خوش آمدید

سیل آشوب، روان گشت به کاشانه ما

سوخت از آتش بیدادگری خانه ما

آه از آن سودپرستان که ز بی انصافی

طلب گنج نمایند ز ویرانه ما

نارفیقان، عوض مزد به ما زجر دهند

گرچه خم گشت ز بار رفقا! شانه ما

دوست خون دل ما خورد به جای می ناب

در عوض زهر بلا ریخت به پیمانه ما

در ره عشق وطن از سر و جان خاسته ایم

تا در این ره چه کند همت مردانه ما

شرف خانه خود گر تو و من حفظ کنیم

نشود خانه بیگانه شرف خانه ما

قد علم کن به سرافرازی و مردی چون شیر

ورنه عشرتکده خرس شود لانه ما

موی سپید، آیت پیری است در جهان

گوش تو از سپیدی مو شکوه ها شنید

لیکن سیاه روزی من بین که بر سرم

مویی به جا نماند که پیری کند سپید

ای دلیران تیغ خونبار از میان باید گرفت

انتقام خون آذربایجان باید گرفت

خصم اگر بر آسمان یابد گذر مریخ وار

ره چو مهر تیغ زن، بر آسمان باید گرفت

روبهان از بیم جان رفتند در سوراخها

هان پی کیفر، گلوی روبهان باید گرفت

خانمان خلق را گر سفله ای بر باد داد

کینه از آن سفله بی خانمان باید گرفت

گاه بر خوان طرب، شکر نعم باید نمود

گاه از خون عدو رطل گران باید گرفت

دوران روزگار دهد پند مرد را

لیکن دمی که تیره شود روزگار او

دردا و حسرتا! که رسد مردم جوان

روزی به تجربت که نیاید به کار او

مباش جان پدر غافل از مقام پدر

که واجب است به فرزند احترام پدر

اگر زمانه به نام تو افتخار کند

تو در زمانه مکن فخر جز به نام پدر

فتاد گوهر یکتای من به دست رقیب

اگرچه از صدف سینه خانه ساختمش

فریب داد مرا دل فریب من ای کاش

که می شناختمش یا نمی شناختمش

از فتنه پریشان نشود هر که پناهی

در سایه گیسوی پریشان تو گیرد

از بس که شتابان و گریزان چو نسیمی

گل دست گشوده است که دامان تو گیرد

دل تو را دادم چو دیدم روی تو

کز همه خوبان پسندیدم تو را

دل فریبان جهان را یک به یک

دیدم و از جمله بگزیدم تو را

گر جفا راندی نکردم شکوه ای

ور خطا کردی نپرسیدم تو را

خون من خوردی و بخشودم گنه

جان طلب کردی و بخشیدم تو را

رفتی و آخر شکستی عهد خویش

کاش از اول نمی دیدم تو را

تو ای آتشین زهره کز تابناکی

فروزان کنی بزم چرخ کهن را

برون افکنی از پی دلفریبی

از آن نیلگون جامه، سیمینه تن را

به روی تو زان فتنه شد خاطر من

که ماننده ای روی معشوق من را

ز روشنگرانت شبی انجمن کن

بیفروز از چهره آن انجمن را

یکی بزم افلاکی و خسروانی

که در خور بود زهره چنگ زن را

چو آراستی محفل آسمانی

بخوان سوی بزمت من و ماه من را