خوش آمدید

فلک خاک در میر است و من هم

از آن مدحش به آب زر نویسم

بسا منت که اسکندر پذیرد

اگرنه قیصر اسکندر نویسم

دلش مومی است ارچه نیست مؤمن

بر آهن نام او حیدر نویسم

چو کردم خانهٔ دل وقف مهرش

خط مهر ابد بر در نویسم

چو نامم بر برادر خواندگی خواند

خراج خویش بر قیصر نویسم

رفیقا شناسی که من ز اهل شروان

نه از بیم جان در شما می‌گریزم

خطائی نکردم به‌حمدالله آنجا

که اینجا ز بیم خطا می‌گریزم

چه خوش گفت سالار موران که با جم

نکردم بدی زو چرا می‌گریزم

ز بهر فراغت سفر می‌گزینم

پی نزهت اندر فضا می‌گریزم

مرا زحمت صادر و وارد آنجا

عنا می‌نمود از عنا می‌گریزم

قضا هم ز داغ فراق عزیزان

دلم سوخت هم زان قضا می‌گریزم

دلی بودم از غم چو سیماب لرزان

چو سیماب از آن جابه جا می‌گریزم

به تبریز هم پای‌بند عیالم

از آن پای بند بلا می‌گریزم

ز تبریز چون سوی ارمن بیایم

هم از ظلمتی در ضیا می‌گریزم

نه سیل است طوفان نوح است ویحک

من از نوح طوفان سزا می‌گریزم

ز ارجیش ز انعام صدر ریاست

ز فرط حیا بر ملا می‌گریزم

چو سیمرغ از آشیان سلیمان

سوی کوه قاف از حیا می‌گریزم

همه الغریق الغریق است بانگم

که من غرقه‌ام در شنا می‌گریزم

نمی‌خواستم رفت ز ارمن ولیکن

ز طوفان بی‌منتها می‌گریزم

خجل سارم از بس نوا و نوالش

کنون زان نوال و نوا می‌گریزم

به فریادم از بس عطای شگرفش

علی‌الله زنان از عطا می‌گریزم

رئیسم ز سیل سخا کرد غرقه

چو موران ز سیل سخا می‌گریزم

غم عمری که شد چرا نخورم

غم روزی ابلهانه خورم

بر سر روزی ارچه در خوابم

من غم خواب جاودانه خورم

وقت بیماری از اجل ترسم

نه غم چیز و آشیانه خورم

چار دیوار چون به زلزله ریخت

چه غم فوت آستانه خورم

موش گوید که چون درآید مار

غم جان نه دریغ خانه خورم

درد دل بود و درد تن بفزود

تا کی این درد بی‌کرانه خورم

چون ننالم؟ که در خرابی دل

غم تن و اندوه زمانه خورم

اسب نالد که در بلای لگام

غم مهماز و تازیانه خورم

ای طبیب از سفوف‌دان کم کن

کو نقوعی که در میانه خورم

چند با دانهٔ دل بریان

گل بریان و نار دانه خورم

من چو موسی ز ضعف کند زبان

گل چو دندان پیر شانه خورم

طین مختوم و تخم ریحان بس

مار و مرغم که خاک و دانه خورم

بس بس از دانه مرغ خواهم خورد

مرغ مالنگ و باسمانه خورم

یک دکانی فقاع اگر یابم

به‌دل شربت سه گانه خورم

شربت مرد از آن دل سنگین

چون شراب از دل چمانه خورم

فقعی‌کاری از دکان غمش

همچو تریاک از خزانه خورم

زان فقاعی که سنت عمر است

رافضی نیستم چرا نخورم

برد بیرون مرا ز ظلمت شک

این چراغ یقین که من دارم

کعب همت به ساق عرش رساند

این دو تن عقل و دین که من دارم

خیل غوغای آز بشکستند

این دو صف در کمین که من دارم

خود سگی کردنم نفرمایند

این دو شیر عرین که من دارم

قدما گرچه سحرها دارند

کس ندارد چنین که من دارم

کنم از شوره خاک شیرهٔ پاک

این کرامات بین که من دارم

نبرد ذل برآستان ملوک

این دل نازنین که من دارم

نه ز سردان خورم طپانچهٔ گرم

این رخ شرمگین که من دارم

حسبی الله مراست نقش نگین

جم ندید این نگین که من دارم

تخم همت ستاره بر دهدم

فلک است این زمین که من دارم

دل مرا در خرابه‌ای بنشاند

اینست گنج مهین که من دارم

همتم سر ز تاج در دزدد

اینت گنج مهین که من دارم

من که خاقانیم ندانم هم

که چه شاهی است این که من دارم

دلی داشتم وقتی، اکنون ندارم

چه پرسی ز من حال دل چون ندارم

غریق دو طوفانم از دیده تا لب

ز خوناب این دل که اکنون ندارم

در دهر سیه سپیدم افکند

بخت سیه سپید کارم

با بخت سیه عتاب کردم

کز بس سیهیت دلفکارم

بخت آمد و خون گریست پیشم

کز رنگ سیاه شرمسارم

اما چکنم قبول کن عذر

کز مرگ امام سوگوارم

سلطان ائمه عمدة الدین

کو بود مراد روزگارم

فرزند بمرد و مقتدا هم

ماتم ز پی کدام دارم

بر واقعهٔ رشید مویم

یا تعزیت امام دارم

سلطان ائمه عمدة الدین

کز خدمتش احترام دارم

آه به من می‌رسد ز سختی و رنج

که به جان مرگ را خریدارم

جای من نقطه‌ای است گوئی راست

زانکه سرگشته زیر پرگارم

از عزیزان سال دل کردم

هیچ شافی جواب نشنیدم

جز دو حرف نبشته صورت دل

معنی دل به خواب نشنیدم

دیدم آری هزار جنس طلب

لیک یک جنس‌یاب نشنیدم

کشت امید زرد دیدم لیک

وعدهٔ فتح باب نشنیدم

یک خروش خروس صبح کرم

زین خراس خراب نشنیدم

عشوهٔ صبح کاذب است کز او

خبر آفتاب نشنیدم

هرچه جستم ز سفله صدق سحاب

جز دروغ سراب نشنیدم

خنجر برق و کوس رعد بسی است

جوش جیش سحاب نشنیدم

همه عالم گرفت ننگ نفاق

نام اخلاص ناب نشنیدم

همه مردم دروغ زن دیدم

راست از هیچ باب نشنیدم

سیبوی گفت من به معنی نحو

یک خطا در خطاب نشنیدم

من به معنی صدق می‌گویم

که ز یک کس صواب نشنیدم

جوی امید رفت خاقانی

لیک ازو بانگ آب نشنیدم