خوش آمدید

نمی کردم به نیرنگ خزان ترک وفاداری

اگر روی دلی از غنچه این باغ می دیدم

فضای چرخ تنگی می کند بر مغز پرشورم

قبای دار کوتاه است بر بالای منصورم

چنان باریک بین گردیده ام از عاقبت بینی

که جوی شهد آید در نظر چون نیش زنبورم

ز صحرای شکرریز قناعت گوشه ای دارم

که آید در نظر ملک سلیمان دیده مورم

من آن رندم که راز دل ز لوح سینه می خوانم

خط جوهر ز پشت صفحه آیینه می خوانم

نمی سازد اجل از گفتگوی عشق خاموشم

من آن طفلم که درس خویش در آدینه می خوانم

بر سر خوان امل دست هوس می بندم

در شکرزار، پر و بال مگس می بندم

شوق در هیچ مقامی نکند آسایش

در گلستانم و احرام قفس می بندم

به بوسی قانع از لبهای شکربار چون گردم؟

ازین قند مکرر سیر من یکبار چون گردم؟

ز بوی گل گرانی می کشد نازک نهال من

به چندین کوه غم بر خاطر او بار چون گردم؟

به می گرد ملال از چهره دل پاک می کردم

ز هر پیمانه ای خون در دل افلاک می کردم

درین ظلمت سرا می یافتم گم کرده خود را

اگر صبح بناگوش ترا ادراک می کردم

من آن بخت از کجا دارم که با او همسفر گردم؟

زهی دولت اگر در رهگذارش پی سپر گردم

همان خجلت کشم، با عمر جاویدان اگر خواهم

به قدر گرد دل گشتن ترا برگرد سرگردم

ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم

تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش

به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

به هر چوب قفس پیوند دیگر بود بالم را

به زور این قوت پرواز را بر بال و پر بستم

هر که پیش از مرگ مرد از یک جهان غم شد خلاص

هر که بیرون رفت از عالم، ز عالم شد خلاص

تنگدستی راست لازم گریه بی اختیار

تاک تاآورد برگ از چشم پر نم شد خلاص

در دل است آن کس که از نادیدنش دیوانه ایم

آن که ما را دربدر دارد به او همخانه ایم

بی تکلف یار خود را تنگ در برمی کشد

ما در آیین محبت امت پروانه ایم