خوش آمدید

نی دولت آنکه یار غارت بینم

نی فرصت آنکه در کنارت بینم

ماهی که همه وقت ز دورت بینم

عمری که همیشه در گذارت بینم

دوش آن بت شوخ دلربا گفت به چشم:

با دل که نیایی بر ما، گفت: به چشم

اما به چه رو توانم آمد پیشت

اول تو به ما رهی نما، گفت: به چشم

در وصل نماند بیش ازین تدبیرم

پیشم بنشین دمی که پیشت میرم

چون اشک ز چشم من جدا خواهی شد

آخرکم آنکه در کنارت گیرم

سرمایه دین و دل به غارت دادم

سود دو جهان را به خسارت دادم

سوگند ز می هزار پی خوردم و باز

می‌خوردم و ایمان به کفارت دادم

شعر تو که هست قوت جان مردم

آورد به ما رقعه رسان مردم

بر مردمک دیده نهادم سخنت

مشهور شد این سخن میان مردم

بیمارم و کس نمی‌کند درمانم

خواهم که کنم ناله ولی نتوانم

از ضعف چنانم ک اگر ناله کنم

با ناله بر آمدن بر آید جانم

توفیق نمی‌شود به زاری حاصل

وز عمر عزیز است چه خواری حاصل

چون باد ز گردیدن بیهوده چه چیز

کردیم به غیر جانسپاری حاصل؟

توفیق نمی‌شود به زاری حاصل

وز عمر عزیز است چه خواری حاصل

چون باد ز گردیدن بیهوده چه چیز

کردیم به غیر جانسپاری حاصل؟

در باغ بهشت اگر نباشی خوشدل

می‌دان به یقین که خوش نیاید منزل

بی برگ نوای عیش و عشرت چه بود

از برگ و گل و نوای بلبل حاصل

ای کارگزاران درت شمس و زحل،

در مملکت تو سایه‌ای میر اجل

ای شمه‌ای از لطف تو درباره نحل

وی آیتی از صنع تو در شان عسل