خوش آمدید

گنج دانش توراست خاقانی

کار نادان به آب و رنگ چراست؟

نام شاهی به شیر دادستند

پس حلی بر تن پلنگ چراست؟

هفت اندام ماهی از سیم است

هفت عضو صدف ز سنگ چراست؟

شکر انعام پادشا گفتن

نتوان کان ورای غایت‌هاست

راه شکرش به پای هرکس نیست

که حدش زان سوی نهایت‌هاست

گرچه انعام او مرا شکر است

شکر او را ز من شکایت‌هاست

وبالت نه از سر نهفتن درست

که از گوهر راز سفتن درست

مگو راست بندیش خاقانیا

همه آفت از راست گفتن درست

مرد مسافر حدیث خانه کو گوید

زان غرضش زن بود که بانوی خانه است

بود مرا خانه‌ای نخست و دوم خوب

نیست سوم خانه خوب اگرچه یگانه است

گوئی خاقانیا ز خانه خبر ده

خانهٔ من همچو چوبه زیر میانه است

هر سال اگر غلام خاقان

بر میر خجند میر نامی است

خاقانی اگرچه هست میری

در پیش خجندیان غلامی است

به ماه چارده می‌ماند آن بت

که اکنون چارده سالش رسیده است

مه نو کرد ماه چارده را

به رنجی کز پی نه ماه دیده است

نسبت از علم گیر خاقانی

که بقا شاخ علم را ثمره است

علوی را که نیست علم علی

نقش سود است هرچه بر شجره است

عالم است از صف عباد الله

جاهل از زمرهٔ هم الکفره است

عقل عالم نه سغبهٔ جهل است

خیل موسی نه سخرهٔ سحره است

شاه نشناسدت محل گرچه

سخنت زاد سفرهٔ سفره است

نزد مخدوم فضل تو نقص است

پیش مزکوم مشک تو بعره است

زان فرود غران نشانندت

که عطارد فروتر از زهره است

چه عجب زیر که نشیند آب

که زر زیف و آب سیم سره است

زیر دو نان نشین که شیر فلک

به سه منزل فرود گاو و بره است

زیرکان زیر گاو ریشانند

کل عمران فروتر از بقره است

من که خاقانیم عزیز حقم

ز آن که عبدی خطاب من رانده است

هرچه یارب ندای حق راندم

لاتخف حق جواب من رانده است

من به کنجی و حق به هفت اقلیم

مدد سحر ناب من رانده است

پیک انفاس بر طریق مراد

دعوت مستجاب من رانده است

ناوک وهم بر نشانهٔ غیب

خاطر تیز تاب من رانده است

گرچه دولت ضعیف، عقل قوی است

که فضول از جناب من رانده است

بخت اگر خفت رای بیدار است

کز پی پاس خواب من رانده است

فضلای زمانه را یک یک

چرخ زیر رکاب من رانده است

وین فلک گرچه بد عمل داری است

هم به نیکی حساب من رانده است

به همه جای نان من پخته است

به همه جوی آب من رانده است

میر چون هفت بیت من خوانده است

ده شتر بارگیر فرموده است

با نه افلاک همبرند مرا

این ده اشتر که میر فرموده است

خاقانی بلند سخن در جهان منم

کزادی از جهان روش حکمت من است

ضرب الرقاب داد شیاطین آز را

این تیغ نطق کز ملکان قسمت من است

این گنبد فرشته سلب کآدمی خور است

چون دیو پیش جم گور خدمت من است

اسباب هست و نیست اگر نیست گو مباش

کاین نیستی که هست مرا حشمت من است

کی ماندم جنابت دنیا که روح را

گر یوسف است دلوکش عصمت من است

می‌خواستم که رد کنم احسان خواجه را

ز آن خواجگی که در بنهٔ همت من است

خضر از زبان کعبه پیام آورید و گفت

احسانش رد مکن که ولی نعمت من است