خوش آمدید

ندارد حسن خط چون من غلام حلقه در گوشی

ندارد صفحه دوران چو من عاشق بناگوشی

مرا در قلزمی شور محبت می دهد جولان

که باشد آسمان آنجا حباب خانه بر دوشی

دل هر کس که از خورشید ایمان گشت نورانی

بود از اشک دایم کار چشمش سبحه گردانی

ز غفلت مگذران بی گریه ایام محرم را

که ده روزست سالی موسم این دانه افشانی

عرق آلود ز می طرف جبین ساخته ای

دیده ها را صدف در ثمین ساخته ای

ساده لوحی بود آیینه صد نقش مراد

تو ز صد نقش به نامی چو نگین ساخته ای

با خموشی هستی از نیکان عالم بی سخن

چون گشودی لب به گفتن، نیک یا بد می شوی

ازان رخسار حیرت آفرین تا پرده واکردی

مرا چون دیده قربانیان بی مدعا کردی

به خون آغشته نتوان دید آن لبهای نازک را

وگرنه با تو می گفتم چها گفتی، چها کردی

از عرق رخسار گلگون را گلستان کرده ای

بازای سرچشمه خورشید، طوفان کرده ای

گر چه شمشیر ترا سنگ فسان در کار نیست

خواب سنگین را فسان تیغ مژگان کرده ای

پا چو مجنون جمع اگر در دامن صحرا کنی

می توانی رام لیلی را ز استغنا کنی

بی تأمل می کنی در کار باطل عمر صرف

چون به کار حق رسی امروز را فردا کنی

کار خود را راست کن با قامت همچون الف

با قد خم چون میسر نیست سر بالا کنی

چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب

که پیغام زبانی را کند مکتوب سربسته!

دستی که ریزشی نکند زیر خشت به

از کعبه ای که فیض نبخشد کنشت به

هر سطر، روزنامه آشفته خاطری است

گیسوی ماتمی ز خط سرنوشت به

می بده ساقی که از فیض شراب صبحگاه

نور می بارد ز روی آفتاب صبحگاه

نقد انجم را به یک جام صبوحی می دهد

خوب می داند فلک، قدر شراب صبحگاه