خوش آمدید

در فقر دلم عزم سیاهی دارد

قصد صفتی نامتناهی دارد

در ظلمت ازان گریخت چون مردم چشم

یعنی که بسی نور الاهی دارد

درویشی را به هر چه خواهی ندهم

وین ملک به ماه تا به ماهی ندهم

چون صحت و امن و لذت علمم هست

تنهای را به پادشاهی ندهم

گلهای حقیقت بنرُفتیم یکی

دُرهای طریقت بنسفتیم یکی

از بسیاری که راز در دل داریم

بسیار بگفتیم و نگفتیم یکی

چون چنگ، همه خروش میباید بود

چون بحر،‌هزار جوش میباید بود

ای هم نفسان بسی بگفتیم و شدیم

زیرا که بسی خموش میباید بود

از نادره، نادر جهانیم امروز

اعجوبهٔ آخر الزّمانیم امروز

سلطان سخن نشسته بر مسند فقر

ماییم که صاحب قرانیم امروز

اینک جانم به پیشِ جانان شدهام

در پرتوِ او سایهٔ پنهان شدهام

لب بر لبِ لعلش سخنی میگفتم

زانست که در سخن دُر افشان شدهام

صد دُر به اشارتی بسفتیم و شدیم

صد گل به عبارتی برُفتیم و شدیم

گر دانایی به لفظ منگر بندیش

آن راز که ما به رمز گفتیم و شدیم

رفتیم و ز ما زمانه آشفته بماند

با آن که ز صد گهرِ یکی سفته بماند

افسوس که صد هزار معنی لطیف

از نااهلی خلق ناگفته بماند

ای بس که به خار مژه خارا سفتیم

تا از ره عشق نکتهای برگفتیم

تا ما ز شراب معرفت آشفتیم

خود را بیخود ز خویشتن بنهفتیم

یک قطره ز فقرِ دل سوی صحرا شد

سرمایهٔ ابر و دایهٔ دریا شد

در هشت بهشت بوی مشک افتادست

زین رنگ که بر رگوی ما پیدا شد