بین

حضور خلوت با انجمن یکی باشد

رخ چو آینه گرداندن است بی صورت

ترا که طوطی شیرین سخن یکی باشد

فغان که در حرم وصل بار همچو سپند

مرا نشستن و برخاستن یکی باشد

دل دونیم ز عاشق دلیل یکرنگی است

که خامه دو زبان را سخن یکی باشد

به چشم هرکه رمیده است از جهان صائب

زمین غربت وخاک وطن یکی باشد

حضور روی زمین در فتادگی باشد

هدف نشانه تیر از ستادگی باشد

به قدر ریزش ابرست بخشش دریا

گهرفشانی دست از گشادگی باشد

به قدر نقش پذیری سیاه گردد دل

صفای سینه به مقدار سادگی باشد

ز سنگ لعل وزنی می شود شکر پیدا

چه احتیاج هنر را به زادگی باشد

ز چاه یوسف مصری به اوج جاه رسید

عروج مرد به قدر فتادگی باشد

در اختیار نباشد سوار پابرجا

عنان مرد به دست از پیادگی باشد

چنان که گردش پرگار ار فشردن پاست

روانی سخن از ایستادگی باشد

گشاده روی به اخوان سلوک کن صائب

که فیض صبحدم از روگشادگی باشد

مرا امید نشاط از سپهر چون باشد

که ماه عید در او نعل واژگون باشد

چه خون که در دل نظارگی کند نگهش

بیاض نرگس چشمی که لاله گون باشد

عرق ز روی تو بی اختیار می ریزد

در آفتاب قیامت ستاره چون باشد

زبان عقل در اوصاف عشق کوتاه است

که صبحدم علم شمع سرنگون باشد

چنان که تنگی دلها به فراخور عقل

گشاد سینه به اندازه جنون باشد

فریب ساحل ازین بحر بیکنار مخور

که هر سفینه در او نعل واژگون باشد

چرا چولاله کنم شکوه تنک ظرفی

مرا که داغ درون زینت برون باشد

ز سنگ لاله دلمرده خیمه بیرون زد

چراغ زنده دلان زیر خاک چون باشد

فغان که دیده رهبرشناس نیست ترا

وگرنه ذره به خورشید رهنمون باشد

کجا زناله صائب دلت به درد آید؟

وگرنه که گوش به آواز ارغنون باشد

غنیمت است که غمخانه جهان صائب

غمی نداشت که از صبر ما فزون باشد

حیات من سخنهای دلنشین باشد

غذای من چو صدف گوهر ثمین باشد

به لعل در جگر سنگ آب ورنگ رسید

برای رزق چرا کس دگرغمین باشد

به چشم مور اگر سرمه ای مفت است

ز خرمنی که ازو برق خوشه چین باشد

به جرم پاکی گوهر ز چشمه خورشید

چولعل قسمت من آب آتشین باشد

شکوفه ید بیضا که صبح اعجازست

نظر به ساعد او صبح اولین باشد

کباب شد دل بلبل ز نغمه ات صائب

ترقی نفس آتشین همین باشد