خوش آمدید

زنده باد آن کس که هست از جان هوادار وطن

هم وطن غمخوار او هم اوست غمخوار وطن

دکتری فهمیده باید دست در درمان زند

تا ز نو بهبود یابد حال بیمار وطن

هرکه دور از میهن خود در دیار غربت است

از برایش سرمه چشم است دیدار وطن

تا خس و خار خیانت را نسازی ریشه کن

کی مصفا میشود بهر تو گلزار وطن

پیکر مام وطن دانی چرا خم گشته است

زان که مشتی اجنبی خواهند، سربار وطن

به که در فکر وطن، باشیم و فکر کار او

پیش از آن کز دستها بیرون رود کار وطن

خائنین اهل وطن را مایه دردسرند

جمله همچون خار گل باشند و خار بسترند

گوشها را در زمان حق شنیدن پنبه اند

چشمها را در مقام راه دیدن نشترند

همچو رهزن هرکه را یابند دور از قافله

از تنش سر می برند، از کیسه اش زر میبرند

بی جهت بازیچه اغراض اینان گشته اند

ساده لوحانی که هم خوش بین و هم خوش باورند

تا که دفع شرشان از بهر ما مشکل شود

دشمنان ما، عموما دوست با یکدیگرند

تا که هی گردد دل دزدان غارتگر قوی

این جماعت حامی هر دزد و هر غارتگرند

محو استقلال این کشور بود امری محال

دشمنان ما درین ره رنج بیخود می برند

مار اگر گوید که مورم، بشنو و باور مکن

دیو اگر گوید که هورم، بشنو و باور مکن

گر بگوید روبه افسونگر نیرنگ باز

کز فریب و حیله دورم، بشنو و باور مکن

ور بگوید مرده خور کفتار، کز بهر ثواب

خادم اهل قبورم بشنو و باور مکن

ور بگوید سنگی پشتی بی نوا، کز چابکی

پهنه پیما، چون ستورم، بشنو و باور مکن

ور دغل بازی کند دعوی، که دولت خواه تو

در غیاب و در حضورم، بشنو و باور مکن

ور بگوید قاضی مسکین، که در هنگام رأی

دشمن ارباب زورم، بشنو و باور مکن

ور بفرماید وکیلی، در بهارستان، که من

سیر از این دارالغرورم، بشنو و باور مکن

گر وزیری گفت کز تیمار خلق آشفته است

بشنو و باور مکن، زیرا که هذیان گفته است

مستیم و خرابیم ز پیمانه دشتی

ای بی خبر از باده مستانه دشتی

چون زمزمه رود و چو آوای شب آهنگ

افسونگر دل ها بود افسانه دشتی

زان باده صافی که دهد مستی جاوید

لبریز چو میخانه بود خامه دشتی

او فتنه زیبائی و دیوانه عشق است

صاحب نظران فتنه و دیوانه دشتی

جانانه او نیست به جز خواجه شیراز

ای جان جهان برخی جانانه دشتی

از باده بود مستی رندان و رهی را

سرمست کند گفته رندانه دشتی

بهر گشایش پل دختر وزیر راه

سوی میانه رفت و رها کرد خانه را

با دست همتش پل دختر گشاده گشت

یعنی گشود راه دخول میانه را

حمید، تازه جوان و شکفته رو شده است

مگر به چشمه حیوان تنش فرو شده است

سرشک بیوه زنان سهم ساعد است ولی

گشایش پل دختر نصیب او شده است

سراینده ای، پیش داننده ای

فغان کرد از جور خونخواره دزد

که از نظم و نثرم، دو گنجینه بود

ربود از سرایم ستمکاره دزد

بنالید مسکین: که بیچاره من

بخندید دانا: که بیچاره دزد!

چون مساعد نیست ساعد بهر نفط

حمله از هر سو به ساعد میشود

بهر یک (میم) این همه غوغا ز چیست

ساعد از حرفی مساعد میشود

بعد از این دشت و دمن رشک جنان خواهد شد

زلف سنبل به چمن، مشک فشان خواهد شد

باز بلبل که بود غره به ده روز بهار

غافل از محنت ایام خزان خواهد شد

هرکه عاشق منش افتاده و شاعر مسلک

بهر او باد صبا، نامه رسان خواهد شد

چون شود پرده دری کار نسیم سحری

هرچه در پرده نهان است، عیان خواهد شد

داد، در خرمن بیداد، شرر خواهد زد

اشک از دیده بدخواه، روان خواهد شد

آن کسانی که نمیشد سرشان حرف حساب

بعد از این حرف حسابی سرشان خواهد شد

گرچه کس غیر خدا غیب نداند، لیکن

آنچه گفتم به گمانم که همان خواهد شد

ای باغبان طرفه که خواهی به دست عدل

از باغ ملک دور کنی مار و مور را

آنان که دفع گربه و روباه میکنند

رخصت کجا دهند سباع شرور را

تنها شغال، میوه دهقان نمیخورد

در باغ ملک ره چه دهی موش کور را

از خرسهای بیشه نزدیک غافلی

لیکن، کشی به بند شغالان دور را

دیوان به شهر گشته سلیمان عهد خویش

گرگان به خلق بسته طریق عبور را

جمعی که فارغ اند ز اندوه دیگران

کرده به خلق، غمکده بزم و سرور را

ای خواجه پاس دار که در روزگار تو

بر مور هم ستم نرسد دست زور را