خوش آمدید

مس وجود مرا درد کیمیا باشد

طلای بی غش من درد بی دوا باشد

حصار عافیت من شده است درویشی

دعای جوشن من نقش بوریا باشد

ز آشنایی مردم، گزیده هر کس شد

کناره گیرد ازان سگ که آشنا باشد

شکسته بند قناعت مرا دهان بسته است

همانیم که مرادم ز استخوان باشد

دل رمیده به این خاکدان نمی سازد

به هیچ وجه شرر با دخان نمی سازد

به خارخار قفس بلبلی که خوی گرفت

دگر به خار و خس آشیان نمی سازد

فغان من که دل سنگ را به درد آرد

غنیمت است ترا مهربان نمی سازد

غبار خط چو به عزم نبرد می خیزد

ز آب چشمه خورشید گرد می خیزد

ستاره در قدم او سپند می سوزد

سبکروی که چو خورشید فرد می خیزد

به دل علاقه نداریم تا به جان چه رسد

گذشته ایم ز خود تا به دیگران چه رسد

فقیر را ز غنی کاهش است قسمت و بس

ز آشنایی گوهر به ریسمان چه رسد؟

چو شبنم آن که دل خویش با صفا سازد

ز گرد بالش خورشید متکا سازد

عبث به کینه ما گرم می شود دشمن

سموم را چمن خلق ما صبا سازد

ترا که باده لعلی است در قدح مپسند

که استخوان مرا درد کهربا سازد

غریب کوی تو در هر کجا وطن سازد

ز پاره های دل آن خاک را یمن سازد

وفا مجوی ز مصر وجود، هیهات است

که بوی پیرهن اینجا به پیرهن سازد

سبکروی به صف دشمنان شبیخون زد

که نعل سیر به گلگون عزم وارون زد

کنار خویش ز خون شفق لبالب دید

چو صبح هر که دم خوش به زیر گردون زد

سخن چو هر دو لب او به یکدگر می خورد

چو رشته غوطه به سرچشمه گهر می خورد

سفر گزین که به چشم جهان شوی شیرین

عزیز مصر شب و روز این شکر می خورد

خوش آن ملال که از آستین مرهمیان

نسیم سوده الماس بر جگر می خورد

ز سرنوشت قضا احتراز نتوان کرد

گره به ناخن از ابروی باز نتوان کرد

مرا ز عالم تکلیف عشق بیرون برد

چو دل به جای نباشد نماز نتوان کرد

اگر ز لوث ریا سجده گاه باید پاک

به غیر دامن مستان نماز نتوان کرد