خوش آمدید

سپهر مکارم صفی کز صفاتش

کدورت نصیب روان عدو شد

ازو اقتدار معالی فزون گشت

وزو روزگار مکارم نکو شد

کهن گردد اکنون حدیث افاضل

چو از عقل او حلهٔ علم نو شد

چو خورشید آوازهٔ او برآمد

همان گاه ماه مقنع فرو شد

همی گفتم امروز آخر سر او

بدین سر سزاوار سنگ از چه رو شد

خرد گفت آن سنگ نامهربان را

که بر فرق آن آسمان علو شد

مگر مشکلی اوفتاده است اگرنه

چرا بر در حجرهٔ عقل او شد

وفا جستن از خلق خاقانیا بس

که جستن به اندازهٔ جهد باشد

مگو کز جهان دیده‌ام نیک عهدی

غلط دیده باشی که بدعهد باشد

تا تو ناز فروتران نکشی

مرا تو را لاف برتری نرسد

چون کسی زیر بار بر تو نیست

بر سر اوت سروری نرسد

ور عطا بخشی ور زنی بر سر

هم تو را بر سران سری نرسد

فتنه تا اندکی بود صعب است

سهلش انگار تا فراوان شد

آبله تا یکی است درد کند

چون همه تن گرفت آسان شد

از مرگ براهیم که علامهٔ دین بود

دردا که علامات کرامات نگون شد

تا تختهٔ خاک است حصارش فضلا را

سر تختهٔ خاک آمد و دل خانهٔ خون شد

گویند که سلطان مهین بر در گنجه است

در گنجه کنون بین که ز بغداد فزون شد

من گنجه نبینم که براهیم در او نیست

من مکه نخواهم که ازو کعبه برون شد

زخم بر دل رسید خاقانی

تا خود آسیب بر خرد چه رسد

نقب محنت به گنج عمر رسید

تا به بنیاد کالبد چه رسد

گوئی از باغ جان رسد خبرت

بوئی ای مه نمی‌رسد چه رسد

چرخ را ز آه من زیان چه بود؟

پیل را از پشه لگد چه رسد؟

از فراش کهن به لات رسید

تا ازین نو رسیده خود چه رسد

غم رسید از ترنج تازه تو را

تا ز نارنج دست زد چه رسد

از یکی زن رسد هزار بلا

پس ببین تا ز ده به صد چه رسد

سنگ باران ابر لعنت باد

بر زن نیک، تا به بد چه رسد

آه و دردا که شبیخون اجل

در زد آتش به شبستان اسد

بدل نغمهٔ عنقاست کنون

نغمهٔ جغد بر ایوان اسد

اسدالله عجم خواند علیش

که علی بود ز اقران رسد

لاجرم خیبر خزران بگشاد

ذوالفقار کف رخشان اسد

لاجرم ز ابلق چرب‌آخور چرخ

دل دلی داشت خم ران اسد

بود معن عرب و سیف یمن

در کرم هندوی دربان اسد

گر اسد خانهٔ خورشید نهند

داشت خورشید کرم خان اسد

تاج بخش ملک مشرق بود

این نه بس باشد برهان اسد

مشتری ساختی از جرم زحل

مسن خنجر بران اسد

باز مریخ ز مهر افکندی

ساخت زر بر تن یکران اسد

باز زهره به عطار بردی

نامهٔ جود به عنوان اسد

باز مه بودی هر ماه دوبار

گاه خوان گاه نمکدان اسد

آسمان کردی بر گنج کمال

حمل و ثور دو قربان اسد

مهر و مه بود چو جوزا دو بدو

خادم طالع سرطان اسد

کمتر از داس سر سنبله بود

اسد چرخ به میزان اسد

نیش عقرب شده و قوس قزح

هم کمان هم سر پیکان اسد

مجلسش کعبه و انداخته دلو

خلق در زمزم احسان اسد

بخت بر کوس فلک بستی پوست

از تن جدی به فرمان اسد

وز فم الحوت نهادی دندان

بر سر ترکش ترکان اسد

سالها قصد فلک داشت مگر

جنبش رای فلک‌سان اسد

اسدا کنون چو اسد بر فلک است

ای فلک جان تو و جان اسد

فلکی بین شده بالای فلک

اسدی بین شده مهمان اسد

دشمن نیک اسد خوانندم

دوستان بد نادان اسد

به خدائی که فرستاد از عرش

آیت عاطفه در شان اسد

به خدائی که رقوم حسنات

کرد توقیع به دیوان اسد

به خدائی که اسد را ز فلک

بگذرانید ز امکان اسد

به خدائی که اسد را به بهشت

بسانید ز ایمان اسد

که به شروان ز دلم سوخته‌تر

هیچ دل نیست ز هجران اسد

علم الله که ز من غم‌زه‌ده‌تر

هیچکس نیست ز اخوان اسد

اشک‌ها راندم و گر حاضر می

تعزیت داشتمی آن اسد

عاریت خواستمی گوهر اشک

ز ابر دست گهر افشان اسد

حاش لله که سماتت ورزم

چون خزان بینم نیسان اسد

عبرت آید دل ویران مرا

دیدن خانهٔ ویران اسد

گرچه در مدت چل سال تمام

بی‌نیازی بدم از نان اسد

لیک چون من به همه شروان کیست

که نبد ریزه خور خوان اسد

ز آن همه ریزه خوران یک کس نیست

شاکر جود فراوان اسد

لیکن از گفتهٔ خاقانی ماند

نام جاوید ز دوران اسد

ولینعمتم کیست خاقان اعظم

کز انعام حق دعاگو شناسد

محمد خصال است و حسان او من

من او را شناسم مرا او شناسد

منم در سخن مالک الملک معنی

ملک سر این نکته نیکو شناسد

بلی هر زری را عیاری است و وزنی

محک داند آن و ترازو شناسد

بیانی که نغز است فرزانه داند

کمانی که سخت است بازو شناسد

خاقانیا به بغداد اهل وفا چه جوئی

کز شهر قلب کاران این کیمیا نخیزد

گر خون اهل عالم ریزند دجله دجله

یک قطره اشک رحمت از چشم کس نریزد

شاخ دولت به نزد خاقانی

میوه افشاندنش نمی‌ارزد

چرب و شیرین خوانچهٔ دنیا

به مگس راندنش نمی‌ارزد

زر طلب کردن از در ملکان

آفرین خواندنش نمی‌ارزد