خوش آمدید

بخت ار به تو راه دادنم نتواند

باری ز خودم خلاص دادن داند

تا مانده‌ام ار پیش توام بنشاند

از غصه که بی تو مانده‌ام برهاند

بخت ار به مراد با توام بنشاند

گردون ز توام برات دولت راند

پروانهٔ بخت را به دیوان وصال

مرفق چه دهم تا ز منت نستاند

روزی فلکم بخت بد ار باز آرد

از این دل گم بوده خبر باز آرد

هجران بشود آتشم از دل ببرد

وصل آید و آبم به جگر باز آرد

در باغچهٔ عمر من غم پرورد

نه سرو نه سبزه ماند، نه لاله، نه ورد

بر خرمن ایام من از غایت درد

نه خوشه نه دانه ماند، نه کاه نه گرد

چون درد تو بر دلم شبیخون آورد

دندانت موافق دلم گشت به درد

اندر همه تن نبود جز دندانت

کو با دل من موافقت داند کرد

هرکس که ز ارباب عبادت باشد

بر چهرهٔ او نور سعادت باشد

ایام وجود او به او فخر کنند

در خدمت او بخت ارادت باشد

لعلت چو شکوفه عقد پروین دارد

روی تو چو لاله خال مشکین دارد

من در غم تو چو غنچه بندم زنار

تا نرگس تو چو خوشه زوبین دارد

تا عشق به پروانه درآموخته‌اند

زو در دل شمع آتش افروخته‌اند

پروانه و شمع این هنر آموخته‌اند

کز روی موافقت بهم سوخته‌اند

جانان شد و دل به دست هجرانم داد

هجر آمد و تب‌های فراوانم داد

تب این همه تب‌خال پی آنم داد

تا بر لب یار بوسه نتوانم داد

در راه تو گوشم از خبر باز افتاد

در وصل تو چشمم از نظر باز افتاد

چون خوی تو را به سر نیفتاد دلم

از پای درآمد و به سر باز افتاد