خوش آمدید

والا مردست بوالفضایل

زیبا مردست بوالفضایل

ما مرد نه ایم هیچ بی او

بی ما مرست بوالفضایل

مردان نکنند کار تنها

تنها مردست بوالفضایل

هر جا که چو زن شود همه مرد

آنجا مردست بوالفضایل

زن روسبیی بود که گوید

رعنا مردست بوالفضایل

جای تحسین چو دست مرگ از این

کرد سوی سقر همی تحویل

دهنش گنده بود و رویش زشت

چشم و بینی ببست عزرائیل

معروف تر از من به جهان نیست خردمند

پس بسته چراام به چنین جایی مجهول

نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار

نه مرده و نه زنده نه بر کار و نه معزول

گر کنم جامه ها ز پیری چاک

زآن ندارد به جبه پیری باک

گر نشاطی که در تن آمده بود

به جوانی نشد به پیری پاک

مژده مرگ پیری آرد و بس

گر کند در جهان پیری خاک

از من و تو همی بخواهد ماند

به جهان در دو جای خالی و خشک

من ز دیده کنم زمین پر خون

تو ز زلفین کنی هوا پر مشک

ای صنم ماهروی در ده روشن رحیق

چون لب معشوق لعل چون دل عاشق رقیق

بشنو و نیکو شنو نغمه خنیاگران

به پهلوانی سماع به خسروانی طریق

کرده به کف لاله زار ز بهر بزم فلک

چندین جام بلور چندین کاس عقیق

نشسته شد شیرزاد به دولت و بخت شاد

به قدر چرخ بلند به طبع بحر عمیق

با همه اقبال جفت با همه تأیید یار

حشمت باقی عدیل دولت عالی رفیق

فلک اندر دمید پنداری

باد در آستین ما در تیغ

حکم اختر بدو مهابت از آنک

هم به تیغ اندرست اختر تیغ

به همه حال ها اجل عرض است

لیک قایم شده به جوهر تیغ

بکند چشم تیغ اگر داری

گوهر کلک را برابر تیغ

خسروا بود و هست خواهد بود

روزگارت رهی و چرخ مطیع

ملک را قدر تو سپهر بلند

عدل را همت تو حصن منیع

نه ز طبع تو هست جود شگفت

نه ز خورشید هست نور بدیع

هر مرادی که خواست بنده ز شاه

یافت بی هیچ رنج و هیچ شفیع

ماند یک آرزو بخواهد گفت

چشم دارد همی ز رای رفیع

این دو ده را که بنده را بخشید

تازه گردان کرامت توقیع

گر همی بنده وقف خواهد کرد

بر همه مردمان شریف و وضیع

شاه باشد در آن ثواب شریک

و هو عندالاله لیس یضیع

تا همی بر سپهر آینه گون

سیر اختر بود بطی ء و سریع

باد روشن شب تو همچون روز

باد خرم خریف تو چو ربیع

خون همی بارم از دو دیده سرد

بر وفات محمد خراش

رازها داشتم نهان چون جان

که خرد گفته بود در دل باش

چون مرا خون دیده جوش گرفت

کرد راز نهفته را همه فاش

از لطافت بهار عشرت بود

زین قبل بیشتر نبود بقاش

سخا زریست کز همت زند رای تو بر سنگش

سخن نظمی است کز معنی دهد رای تو سامانش

ازین اندک هنر خاطر همی امید بگسستم

چو در مدح تو پیوستم هنر دیدم فراوانش

مرا دانی که آن باید که هر کو نیک شعر آید

نباشد جز به نام تو همه فهرست دیوانش

به حلمی کز توانایی ستاند کوه البرزش

به طبعی کز قوی حالی پرستد بحر عمانش

چو گردون خادمی داری بناز تن همی دارش

چو دولت مرکبی داری به کام دل همی رانش