خوش آمدید

تشویر بتان از رخ رخشان تو خاست

تسکین روان از لب خندان تو خاست

هرچند دوای جان ز مرجان تو خاست

درد دل من ز درد دندان تو خاست

تب کرد اثر در گل عنبر بارت

اینک خوی تب نشسته بر گل‌زارت

بیمار بس است نرگس خون‌خوارت

بیماری را چکار با گلنارت

خاقانی را گلی به چنگ افتاده است

کز غالیه خالش جو سنگ افتاده است

زان گل دل او بنفشه رنگ افتاده است

چون قافیهٔ بنفشه تنگ افتاده است

از خوی تو خسته‌ایم و از هجرانت

در دست تو عاجزیم و در دستانت

نوش از کف تو مزیم و از مرجانت

در از لب تو چینم و از دندانت

ناوک زن سینه‌ها شود مژگانت

افسون‌گر دردها شود مرجانت

چون درد بدید آن لب افسون خوانت

از دست لبت گریخت در دندانت

از عشق لب تو بیش تیمارم نیست

کالودهٔ لب‌هاست سزاوارم نیست

گر خود به مثل آب حیات است آن لب

چون خضر بدو رسید در کارم نیست

گرچه صنما همدم عیسی است دمت

روح القدسی چگونه خوانم صنمت

چون موی شدم ز بس که بردم ستمت

موئی موئی که موی مویم ز غمت

عشق آمد و عقل رفت و منزل بگذاشت

غم رخت فرو نهاد و دل، دل برداشت

وصلی که در اندیشه نیارم پنداشت

نقشی است که آسمان هنوزش ننگاشت

با یار سر انداختنم سود نداشت

در کار حیل ساختنم سود نداشت

کژ باخته‌ام بو که نمانم یکدست

هم ماندم و کژ باختنم سود نداشت

آن دل که ز دیده اشک خون راند رفت

و آن جان که وجود بر تو افشاند رفت

تن بی‌دل و جان راه تو نتواند رفت

اسبی که فکند سم کجا داند رفت