خوش آمدید

هر لحظه ز من ناله نو می‌خیزد

پیری ز تنم خرابه‌ای انگیزد

پوسیده شدست خانه آب و گلم

هر جه که نهم دست فرو می‌ریزد

دی سرو به باغ سرفرازی می‌کرد

سوسن به چمن زبان درازی می‌کرد

در غنچه نسیم صبحدم می‌پیچید

با بید و چنار دست بازی می‌کرد

زلف سیهت که بر مهت می‌پوید

در باغ رخت سنبل و گل می‌بوید

بر گوش تو سر نهاده و اندر گوشت

احوال پریشانی ما می‌گوید

چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود،

یک ذره نه کم شود نه خواهد افزود،

آسوده ز هر چه نیست می‌باید زیست

و آزاد ز هر چه هست می‌باید بود

آن را که می و مطرب دلکش باشد

در موسم گل چرا مشوش باشد

گل نیست دمی بی می و مطرب خالی

ز آنروی همیشه وقت گل خوش باشد

گل زر به کف و شراب در سر دارد

در گوش ز بلبل غزلی تر دارد

خرم دل آنکسی که چون گل به صبوح

هم مطرب و هم شراب و هم زر دارد

در وصف لبت نطق زبان بسته بود

پیش دهنت پسته زبان بسته بود

ابروی تو آن سیاه پیشانی دار

پیوسته به قصد سرمیان بسته بود

این عمر نگر چه محنت افزای آمد

وین درد نگر چه پای بر جای آمد

درد از دل و چشم من به تنگ آمده بود

کارش چو به جان رسید در پای آمد

سیمین ز نخت که جان از آن بنماید

سییبی است که دانه از میان بنماید

در خنده بار دانه ماند لب تو

کز دانه لعلش استخوان بنماید

گل افسری از لعل و گهر می‌سازد

زر دارد و این کار به زر می‌سازد

یک سفره بر آراست به صد برگ و نوا

دریاب که سفره سفر می‌سازد