خوش آمدید

بیداد براین تنگدل آخر بس کن

ای ظالم ده رنگ دل آخر بس کن

از خیره کشیت سنگ بر من بگریست

ای خیره‌کش سنگ‌دل آخر بس کن

بس کور دل است این فلک بی‌سر و بن

زان کم نگرد به صورت آرای سخن

خاقانی اگر ممیزی عرضه مکن

آن یوسف تازه را بر این گرگ کهن

خاقانی را که هست سلطان سخن

صد لعل فزون نهاد در کان سخن

امروز چنان نمود برهان سخن

کز جمله ربود گو ز میدان سخن

خاقانی اگر ز خود نهی گام برون

مهره‌ات شود از ششدر ایام برون

تا یک نفست آمدن از کام برون

مرغ تو پریده باشد از دام برون

ای سلسلهٔ زلف تو یکسر جنبان

دیوانه شدم سلسله کمتر جنبان

دارم سر آنکه با تو در بازم جان

گر هست سر منت سری در جنبان

تا بر هدف فلک زدم تیر سخن

از حلقه گسسته گشت زنجیر سخن

طعم سخنم همچو عسل خواهد بود

طبعم چو شکر فکند در شیر سخن

گردون قفسی است سبز پرچشمه چو دام

مرغان همه زین قفس پریدند مدام

دیری است در این قفس ندیده است ایام

یک مرغ چو من همای خاقانی نام

گر هیچ به بندگیت درخور باشم

در شهر تو سال و مه مجاور باشم

شروان ز پی تو کعبه شد جان مرا

گر برگردم ز کعبه کافر باشم

گفتی بروم، مرو به غم منشانم

تا دست به جان درنکند هجرانم

جانم به لب آمده است و من می‌دانم

هان تا نروی تا نه برآید جانم

روز از پی هجر تو بفرسود دلم

شب در پی روز وصل نغنود دلم

بس روز که چون روز روان بود دلم

تا با تو شب شبی بیاسود دلم