خوش آمدید

چون من بگذشتهام بجان زین دو سرا

تا کی ز گرانجانی تن بهر خدا

از پای فتادهام به روزی صد جا

خود را بدروغ چند دارم بر پا

امروز منم خسته ازین بحر فضول

سیر آمده یکبارگی از جان ملول

کردند ز کار هر دو کونم معزول

خود را بدروغ چند دارم مشغول

چون نیست سری این غم بیپایان را

وقت است که فرش درنوردم جان را

ای جانِ به لب آمده ازتن بگسل

انگار ندیدی منِ سرگردان را

ای تن ز زمانه سر نگون مینشوی

وی دل تو درین میانه خون مینشوی

وی جان تو ازین تن ز جان آمده سیر

آخر به چه خوشدلی برون مینشوی

نه از تن خود به هیچ خشنودم من

نه یک نفس از هیچ بیاسودم من

ز اندیشهٔ بیهوده بفرسودم من

آخر چو نبودهام چرا بودم من

اشکم پس و پیش منزلم بگرفتهست

سیلاب بلا آب و گلم بگرفتهست

هر لحظه هزار مشکلم بگرفتهست

دیرست که از خویش دلم بگرفتهست

تا کی بینم به هر دمی تیماری

تا چند کشم به هر زمانی باری

چون عمر شد و ز من نیامد کاری

آخر در گیرد این نفس یکباری

از مال جهان جز جگری ریشم نیست

اینست و جز این هیچ کم و بیشم نیست

از خویشتن و خلق به جان آمدهام

یک ذره دل خلق و سر خویشم نیست

در هر دو جهان یک تنهای میجویم

آزاد ز رخت و بنهای میجویم

در حبس جهان بماندهام سرگردان

بر بوی خلاص، رخنهای میجویم

جان رفت و ندید محرمی در همه عمر

دل خست و نیافت مرهمی در همه عمر

بِلْ تا بسر آید دم بیفایده زانک

دلشاد نبودهام دمی در همه عمر