خوش آمدید

مبر ای خواجه آب خاقانی

که زوال آب عمر تو ببرد

هرکه برگش دهد شکستن دل

بشکند شاخ عمر و بر نخورد

چون به نیکان کسی بد اندازد

بدش افتد چو نیک درنگرد

رگ چشم حیا کسی که برید

رگ جان بقاش اجل ببرد

بر عزیزان کسی که خواری کرد

زود گردد ذلیل و درگذرد

هرکه آرد به روی نیکان بد

هم نتیجهٔ بدیش پی سپرد

نامهٔ مصطفی درد پرویز

جامهٔ جان او پسر بدرد

خاقانی را مپرس کز غم

ایام چگونه می‌گذارد

وامی که ازین دو رنگ برداشت

از کیسهٔ عمر می‌گذارد

جوجو ستد آنچه دادش ایام

خرمن خرمن همی سپارد

نی در بن ناخنش زد اندوه

تا نیشکر طرب نگارد

چون دل نبود طرب که جوید؟

چون ناخن نیست سر چه خارد

خوناب جگر خورد چه سود است

چون غصهٔ دل نمی‌گوارد

با این همه از سرشک بر رخ

لله الحمد، می‌نگارد

خاقانی اگرچه راست پیوندی

پیوند تو کژ نهاد نپسندد

آری همه کژ ز راست بگریزد

چون دال که با الف نپیوندد

سپید کار سیه دل سپهر سبز نمای

کبود سینه و سرخ اشک و زرد رویم کرد

بماند رنگش چون داغ گاز ران بر من

مگر مرا ز خم رنگرز برون آورد

مدار ملک جهان بر مجاهد الدین است

که چرخ بارگه احتشام او زیبد

امیر عادل سلطان دل و خلیفه همم

که حصن شام و عرب از حسام او زیبد

قباد قلعه ستان قهرمان افسر بخش

که صاحب افسر ایران غلام او زیبد

نه نه قباد مخوان کیقباد خوانش از آنک

قباد چاوش روز سلام او زیبد

اتابک است ز بهر نشام گوهر ملک

ملک شهی که مجاهد نظام او زیبد

دوم نظام و سوم جعفر است لا ولله

که داغ ناصیهٔ هر دو نام او زیبد

فلک جنیبه کش اوست بلکه از سر قدر

جنیبه‌وار فلک در لگام او زیبد

حلی گردن خورشید و طوق جید اسد

ز عکس خنجر مریخ فام او زیبد

جهان به پرچم و طاس و رماح او نازد

کز این دو مادت نور و ظلام او زیبد

سوار همتش از عرش مرکبی دارد

که زیور شه انجم ستام او زیبد

فراخ بال کند عدل تنگ قافیه را

چنان که چرخ ردیف دوام او زیبد

بلند بال کند جود پست قامت را

چنان که عرش به بالای نام او زیبد

طراز خاصه ز اقبال عام او شاید

حصار عامه ز انعام عام او زیبد

اگر زمانه ز نام کرام حرز کند

مجاهد الدین حرز کرام او زیبد

هنوز عهد مقامات مهدی ار نرسید

امیر عادل قائم مقام او زیبد

کسی که درگه جنت مثال او بگذاشت

حمیم دوزخیان قوت کام او زیبد

نعامه‌ای که به ترک هوای مرغان گفت

ز خبث آتش و آهن طعام او زیبد

به پای همت او هفت چرخ شش گام است

که فرق هشت جنان زیر گام او زیبد

روان حاتم طائی و جان معن یمن

زکات خواه سخای مدام او زیبد

مگر که بخل شبی بر کرم شبیخون کرد

چنان که از صفت ناتمام او زیبد

براند رای مجاهد سپاه بر سر بخل

بدان کمین که ز حزم تمام او زیبد

برید و بست سر بخل را به تیغ کرم

چنین غزا صفت انتقام او زیبد

زمانه حیدر اسلام خواندش پس ازین

که ذوالفقار ظفر در نیام او زیبد

هزار جان سکندر صفات خضر صفا

نثر چشمهٔ حیوان جام او زیبد

اگر تنم نه زبان موی می‌کند به ثناش

به جای موی سنان بر مسام او زیبد

به سعی اوست جهانگیر گشته سیف الدین

که پر نسر فلک بر سهام او زیبد

منم که گردن من وام‌دار خدمت اوست

که گردن ملکان زیر وام او زیبد

هزار فصل بدیع است و صد چو فضل ربیع

هزار مرغ چو من بو تمام او زیبد

