خوش آمدید

خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو بوقت خویش ناچار رسد

در دیر شدم ماحضری آوردند

یعنی ز شراب ساغری آوردند

کیفیت او مرا ز خود بیخود کرد

بردند مرا و دیگری آوردند

در تکیه قلندران چو بنگم دادند

در کاسه بجای لوت سنگم دادند

گفتم ز چه روی خاست این خواری ما

ریشم بگرفتند و به چنگم دادند

هوشم نه موافقان و خویشان بردند

این کج کلهان مو پریشان بردند

گویند چرا تو دل بدیشان دادی

والله که من ندادم ایشان بردند

آنروز که نقش کوه و هامون بستند

ترکیب سهی قدان موزون بستند

پا بسته به زنجیر جنون من بودم

مردم سخنی به پای مجنون بستند

قومی ز خیال در غرور افتادند

و ندر طلب حور و قصور افتادند

قومی متشککند و قومی به یقین

از کوی تو دور دور دور افتادند

زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند

وین بارگه سپهر مینا زده‌اند

ما در عدم آباد ازل خوش خفته

بی ما رقم عشق تو بر ما زده‌اند

آن روز که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند

در کتم عدم بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

اسرار وجود خام و ناپخته بماند

و آن گوهر بس شریف ناسفته بماند

هر کس به دلیل عقل چیزی گفتند

آن نکته که اصل بود ناگفته بماند

چرخ و مه و مهر در تمنای تواند

جان و دل و دیده در تماشای تواند

ارواح مقدسان علوی شب و روز

ابجد خوانان لوح سودای تواند