خوش آمدید

دل کو که به نامه شرح غم آغازم

یا جان ز درد با سخن پردازم

از بی‌دلی و بی‌خبری کاغذ و کلک

می‌گیرم و می‌گریم و می‌اندازم

ای فاختهٔ مهر چون به تو درنگرم

زیبائی طاوس به بازی شمرم

با خندهٔ کبک چون در آئی ز درم

دل همچو کبوتری بپرّد ز برم

رفت آن که سری پر از خمارش دارم

چون جان دارم گهی که خوارش دارم

بر آمدنش چنان امیدم یارست

گوئی که هنوز در کنارش دارم

هر ناله که بر سر شتر می‌کردم

در پای شتر نثار دُر می‌کردم

هر چاه که کاروان تهی کرد ز آب

من باز به آب دیده پر می‌کردم

لعل تو مزیدن آرزو می‌کُنَدَم

می با تو کشیدن آرزو می‌کندم

در مستی و مخموری و در هشیاری

چنگ تو شنیدن آرزو می‌کندم

من عهد تو سخت سست می‌دانستم

بشکستن آن درست می‌دانستم

ای دشمنی‌ای دوست که با من ز جفا

آخر کردی نخست می‌دانستم

هر جوی که از چهره به ناخن کندم

از دیده کنون آب درو می‌بندم

بی‌آبی روی بود ار یک چندم

آب از مژه بر روی آن می‌بندم

ای فتنهٔ خاص ای بلای دل عام

خورشید فلک روی تو را گشته غلام

در بلخ اگر برآئی ای مه بر بام

در چاه رفو کند قصب کور به شام

برخیز و بیا که هجره پرداخته‌ام

وز بهر تو پردهٔ خوش انداخته‌ام

با من به شرابی و کبابی در ساز

کین هر دو ز دیده و ز دل ساخته‌ام

زین سان که فتاد هجر در راه ای دل

ترسم که نبری جان ز غمش آه ای دل

باری چو نه‌ای غائب از آن ماه ای دل

عذر من مستمند می‌خواه ای دل