ز خسروان جهان خود مجاهد الدین است

که مرغ همت ما صید دام او زیبد

ز صد هزار خلف یک خلف بود چو حسین

که نفس احمد بختی رام او زیبد

ز صد هزاران بختی یکی نجیب آید

که کتف احمد جای زمام او زیبد

عروس طبع بر او عقد بستم از سر عقل

بدان صداق که از اهتمام او زیبد

اگر به جود بها بر نهد عروس مرا

به قیمتی که فزاید خرام او زیبد

جهان پیر به ناکام و کام بندهٔ اوست

که بکر بخت جوان جفت کام او زیبد

جناب موصل ازو مکهٔ مبارک باد

که جملگی ممالک به کام او زیبد

اگرچه باز سپید است جان خاقانی

کبوتر حرم است احترام او زیبد

دل در طلبت چو بند گردد

ترسم که سخن بلند گردد

جانا به خدا توان رسیدن

زلف تو اگر کمند گردد

زندگی خفتگی است خاقانی

خفته آگه به یک نفس گردد

ایهنمه کارهای پهن و دراز

تنگ و کوته به یک نفس گردد

نیک بد رائی با خلق جهان

که بدی نیک سوی جانت رساد

از تو نیکان را جز بد نرسید

که دعای بد نیکانت رساد

در پیت یارب پنهان من است

یارب آن یارب پنهانت رساد

آه خاقانی از آتش بتر است

یارب آن آتش سوزانت رساد

از افق ملکت ار ستاره فرو شد

طلعت شمس ابد سوار بماناد

ماه نوار در حجاب غرب نهان شد

داور شرق آفتاب‌وار بماناد

از چمن دولتی که باغ کیان راست

گر گل نو رفت نوبهار بماناد

دست قضا گر شکست شاخ نو از سرو

سرو سعادت به جویبار بماناد

گر رطب رنگ ناگرفته شد از نخل

نخل کیانی به نخل‌زار بماناد

ور گهر تاج نابسوده شد از بحر

بحر گهر زای تاجدار بماناد

مدت عمر ار نداد کام سیاوش

دولت کاوس کام‌کار بماناد

ور به اجل زرد گشت چهرهٔ سهراب

رستم دستان کارزار بماناد

زادهٔ بهرام گور کور که ار شد

عزت بهرام برقرار بماناد

چشم و چراغی که از میان کیان رفت

نور کیان ظل کردگار بماناد

گر به گهر باز رفت جان براهیم

احمد مختار شاد خوار بماناد

شیر بچه گر به زخم مور اجل رفت

پیل‌فکن شیر مرغزار بماناد

بچهٔ باز ار شکار دست قضا گشت

باز سپید ظفر شکار بماناد

شاه معظم مسیح قالب ملک است

ملک ز عدلش بر آب کار بماناد

عمر سلیمان عهد باد ابدالدهر

حضرت بلقیس روزگار بماناد

تاج سر آفرینش است شه شرق

در کنف آفریدگار بماناد

تحفهٔ اسلامیان دعاست که یارب

خسرو اسلام شهریار بماناد

چون زمان، عهد سنائی درنوشت

آسمان چون من سخن گستر بزاد

چون به غزنین ساحری شد زیر خاک

خاک شروان ساحری دیگر بزاد

بلبلی زین بیضهٔ خاکی گذشت

طوطی نو زین کهن منظر بزاد

مفلقی فرد از گذشت از کشوری

مبدع فحل از دگر کشور بزاد

از سیوم اقلیم چون رفت آیتی

پنجم اقلیم آیتی دیگر بزاد

چون به پایان شد ریاحین، گل رسید

چون سرآمد صبح صادق خور بزاد

ماه چون در حیب مغرب برد سر

افتاب از دامن خاور بزاد

جان محمود ار به گوهر باز شد

سلجق عهد از بهین گوهر بزاد

در فلان تاریخ دیدم کز جهان

چون فرو شد بهمن، اسکندر بزاد

یوسف صدیق چون بربست نطق

از قضا موسی پیغمبر بزاد

اول شب بوحنیفه درگذشت

شافعی آخر شب از مادر بزاد

گر زمانه آیت شب محو کرد

ایت روز از مهین اختر بزاد

تهنیت بادا که در باغ سخن

گر شکوفه فوت شد، نوبر بزاد

گر شهابی برد چرخ، اختر گذاشت

ور زهابی خورد خاک، اخضر بزاد

آن مثل خواندی که مرغ خانگی

دانه‌ای در خورد و پس گوهر بزاد