خوش آمدید

افکند دلم زمانه در زاریها

در دیده من سرشت بیداریها

امید تو می داد مرا یاریها

تا جان نبرم چنین به دشواری ها

ای مدحت تو فرض و دگر نافلها

در وصلت تو قافله در قافلها

حصنی که به صد تیغ کش آنرا نگشاد

کلک تو کند عالیها سافلها

تا دیده ام آن لب گهر بار تو را

پیوسته نمک خوانم گفتار تو را

زیرا زبی لعل لب ای یار تو را

بگشاده دهان پسته کردار تو را

روزی بر من همی نیایی صنما

چون آیی یک زمان نپایی صنما

آخر تومرا وفا نمایی صنما

چون نیک مرا بیازمایی صنما

گر زر گردیم می نجویی ما را

ور مشک شویم می نبویی ما را

هر چند به لای می بشویی ما را

کس مشنودا آنچه تو گویی ما را

بر کار به جز زبان نمانده ست مرا

در تن گویی که جان نمانده ست مرا

بندیست گران که جان نمانده ست مرا

از پای جز استخوان نمانده ست مرا

گر بند کند رای بلند تو مرا

در جمله پسنده است پسند تو مرا

تهذیب تمام کرد پند تو مرا

تاج سر فخر گشت بند تو مرا

گرچه فلک از پیش برانده ست مرا

با بند گران فو نشانده ست مرا

تا دو لبت از دور برانده ست مرا

جز روی تو آرزو نمانده ست مرا

ای کامگار سلطان،انصاف تو به گیهان

گشته عیان

مسعود شهریاری،خورشید نامداری

اندر جهان

ای اوج چرخ جایت،گیتی ز روی و رایت

چون بوستان

چون تیغ آسمان گون،گردد به خوردن خون

همداستان

باشد به دستت اندر،از گل بسی سبک تر

گرز گران

بر تیز تگ هزبری،برقی که گردد ابری

زیر عنان

کوهی که باد گردد،چون گردباد گردد

در زیر ران

پیش رفیع تختت،از طوع و طبع بختت

بسته میان

کس چون تو ناشنوده،عادل چو تو نبوده

نوشین روان

در هیچ روزگاری،کس چون تو شهریاری

ندهد نشان

در شکر و مدحت تو،پاینده دولت تو

شد همزبان

آمد بهار خرم،شد عرصه های عالم

پر گلستان

از دست هر نگاری،نیکوتر از بهاری

باده ستان

در عز و ناز و شادی،بر تخت ملک بادی

تا جاودان