خوش آمدید

ایران ـ هنگام کار است

برخیز و ببین - ایران

بختت در انتظار است

از پا منشین - ایران

از جور فراوان هر گوشه شوری بپاست

خون‌ها شده پامال و آزادیش خونبهاست

خدا ز درد و غم رهاند ما را

خدا به کام دل رساند ما را

*

دور جهان نگر که چه غوغا خواهد کرد

که چه غوغا خواهد کرد

حب وطن نگر که چه با ما خواهد کرد

که چه با ما خواهد کرد

آه چه محنت‌ها که کشیدی ایران

آه به کام دل نرسیدی‌، جز غم ندیدی ایران

*

خدا ز درد و غم رهاند ما را

خدا به کام دل رساند ما را

تاکی به دل جوانی نکنم به عادت پیران

جامی بده به یاد وطنم -‌ سلامت ایران

ایران‌، تا ز دل برکشم نعرهٔ آزادی

خیزکه روز فتح و ظفر شد -‌ ایران

خیزکه روزگار دگر شد وقت هنر شد -‌ ایران

خدا ز درد و غم رهاند ما را

خدا به کام دل رساند ما را

*

ما را در غمگساری یاری نباشد، یاران

غیر از افغان و زاری کاری نباشد، یاران

جز همت و غیرت‌، درمان دردی کجا؟

جز فخر و شهامت‌، دشمن نوردی کجا

جهان به کام ما برآید، آمین

شب فراق ما سرآید، آمین

عز و شرف به همت والا باید خواست

به تقلا باید خواست

فتح و ظفر به‌ دست توانا باید خواست

به‌ مدارا باید خواست

کیست که مژده‌ای برساند ما را

کیست که جرعه‌ای بچشاند ما را

وز غم رهاند ما را

جهان به کام ما برآید، آمین

شب فراق ما سرآید، آمین

*‌

گر در ره غمش کشته شوم به تهمت یاری

بهتر که از اجانب شنوم ملامت و خواری

خواری‌، خارا و خوشترم از گل بهاری

خیزکه روز فتح و ظفر شد -‌ ایران

خیز که روزگار دگر شد وقت هنر شد -‌ ایران

جهان به کام ما برآید، آمین

شب فراق ما سرآید، آمین

ای شهسواران وطن یزدان به ما یار آمده

با رایت فتح و ظفر جیش سپهدار آمده

جیش صمصام رسید ایل ضرغام رسید

لله الحمدکه کام دل ناکام رسید

ای دل افکار وطن مادر زار وطن

خوش‌خبر باش که غم جمله به اتمام رسید

یکسره آزاد شدی ای وطن

خرم و دلشاد شدی ای وطن

از ستم آزاد شدی ای وطن

زان ماه تابان وطن روشن شده جان وطن

زان مهر رخشان وطن روز عدو تار آمده

شیر گیلان یله شد جیش ما یک دله شد

گرگ خونخوار وطن باز اسیر تله شد

ای دل افکار وطن مادر زار وطن

شاد شو شاد که بین تو و غم فاصله شد

مجلس مشروطه به پا شد دگر

سلطنت‌آباد فنا شد دگر

کار به کام دل ما شد دگر

روی تو دیدم ز عمر دست کشیدم

چشم مو کاش کور مرفت که تور نمدیدم

ای بچه آهوی چین بروکه مو امروز

هرچه دویدم ردت‌، بذت نرسیدم

ابرو و چشمای تو چار آس و تو شاهی

دست خلی چار آس جورته دیدم

بالای نقره زلف سیارکله پا مکن

ای نازنین بشهر شلق شوربپا مکن

مثل همه بما مکنی ابروت تروش

ابکار ر با همه بکن اما بما مگن

خون کزد چشمای تو دلم ر وحیا نکرد

یکباربذش بگو: مکن ای بیحیا مکن

اگر مخی‌ه بهارکه دلت نگادری

اُ‌ه‌قذر بروی بچهٔ مردم نگا مکن

ای بهار طور نمیری که بگن شکرکه مرد

گور بگورکه ز دستش بعذاب عالم بود

خوب آدم بمیره طورکه مخلوق بگن

ایها الناس کیک‌ه مرد عجب آدم بود

مو مخام خوذم بزو ‌چشمه نوشت بزنم

لبام غنچه کنم شرق توگوشت بزم‌نم

دل تو سنگ بیا دلت بدست مو بده

تا بمغز رقیب خرده فروشت بزم‌نم

زلفای قجریر درهم و بشکسته مکن واز

درهای سلامت ر بروم بسته مکن واز

گر مار مخی‌،‌ها، نمخی نه‌، دوکلیمه

اینبار مور مثل همه بار خسته مکن واز

یار اینجیه ا‌مشو مخن‌ آوازه موذن

تام‌، خادم مچد، درگلدسته مکن واز

از زلف کتا ابروی پیوسته شو و روز

عمرم رکتا، رنجم ییوسته مکن واز

روی ماهت‌ ر ببین تا عشقم باور کنی

رنگ زردم ر ببین تا جورت کمتزه کنی

نصب شو وخت که بوی زلفهات ر مشنوم

کرببینی روزمز، خاک سیا وزسرکنی

زلف کر لیلیزآزی بیشتر مزن قیچی که واز

مثل پیشتر نِمْتَنی چرخ مُو رَ چِنْبَرْ کِنِی

ای بهار اُ‌قذر به پیش مو مخن والنازعات

گر بحال مو بیفتی الذی را ز برکنی

گفتی که ممیر وخته مو لبیکمه گفتم

هی هی بخدا خوب تو گفتی مو شنفتم

ای شیر نر عشق‌، تقلای مو پوچه

ای بوده مقدر که بچنگال توبفتم

تا زور دری تیز بزن بازوی صیاد

مو کِفتَرِ جُون سَختُم و آسُون نَمِیُفتُم

گفتم که بپایت نخلد خار و مو امشو

با جاروی مژگون سر راه تو ره رُفتُم

دیشو بخیال صدف سینهٔ صافت

تا وقت سحر مُروِرِیِ اشک مُسُفتُم

همدوش بهارُم مو که هم‌جفتُمُ هم‌طاق

در بی‌طَقَتی طاقُم و با یاد تو جُفتُم