خوش آمدید

یوسف من از زلیخا مشربان دامن بکش

سر به کنعان حیا چون بوی پیراهن بکش

از کجی های تو دشمن بر تو می یابد ظفر

راست باش و صد الف بر سینه دشمن بکش

سرمه یعقوب را مالیده گرد دامنش

دست برده است از ید بیضا بیاض گردنش

عشق در هر دل که افروزد چراغ دوستی

برق چون پروانه می گردد به گرد خرمنش

کاکل او درهم است از شورش سودای خویش

از پریشانی ندارد زلف او پروای خویش

نشأه مستی ز عمر جاودانی خوشترست

خضر و آب زندگانی، ما و ته مینای خویش

در میان هر دو موزون آشنایی معنوی است

سرو تا بالای او را دید جست از جای خویش!

سرو از قد تو کسب رعونت کند هنوز

خورشید از عذار تو حیرت کند هنوز

از جوش بلبلان نفس دام تنگ شد

صیاد من ز بخت شکایت کند هنوز

چون مسیحا فرد شو دل زنده جاوید باش

سوزن از خود دور کن در دیده خورشید باش

چون کدو برجاست گو مینای شیرازی مباش

چون سفال از ماست گو جام جم از جمشید باش

هر ثمر سنگی به قصد نخل دارد در بغل

ایمنی می خواهی از سنگ حوادث، بید باش

مست ناز من چنین مغرور و بی پروا مباش

پادشاه عالمی، در حکم استغنا مباش

حسن چون تنها شود، از چشم خود دارد خطر

در تماشاخانه آیینه هم تنها مباش

رزق نزدیکان حق آید به پای خویشتن

از تردد در حرم باشد کبوتر بی نیاز

رنگ من کرده به بال و پر عنقا پرواز

نیست ممکن که به چندین بط می آید باز

می شود صاحب آوازه ز یکدستی، شعر

این چه حرف است که یک دست ندارد آواز؟

ای دل بی تاب زاری واگذار

گریه با ابربهاری واگذار

کی ز صندل به شود دردسرم؟

ناصحا این چوبکاری واگذار!

احوال دل خسته به اغیار مگویید

حال سرشوریده به دستار مگویید

در خلوت دل رشته جان موی دماغ است

اینجا سخن از سبحه و زنار مگویید

در سنگ پر و بال نهد حشر مکافات

هرگز سخن سخت به دیوار مگویید