خوش آمدید

دل دل طلبید از پی ره دلجویم

بدرود کنان کرد گذر در کویم

گفتم که ز راه راه و دل دل کم کن

بنگر که من آه آه و دل دل گویم

خورشیدی و نیلوفر نازنده منم

تن غرقه به اشک در شکرخنده منم

رخ زرد و کبود تن سرافکنده منم

شب مرده ز غم، روز به تو زنده منم

بی‌آنکه بدی بجای آن مه کردم

یا هیچ گنه نعوذبالله کردم

از جرم نکرده توبه صد ره کردم

چون توبه قبول نیست کوته کردم

کشتند مرا کز تو پاکنده شوم

غم نیست اگر بر درت افکنده شوم

تو چشمهٔ حیوانی و من ماهی خضر

هرگه که به تو باز رسم زنده شوم

من دست به شاخ مه مثالی زده‌ام

دل دادم و بس صلای مالی زده‌ام

او خود نپذیرد دل و مالم اما

اختر بهگذشتن است، و فالی زده‌ام

در عشق شکسته بسته دانی چونم

لب بسته و دل شکسته دانی چونم

تو مجلس می نشانده دانم چونی

من غرقهٔ خون نشسته دانی چونم

چون پای غم ار ز مجلست بیرونم

از دست غمت چو می در آب و خونم

تو مجلس می نشانده دانم چونی

من غرقه خون نشسته دانی چونم

سروی است سیاه چرده آن ماه تمام

بر آب دو عارضش خطی آتش فام

شکل خط او به گرد عارض مادام

چون سرخی مغرب است در اول شام

با آنکه به هیچ جرم رای آوردم

صد ره به تو عذر جان فزای آوردم

گر عذر مرا نمی‌پذیری مپذیر

من بندگی خویش به جای آوردم

بر فرق من آتش تو فشانی و دلم

بر رهگذر غم تو نشانی و دلم

از جور تو جان رفت تو مانی و دلم

من ترک تو گفته‌ام تو دانی و دلم