خوش آمدید

جان را خطرِ روزِ پسین بایددید

دل را غمِ عقلِ‌ پیش بین باید دید

دیدیم ز عالم آنچه دیدیم وشدیم

تا خود چه ز عالم آفرین باید دید

تا در بُنِ بحر عشق غرقاب شدیم

گُم گشتهتر از ذرّهٔ سیماب شدیم

افسانهٔ کارِ عشق چون برگوییم

کافسانهٔ تو دراز ودر خواب شدیم

دردا که ز خواب بس دل غافل ما

تا موی سپید شد سیه شد دل ما

دردا و دریغا که به جز درد و دریغ

حاصل نامد ز عمر بیحاصل ما

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم

وز آسِ سپهرِ سرنگون سوده شدیم

دردا و ندامتا که تا چشم زدیم

نابوده دمی بکام، نابوده شدیم

شد عقل ز دست و سخت مضطر افتاد

تا موی چو سیم و روی چون زر افتاد

عمری که ز سر غرور سودا پختم

امروز مرا چو کفک با سر افتاد

آن رفت که عیشِ این جهانی خوش بود

وان روز جوانی بخوانی خوش، بود

امروز که پیری به سر آمد شادم

وآن بود غلط زانکه جوانی خوش بود

تا کی به هوس چارهٔ بهبود کنیم

کان به که خوشی عزمِ سفر زود کنیم

چون عمرِ عزیز بود سرمایهٔ ما

سرمایه ز دست رفت چه سود کنیم

دردا که جوانی ز بَرَم دور رسید

صد گونه بلای منِ رنجور رسید

کافور دمید از بناگوش برون

یعنی که: کفن ساز که کافور رسید

چون روی به پنجاه و به شصت آوردیم

چیزی که نشایست به دست آوردیم

امروز درین جهان دارم جز عجز

در نزد خدائیت شکست آوردیم

گر هیچ ندیدم من و گر دیدم من

خود را ز بدانِ بد بتر دیدم من

مویم همه شد سپید و بر خویش بگشت

امّا سرِ مویی بنگر دیدم من