خوش آمدید

همه هم شهریان خاقانی

با وی از کبر درنیامیزند

چه عجب زاد را به یک‌جایند

لیک با یکدگر نیامیزند

می‌سزد قبلهٔ خاقانی از آن

که صفات می پیوست کند

هست می خواستن از میران رسم

که می ار نیست طرب هست کند

تو ز می بر درجات خط جام

یک دقیقه ز طرب شست کند

من هم از میر اجل خواهم می

زان که می رایت غم پست کند

به می صاف عقیقین جامش

یک دهم مست زبر دست کند

اوست صافی و لبش جام عقیق

سخنش می که مرا مست کند

خاقانیا ز نان طلبی آب رخ مریز

کان حرص کآب رخ برد آهنگ جان کند

آدم ز حرص گندم نان ناشده چه دید

با آدمی مطالبهٔ نان همان کند

بس مور کو به بردن نان ریزه‌ای ز راه

پی سودهٔ سان شود و جان زیان کند

آن طفل بین که ماهیکان چون کند شکار

بر سوزن خمیده چو یک پاره نان کند

از آدمی چه طرفه که ماهی در آب نیز

جان را ز حرص در سر کار دهان کند

ای که هر دم ز تبت خلقت

صد شتر بار مشک در سفرند

گردن اشتران دهی پر زر

به کسانی که سرور هنرند

تا تو اشتر سواری اندر فید

خار و حنظل به فید گلشکرند

پیش اشتر دلی چو خاقانی

یاد تو جز به جام جم نخورند

دوش در ره بمانده‌اند مرا

اشتری ده که زیر بار درند

اشتری ده ه بار من بکشد

ور فروشم به تازیی بخرند

ور بندهی دهمت صد دشنام

که یکی ز آن به اشتری نبرند

همه عیب‌اند زنان و آن همه را

نیک مردان به هنر برگیرند

چون مؤنث به مذکر پیوست

گرچه آن حکم مذکر گیرند

لیک چون مرد به زن پیوندد

حکم تأنیث قوی‌تر گیرند

بلبلی بین که به مقنع بفریفت

چون سمانه که به چادر گیرند

صید مرد است زن اما به زبان

مرد را صید نگون سر گیرند

باز اگر چند کبوتر گیرد

باز را هم به کبوتر گیرند

شهر زوری گدا بود خاصه

کش به بغداد پرورش کردند

به صفت چون خری بماند راست

که به شیر سگش بپروردند

خاقانیا عروس صفا را به دست فقر

هر هفت کن که هفت تنان در رسیده‌اند

در وجد و حال بین چو کبوتر زنند چرخ

بازان کز آشیان طریق پریده‌اند

همچون گوزن هوی برآورده در سماع

شیران کز آتش شب شبهت رمیده‌اند

سلطان دلان به عرش براهیم بنده‌وار

از بهر آب دست سراب قد خمیده‌اند

بر نام او به سنت همنام او همه

مرغان نفس را ز درون سر بریده‌اند

خضر ارچه حاضر است نیارد نهاد دست

بر خرقه‌های او که ز نور آفریده‌اند

پیران هفت چرخ به معلوم هشت خلد

یک ژندهٔ دوتائی او را خریده‌اند

از بهر پاره پیر فلک را به دست صبح

دلق هزار میخ ز سر برکشیده‌اند

واینک پی موافقت صف صوفیان

صوف سپید بر تن مشرق دریده‌اند

در مشرق آفتاب چنان جامه خرقه کرد

کواز خرق جامه به مغرب شنیده‌اند

تا گنجه را ز خاک براهیم کعبه‌ای است

مردان کعبه گنجه نشینی گزیده‌اند

من دیده‌ام که حد مقامات او کجاست

آنان ندیده‌اند که کوتاه دیده‌اند

اندرین هفت هشت نه صدیق

مصطفی را به خواب دیدستند

روی آن بحر دست صاحب فیض

بحر وش بی‌نقاب دیدستند

کآمد و التفات کرد به من

زان مرا جاه و آب دیدستند

شیر تنها رو شریعت را

با سگی در خطاب دیدستند

سگ بیدار کهف را در خواب

همبر شیر غاب دیدستند

مختلف خواب‌هاست کاین طبقات

ران مقدس جناب دیدستند

قومی از آب دست او که چکید

بر عذارم گلاب دیدستند

قومی از کاس او مرا در خواب

جرعه خور شراب دیدستند

قومی از فضله‌های آب دهانش

بر لب من لعاب دیدستند

چه عجب زانکه تری لب گل

از لعاب سحاب دیدستند

مصطفی چشمهٔ حیات و مرا

خضر چشمه یاب دیدستند

او علیه السلام و من بنده

سومین بوتراب دیدستند

گاهی او آسمان سوار و مرا

چون صبا در شتاب دیدستند

مصطفی بر براق و دست مرا

در هلال رکاب دیدستند

آن سالات را که من کردم

از زبانش جواب دیدستند

خاطرم را که کرم شب تاب است

خادم ماهتاب دیدستند

صورتم را که صفر ناچیز است

با الف هم حساب دیدستند

خواجه صاحب خراج کون و مرا

از زکاتش نصاب دیدستند

خواجه صاحب خراح کون و مرا

از زکاتش نصاب دیدستند

پیش خندان لبش ز اشک چو ابر

گریهٔ آفتاب دیدستند

ز آتش شوق او که در دل داشت

دل آتش کباب دیدستند

من ندیدم نه اهل بیتم دید

کاهل حسن المب دیدستند

نه دروغ است خواب پاکان زانک

از سر صدق خواب دیدستند

آنک اصحاب صدق زیشان پرس

تا کجا وز چه باب دیدستند

آیت رحمت است کایت دهر

با دلیل عذاب ددیدستند

نفس شیطان نماید آن حاشا

که سپهری شهاب دیدستند

من رآنی فقد رای الله گوی

کاین نظر بس عجایب دیدستند

از همه آن شگرف‌تر که به من

نظرش بی‌حجاب دیدستند

ز آن نظر کشت زرد عمر مرا

تا ابد فتح باب دیدستند

زده از نور مصطفی خیمه

دست من در طناب دیدستند

مصطفی را ز رنج خاطر من

با بدان در عتاب دیدستند

آری از بیم غارت گهر است

کب را اضطراب دیدستند

مصطفی آمده به معماری

که دلم را خراب دیدستند

نعت او حرز جان خاقانی است

کز جهان احتساب دیدستند

دیدن مصطفی است حجت من

کاین دلیل صواب دیدستند

این مرا مرهم است اگر قومی

خستن من ثواب دیدستند

آبم اینجا برفت شادم از آنک

کارم آنجا به آب دیدستند

پس به آخر مرا دعا گفتی

آن دعا مستجاب دیدستند

چه عجب گر ز سورهٔ والتین

ورد جان غراب دیدستند

منصب تدریس خون گوید از آنک

فر عز الدین بوعمران نماند

شاید ار هر سامری گاوی کند

کب و جاه موسی عمران نماند

های خاقانی تو را جای شکر ریز است و شکر

گر دهانت را به آب زهرناک آکنده‌اند

محیی‌الدین کو دهان دین به در آکنده بود

کافران غز دهانش را به خاک آکنده‌اند