خوش آمدید

بر آب روان بخت روانت ملکا

قادر شده چو بخت جوانت ملکا

ملکست شکفته بوستانت ملکا

جان ملکان فدای جانت ملکا

کس نتواند ز بد رهانید مرا

زیرا ثقت الملک برانید مرا

از رنج عدو باز رهانید مرا

وز خاک بر آسمان رسانید مرا

ای دوست به امید خیالت هر شب

این دیده گرینده نخسبد ز طرب

در خواب همت ببیند ای نوشین لب

بی روزی تر ز من که باشد یارب

از مهر نکرد سایه کوی تو مرا

یا آب وفا نداد جوی تو مرا

چندان به عذاب داشت خوی تو مرا

تا کرد چنین جدا ز خوی تو مرا

چون بار فلک بست به افسون ما را

وز خانه خود کشید بیرون ما را

از بس که بلا نمود گردون ما را

چون شیر دهانیست پر از خون ما را

می دانستم چو روز روشن صنما

کاخر بروی تو از بر من صنما

زیرا چو کنی قصد به رفتن صنما

نتوان بستن تو را به آهن صنما

قبله ست به دوستی ندای تو مرا

جانست به راستی هوای تو مرا

امروز چو کس نیست به جای تو مرا

در جمله چه بهتر از رضای تو مرا

در حبس مرنج با چنین آهن ها

صالح بی تو چگونه باشم تنها

گه خون گریم به مرگ تو دامنها

گه پاره کنم ز درد پیراهنها

عشق تو بلند و صبر من پست چرا

روی تو نکو و خوی تو کست چرا

می خواره منم دو چشم تو مست چرا

پیش تو لبم بوس تو بر دست چرا

خویش از پی من همی گریزد ملکا

دشمن بر من همی ستیزد ملکا

از آتش من شرر نخیزد ملکا

از حبس چو من کسی چه خیزد ملکا

هر شیر که بود مرغزاری شاها

شد کشته به تیغ تو به زاری شاها

شیری پس ازین به کف نیاری شاها

می نوش دم بیشه چه داری شاها