خوش آمدید

هجران تو دوش چون به من درنگریست

بنشست و به های‌های بر من بگریست

گریان بر وصل شد که تدبیرم چیست

تا چند به جان دیگران خواهی زیست

ای شاه نجیب کفشگر دانی کیست

آنکس که ازو خزینت از مال تهیست

سیمت ز کل حبه طلب ورنه ازو

سگ داند و کفشگر که در انبان چیست

می‌آمد و از دیدهٔ ما می‌نگریست

می‌رفت و دگرباره قفا می‌نگریست

با جلوهٔ خویشتن خوشش می‌آمد

یا از سر مرحمت به ما می‌نگریست

تا خرمن آز را دلت پیمانه‌ست

نزدیک تو جز حدیث نان افسانه‌ست

خوش‌باش که یک نیمه مرا در خانه‌ست

در سنبلهٔ سپهر اگر یک دانه‌ست

تا دست امید ما شکستیم ز دوست

زیر لگد فراق پستیم ز دوست

دشمن به دعای شب چرا برخیزد

چون ما به چنین روز نشستیم ز دوست

هردم ز تو گر تازه غمی باید هست

در دور فلک نو ستمی باید هست

در عشق تو گرچه ایچ می‌باید هست

این بس نبود کانچ نمی‌باید هست

عشقی که همه عمر بماند این است

دردی که ز من جان بستاند این است

کاری که کسش چاره نداند این است

وان شب که به روزم نرساند این است

با آنکه دلم در غم هجرت خونست

شادی به غم توام ز غم افزونست

اندیشه کنم هر شب و گویم یارب

هجرانش چنین است وصالش چونست

پایی که ز بند عالمی بیرونست

پالود به خون و زین غمم دل خونست

ای تاج سر زمانه آخر کم ازین

کای دست خوش زمانه پایت چونست

دل در هوس شراب گلرنگ خوشست

با بربط و با نای و دف و چنگ خوشست

روزی ز کس فراخ نیکو نبود

روزی فراخم از در تنگ خوشست